شاعر مجموعه «رودخوانی» گفت: ما نباید شعر هیأت را مساوی با شعر آیینی تلقی کنیم و بدانیم که تمام اتفاقات شعر آیینی در هیأت روی نمی‌دهد. به گزارش «وطن‌امروز»، محمدمهدی سیار، شاعر آیینی کشورمان در تازه‌ترین گفت‌وگوی خود با فارس به بررسی تفاوت‌های میان شعر هیأت و شعر آیینی پرداخته است. او در بخشی از این گفت‌وگو در تشریح دلایل این موضوع که چرا شعر آیینی ما با شعر نو شناخته نمی‌شود، گفت: «یک دلیل این برداشت این است که شعر نو قابلیت چندانی برای ارائه در هیات ندارد و بعضی از مخاطبان، منتقدان و... شعر آیینی را مساوی با هیات گرفته‌اند. در صورتی که چنین نیست و بسیاری از غزل‌های فاخر و محکم از شعرای بزرگ قابلیت ارائه در هیات پیدا نکردند ولی از پشتوانه‌های شعر آیینی به حساب می‌آیند. همینطور اشعار نیمایی و سپید بسیار خوبی وجود دارد که صرفا در هیات‌ها اجرا نشده است. ما نباید شعر هیات را مساوی با شعر آیینی تلقی کنیم و باید بدانیم که تمام اتفاقات شعر آیینی در هیات روی نمی‌دهد. البته به نظرم مهم این است که نسل جدید شاعران هم نوپردازی را فراموش نکنند و فقط با هدف خوانده شدن در هیات‌ها شعر نگویند و به شعر نو هم توجه کنند. ضمنا نباید فراموش کرد، شعر نو که توسط نیما پیشنهاد شده از نظر تاریخی مدیون هیات‌ها و نوحه است و شعر «افسانه» را از روی وزن یک نوحه سروده است.» وی همچنین در بیان میزان آزادی‌ عمل شاعران در زمینه نوآوری برای سرودن چنین اشعاری اظهار کرد: «اگر نگاه درستی به عاشورا داشته باشیم، این واقعه می‌تواند چشمه نوآوری و جوشش در شعر باشد. چیزی که وجود دارد امتداد تاریخی عاشورا است که یک وجه شاعرانه دارد و در هر زمانی اتفاقاتی مشابه و متاثر از آن روی داده است، مثلا ظهور عاشورا در دفاع‌مقدس یک انبار مضمون است یا مثلا شعار «هیهات من الذله» در امروز کشور ما می‌تواند مضمون‌ساز باشد. برای همین نیازی به اضافه کردن مطلب غیرمستند در شعر آیینی نیست».