گروه فرهنگ و هنر: خبر تاسیس یک پردیس سینمایی تازه در تهران که مالکیت آن قرار است در اختیار دفتر پخش «هدایت فیلم» قرار بگیرد، از جمله خبرهای مهم این روزهای سینمای ایران بود. تاسیس پردیسی با 25 سالن در شرق شهر تهران که قرار است مالکیت و مدیریت آن در اختیار یکی از 2 دفتر پخش بزرگ سینمای ایران قرار بگیرد، از آن جهت می‌تواند برای اهالی سینما قابل توجه باشد که با مروری بر کارنامه کاری سینمای ایران طی سال‌های گذشته به پررنگ‌تر شدن نقش دفاتر پخش در چرخه اکران آثار سینمایی توجه کنیم. دفاتری که چرخه اکران سینمای ایران در دست آنهاست و زنجیره‌ای از روابط با سینماها را تشکیل داده‌اند تا در عمل تبدیل به یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت یکی اثر سینمایی در گیشه شوند. در این شرایط گاهی بیشتر از آنکه یک اثر سینمایی به واسطه کیفیت یا محتوای ارزشمند، شانس دیده شدن توسط مخاطبان را داشته باشد، این میزان قدرت و نفوذ دفاتر پخش آن اثر است که می‌تواند تبدیل به سوپاپ اطمینان دیده شدن آن شود. البته پیچیدگی این موضوع زمانی بیشتر خود را می‌نمایاند که می‌بینید بسیاری از دفاتر پخش فیلم که مالکیت بسیاری از سینماهای مهم را هم دست دارند، خود به عنوان تولیدکنندگان آثار سینمایی نیز در سینما فعالیت می‌کنند و در عمل هم در چرخه تولید و هم در بازار فروش این آثار تاثیرگذار خواهند شد و ذائقه مخاطبان نیز متناسب با آثاری که این دفاتر پخش قدرتمند خواهان تولید آن هستند، تغییر خواهد کرد. البته این موضوع در گذشته بیشتر در اختیار سازمان‌ها و نهادهای دولتی و حاکمیتی همچون حوزه هنری و وزارت ارشاد و شهرداری بود ولی در چند سال گذشته با رشد قارچ‌گونه پردیس‌های خصوصی سینمایی سهم این نهادها از بازار فروش محصولات سینمایی کاهش پیدا کرده است. هر چند که اساسا هیچکس مشکلی برای ورود سرمایه‌گذاران بخش خصوصی به این حوزه ندارد ولی مشکل آنجاست که این چرخه به ظاهر خصوصی شده نیز در عمل در انحصار چند نفر و شرکت خاص قرار گرفته و در این شرایط به جای نهادهای دولتی، این افراد و اشخاص صاحب سرمایه هستند که نبض بازار و تولیدات آن را دست می‌گیرند. افرادی که شاید همان دغدغه‌های محدود و مختصری که نهادهای دولتی برای حمایت از آثار ارزشمند و استراتژیک را دارند هم نداشته باشند. اعتراض‌هایی از جنس اعتراض احمد نجفی به سیستم توزیع آثار سینمایی نیز بیشتر ناظر به همین فضا و حلقه انحصاری و بسته پخش آثار سینمایی در شرایط فعلی سینمای ایران بود. اعتراضی درست که شاید اگر روش بهتری برای بیان آن انتخاب می‌شد، با حمایت بیشتری از سوی اهالی سینما و همصنفان نجفی روبه‌رو می‌شد.