زهرا شعبان‌شمیرانی: «دارکوب» کلکسیونی از بازی‌های خوب است اما بهترین آنها متعلق به سارا بهرامی در نقش  «مهسا» است. سارا بهرامی این بار در «دارکوب» نقش مادر معتادی را بازی کرده است که برای بازپس‌گیری فرزندش انگیزه ترک اعتیادش را پیدا می‌کند اما... سارا بهرامی، مهناز افشار، امین حیایی، هادی حجازی‌فر، جمشید هاشم‌پور و نگار عابدی بازیگران شناخته‌شده آخرین ساخته بهروز شعیبی و سیدمحمود رضوی هستند. در کنار اینها بازیگران فرعی هم که همه به نوعی درگیر مساله «حاشیه‌نشینی» و «اعتیاد» هستند؛ بازی‌های درخشانی ارائه می‌دهند. روان و بدون اغراق. برای نمونه بازی بازیگر نقش «مامان» که مسؤول زنان معتادخانه‌ای است که پاتوق آنهاست؛ نقشی که با سایر مواردی که تا به حال از این موقعیت در سینما و تلویزیون به تصویر کشیده شده فاصله زیادی دارد. همیشه در این نقش با زنی طرف بودیم قلدر، بددهان، اهل معامله و... اما دارکوب همه نقش‌ها را از زاویه دیگری روایت می‌کند؛ از زاویه انسانیت و امید. شعیبی در سومین اثر سینمایی‌اش به موضوع «اعتیاد» و نیروی مادری پرداخته است. موضوعی که از زمان «گوزن‌ها»ی مسعود کیمیایی با بازی کم‌نظیر فرامرز قریبیان و بهروز وثوقی در سینمای ایران محل توجه بوده است و در سال‌های اخیر بویژه بعد از «ابد و یک روز» دوباره کانون توجه فیلمسازان قرار گرفت. نمونه مشابه و هم‌رده فیلم سعید روستایی، در جشنواره سال قبل، «بدون تاریخ، بدون امضا» برادران جلیلوند بود که این فیلم هم مانند «ابد و یک روز » بسیار مورد اقبال منتقدان واقع شد. بهروز شعیبی اما از زاویه دیگری به این موضوع مهم و مبتلابه جامعه و سینمای ایران پرداخته است. فیلمساز جوان توجه ما را به این نکته جلب کرده است که «طرد» فرد مبتلا به اعتیاد و تنها ماندن او چاره این درد استخوان‌سوز نیست. از طرفی در سکانسی که مازیار (هادی حجازی‌فر در نقش برادر مهسا) به روزبه (امین حیایی در نقش همسر سابق مهسا) در اتاق جلسات روزبه در فروشگاه می‌گوید: «ببین! جمع کن برو که دیگه مجبور نشی بزنیش!» در واقع یکی از راهکارهای جامعه را در قبال اعتیاد و معتاد نشان می‌دهد و روزبه که تا آخر قصه راهی جز این نمی‌بیند هم نماینده جامعه‌ای است که فرار می‌کند تا آسیب نبیند و شاید آسیب هم نزند (این نگاه خوشبینانه به ماجراست) اما نیلوفر (مهناز افشار در نقش همسر شوهر سابق سارا) راه بهتری را در پیش می‌گیرد، راهی که هم انسانی‌تر است، هم از موضع انفعال نیست و هم مسؤولیت اجتماعی ما را یادآوری می‌کند. امیدواریم «دارکوب» که به نوعی می‌توان آن را موضعی در مقابل موضع «ابد و یک روز» دید؛ (به طور خاص توجه می‌دهد به دیالوگ نگار عابدی با شادی کرم‌رودی: «آدم تو سگ‌دونی بخوابه بهتر از اینه که بزنه بیرون و تو پارک بخوابه!» پارک خیلی جای عجیبیه...خیلی بده...) توجه منتقدان را جلب کند و به سرنوشت سیانور دچار نشود.