محمد خورشیدی: یکى از عادات و رسوم غلط در سیستم بروکراتیک و ادارى ما، کند شدن روند یا تعطیل کردن انجام امور و خدمات در ایام منتهى به پایان سال بویژه در اسفندماه و موکول شدن این کارها به سال جدید است!  انگار براى بعضى مدیران و کارمندان، تعطیلات نوروز از نیمه دوم اسفند آغاز می‌شود و تا ۲۰ فروردین ادامه دارد! شگردهای گوناگونی برای موکول کردن کارهای سال فعلی به سال جدید وجود دارد که هر کدام در جای خودش می‌تواند مورد بررسی و تأمل قرار گیرد.
«امروز و فردا کردن»
«امروز و فردا کردن» یکی از این شگردهاست که همه ما با آن آشنا هستیم و‌ حداقل برای یک‌بار هم که شده، ما را در چنین موقعیتی قرار داده‌اند؛ به صورتی که پس از چندبار رفتن و بازگشتن، خسته و دلزده شده‌‌ایم و این خستگی وادارمان ‌کرده که در نهایت، در زمین آنها بازی کنیم و با درماندگی پرسیده‌ایم: «می‌شود یک زمان را خود شما به من اعلام کنید که همان زمان بیایم اما کارم انجام شود؟!» و بلافاصله این پاسخ را شنیده‌‌‌‌‌ایم که:«الان سرمان شلوغ است، پس از تعطیلات بیایید با خیال راحت کارتان انجام می‌شود!»
اندر احوالات سیستم‌‌های خراب
«امروز سیستم خراب است»، «این کار شما باید آن ور سال انجام شود»، «آقا یا خانم... امروز نیستند»، «می‌شود از شما خواهش کنم پس از تعطیلات بیایید؟»، «هنوز برای انجام این مورد، چیزی به ما ابلاغ نکرده‌اند» و بسیاری موارد دیگر، شگردهای رایج در ادارات ما برای موکول کردن کارهای امسال به سال جدید است!  نکته قابل توجه آن‌ است که این به تعویق انداختن، باعث می‌شود حجمی اضافی از کار به سال جدید تحمیل شود و این حجم اضافی تا وقتی سربار سال جدید باشد، کارهای خود سال نو هم به تعویق و تأخیر خواهد افتاد و این داستان تراژیک همچنان ادامه خواهد داشت. آن گروه از مدیران و کارمندانی که به چنین رفتار اشتباه خو گرفته‌اند، تا به حال از خودشان پرسیده‌اند که این سرگردان کردن و به اصطلاح «سر دواندن» چه تأثیر مخربی در ذهنیت ارباب‌رجوع(مردم) بر جا خواهد گذاشت و نتیجه آن، رشد یأس و ناامیدی و القای ناکارآمدی سیستم کلان مدیریتی کشور در اندیشه و قضاوت جامعه است؟!
تا کجا می‌رویم؟
این روند معیوب تا کجا و کی می‌خواهد ادامه پیدا کند؟! در شرایطی که کشورهای توسعه یافته یا در حال توسعه دنیا با سرعتی شگفت‌انگیز، روند پیشرفت و تسهیل امور را طی می‌کنند، چرا باید شاهد تداوم این بازی‌های ناشی از نبود بلوغ فردی و جمعی که ریشه در فقدان «وجدان کاری و انضباط اجتماعی» دارد و باعث افزایش نارضایتی عمومی در جامعه می‌شود، باشیم؟!
سیستم نظارت کجاست؟
آیا سیستم‌های نظارتی دولتی و سازمان بازرسی کل کشور، طرح ویژه‌ای برای نظارت بر عملکرد ادارات و دستگاه‌ها در ماه پایانی سال دارند؟ آیا مراجع نظارتی طی سال‌های گذشته که این رفتار اشتباه در سیستم اداری ما باب بوده، تا به امروز، مدیر یا کارمندی را به دلیل این تخلف اداری، بازخواست و توبیخ کرده‌اند؟ آیا در نظام گزینش مدیران و کارمندان، آزمون‌های سنجش وجدان کاری و تعهد اخلاقی وجود دارد؟ و اگر وجود ندارد چرا؟!
بدعت بروکراتیک
بر کسی پوشیده نیست که این «بدعت بروکراتیک» در تضاد آشکار با مبانی و انگاره‌های اقتصاد مقاومتی است و انتظار حداقلی از ادارات و دستگاه‌ها این است که حداقل در سالی که به «اقتصاد مقاومتی: اقدام و عمل» اختصاص دارد، کارها با شتاب بیشتری انجام شود و هر خدمتی که باید در سال ۹۶ انجام شود، در همین سال انجام گیرد و به سال ۹۷ حواله نشود. بی‌تردید، دود این نوع حواله کردن‌ها به چشم یک کشور می‌رود و تاوانش را همه با هم باید بدهیم. کاش حداقل کمی به مفاهیم بلند و آموزه‌های گرانسنگ فرهنگ ایرانی- اسلامی‌مان توجه داشتیم که قرن‌ها پیش به ما آموخت «کار امروز را به فردا مفکن!»