سعید الهویی: لیست بازیکنان 2 تیم که اعلام شد، حضور کواچیچ در ترکیب اصلی رئال نخستین شوک بود. ایسکو بیرون نشسته بود تا هافبکی درگیر‌‌‌‌‌‌تر و مسؤولیت‌پذیرتر در فاز تدافعی در ترکیب اصلی قرار بگیرد. شوک دوم ولی تاکتیک «اولترا پرسینگ» بود که زیدان انتخاب کرده بود برای خارج کردن بازیکنان کلیدی بارسا از جریان بازی.
نیمه اول: تکرار کابوس تورین
زمانی که مدافعان میانی و دروازه‌بان بارسا صاحب توپ بودند، 4 هافبک رئال متمرکز به کانال میانی از نیمه زمین حریف با یارگیری شدید، هافبک‌‌های بارسا را از جریان بازی خارج می‌کردند. تاکتیکی شبیه آنچه یوونتوس آلگری در دیدار رفت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا انجام داد و ماشین تهاجمی بارسا را متوقف کرد. هافبک‌‌های میانی بارسا نمی‌توانستند زیر پرس سنگین هافبک‌‌های رئال توپ را به مسی برسانند و در معدود دفعاتی که در نیمه اول مسی در یک‌سوم میانی صاحب توپ شد، اسیر پرس ساندویچی کواچیچ و کاسمیرو شد و توپ را از دست داد.
تنها مسیر بارسا برای رسیدن به نیمه زمین حریف و صاحب توپ کردن مسی و سوارز، پاس‌‌های عمودی از نیمه زمین خود به فضای برابر خط دفاع رئال برای سوارز و بازی ترکیبی بود که خط هافبک رئال در این انتقال توپ سریع‌‌‌‌‌‌تر از هافبک‌‌های بارسا به منطقه برابر خط دفاع خود می‌رسید و نتیجه پرس ساندویچی سوارز و مسی و بازپس‌‌‌گیری توپ بود. آمار نیمه اول بیانگر موفقیت رئال بود: مالکیت توپ 48-52 و ضربه به دروازه حریف 4-9 به نفع رئال‌مادرید. مکمل «اولترا پرسینگ»، حملات سریع است و بازیکنانی که در کوتاه‌‌‌‌‌ترین زمان بتوانند توپ بازیابی شده را به سمت دروازه حریف شلیک کنند؛ چیزی شبیه عملکرد دیبالا در دیدار رفت برابر بارسا در فصل گذشته. اما تیر دروازه و عملکرد ضعیف رونالدو در نیمه اول موجب شد که استراتژی مناسب زیدان به موفقیت نرسد.
کارگردان تلویزیونی در دقایق پایانی نیمه اول، 3 مرتبه والورده را نشان داد که زمان بازی را چک می‌کرد، منتظر پایان نیمه اول بود تا بتواند در رختکن بازیکنان را برای مقابله با تاکتیک زیدان توجیه کند.
نیمه دوم: نبوغ والورده
نیمه دوم، نیمه‌ای متفاوت از نیمه اول بود. از دقیقه 45 تا پیش از کارت قرمز کارواخال و 10 نفره شدن رئال، آمار مالکیت بازی 40-60 به نفع بارسا بود و آمار شوتزنی 1-9 به نفع مسی و هم‌تیمی‌هایش. والورده در رختکن توانسته بود بازیکنانش را به درک درستی از مقابله با «اولترا پرسینگ» رئال برساند. تمرکز هافبک‌‌های رئال به مرکز، کانال کناری را آزاد گذاشته بود و مدافعان کناری بارسا در نیمه دوم از این فضا بخوبی استفاده کردند. هافبک‌‌های میانی بارسا هم با استفاده از تاکتیک Rotation یا «چرخش» توانستند پرس منطقه‌ای هافبک‌‌های رئال را بشکنند. توپ به کانال کناری می‌رفت و مسی به بازیکن صاحب توپ نزدیک می‌شد تا بازی ترکیبی شکل بگیرد. گل اول حاصل نبوغ مسی که برخلاف همیشه از توپ دور می‌شد تا تنها هافبک میانی باقیمانده از جمع پرس‌کننده‌‌های میانه زمین را از راکیتیچ دور کند و اضافه شدن سرخی روبرتو، مدافع راست در حمله بود. بارسا پرس میانه میدان را می‌شکست و به فضای برابر خط دفاع رئال می‌رسید و از آنجا مسی وارد عمل می‌شد. گل دوم و اخراج کارواخال حاصل این تاکتیک بود.
والورده؛ پیروز ال‌کلاسیکو
زیدان پیروز نیمه اول بود هر چند بازیکنانش نتوانستند از موقعیت‌‌های مناسبی که ایجاد کرده بودند، استفاده کنند و والورده پیروز نیمه دوم. تغییرات والورده در رختکن، بارسا را به پیروزی رساند ولی نباید فراموش کنیم موقعیت‌‌های ازدست‌رفته رئال در نیمه اول و عملکرد مناسب ساختار تدافعی بارسا که مانع از گلزنی رئال شد در کسب این نتیجه تاثیرگذار بود. اگر ضربه سر بنزما وارد دروازه می‌شد، رونالدو از موقعیت یک برابر یک پرتعدادی که با سرخی روبرتو به دست آورده بود، استفاده می‌کرد یا اینیستا در آخرین لحظه در فضایی که تحت مسؤولیت او نبود، جلوی ضربه نهایی کارواخال را نمی‌گرفت، شاید نیمه دوم متفاوتی داشتیم. بارسایی که حمله می‌کرد و رئالی که عقب می‌نشست تا با ضد حملاتش به گل‌‌های بعدی برسد. بارسا 3 بر صفر برد، مسی پس از یک نیمه بی‌حاصل تبدیل به بهترین بازیکن میدان شد و والورده نشان داد شاید فاصله‌ای پرنشدنی در فلسفه بازی بارسا با فیلسوفی همچون گوآردیولا داشته باشد ولی در پروسه «کوچینگ جریان بازی» مربی متبحری است؛ همان چیزی که بارسا سال‌ها از داشتنش محروم بود. خاصیتی متفاوت از سبک همیشگی بارسا، شاید چیزی شبیه پائولینیو؛ موثر ولی غریبه.