محمد قرهگوزلو: برانکو روز قبل از بازی گفته بود تیمها هر چقدر هم نامدار و قوی باشند این بازیکنان هستند که نتیجه را تعیین میکنند؛ درست همین هم شد. نسفقارشی اصلا تیم بدی نبود. تیم متوسطی هم نبود. تیم ازبک در واقع تیم منسجم، متحد و یکدستی بود. بدون کارهای اضافه و با هارمونی و هماهنگی بالا. آنها اشل کوچکی از تیمملی ازبکستان بودند. فوتبال تکضرب و با رعایت اصول که خلاقیت پایین عذابشان میدهد. اگر یک بار دیگر بازی را با دقت ببینید و آمار دستتان باشد حتما به این نکته پی خواهید برد که تعداد حملات آنها، پاسهای شان، شوتهایی که زدند و مالکیت توپشان چیزی کمتر از پرسپولیس نداشت و در برخی آیتمها تنه به تنه پرسپولیس میزد.
نسف تیم کامل و خوبی بود اما نه به اندازه پرسپولیس برانکو. تجربه بازیهای نخست فصل گذشته و آبدیده شدن مقابل رقبای بزرگتر، تیم پرسپولیس را با کیفیتتر، منسجمتر و شکیلتر کرده بود آنقدر که در زمان حمله میشد به گل امید بست و در موقع دفاع توقع گل نخوردن حداقل خواسته از این تیم بود. در نهایت البته این بازیکنان بودند که برتری را رقم زدند. نسفقارشی بازیکنان باکیفیتی مثل سیدجلال نداشت که دقیقه 90 برای حمله و دفع توپ عطش داشته باشد، حریف صادق محرمی خوشنقش و فرشاد احمدزاده خوشتکنیک را نداشت. آنها علیپور را نداشتند. مهاجمی فوقالعاده که از 4 موقعیت 2 گل تمیز بسازد.
این شروع قابل پیشبینی برای پرسپولیس در آسیا بود اما برای ادامه مسیر و اقتدار در مرحله گروهی این تیم باید کاملتر، منسجمتر و پر قدرتتر بازی کند. اتفاقی که برانکو به مرور در تیم رقم میزند. فصل قبل را به خاطر بسپارید.