در آستانه انتخابات پارلمانی چهارم مارس ایتالیا، کشور چکمه‌ای شاهد بزرگ‌‌‌‌‌ترین ائتلاف تمام طیف‌‌های راستگرا با حضور سیاستمداران جنجالی بدنام و حتی شبه‌فاشیست‌ها و جدایی‌‌‌‌‌‌طلبان است. چنین آرایش هماهنگی در جناح بزرگ راست ایتالیا، چشم‌انداز اتریشی شدن سیاست این کشور و آغاز ناسازگاری دولت رم در روزهای آتی با سیاستهای بروکسل، مقر اتحادیه اروپایی را به‌وجود آورده است.
در مقابل چنین ائتلافی، حزب حاکم چپ میانه ایتالیا موسوم به «حزب دموکراتیک» بخت چندانی ندارد بویژه که از زمان روی کار آمدن به رهبری جوانی به نام «ماتئو رنتسی» برخلاف وعده‌هایش نتوانست اوضاع متزلزل اقتصادی کشور را رو به راه کرده و بدترین رکود از دوران جنگ دوم جهانی را هم با خود به همراه آورده که احتمالا در جایگاه سوم بزرگ‌‌‌‌‌ترین ائتلاف پارلمانی قرار می‌گیرد.
در افول چپ‌‌های میانه، چپ‌‌های جدید با پرچمداری حزب جدید 5 ستاره که با نفی ساختار سیاسی فعلی ایتالیا طرفداران زیادی برای خود جمع کرده‌‌اند، این بخت را دارند که بزرگ‌‌‌‌‌ترین حزب پارلمان باشند اما به احتمال زیاد آنها هم مانع قدرتنمایی دوباره سیلویو برلوسکونی و متحدانش نخواهند شد. نخست‌وزیر جنجالی دهه‌‌های پیشین که ظاهرا از قدرت کنار گذاشته شده بود به عنوان رهبر حزب «به پیش ایتالیا» بازگشته و پنجشنبه گذشته در نشست مشترک با 2 رهبر از احزاب راست میانه و افراطی (جدایی طلب)، ابتکار عمل را به دست گرفت تا ثابت کند هنوز پدرخوانده جناح راست است. در آن روز ماتئو سالوینی رهبر حزب راست افراطی«لیگ شمالی» و جورجیا ملونی رهبر حزب میانه «برادران ایتالیا» در دو سمت دون سیلویو نشستند و اعلام کردند که هدف‌شان از این ملاقات فراموش کردن اختلافات داخلی گذشته است. بدین ترتیب برلوسکونی آرای جدایی‌‌‌‌‌‌طلبان را با مرکزگراها در یک سبد بزرگ ائتلاف راست یک‌کاسه کرد تا به همه یادآوری کند که با همه حاشیه‌ها و بداخلاقی‌ها و پرونده‌هایش هنوز سیاستمدار قابلی است.
این ائتلاف بلافاصله تاثیر خود را روی افکار عمومی گذاشت به طوری که طبق آخرین نظرسنجی‌ها در فاصله 2 روز تا انتخابات یکشنبه مجموع سبد آرای آن از 38 درصد فراتر رفته است. این به لطف سازوکار انتخاباتی ترکیبی جدید پارلمان ایتالیا می‌تواند عاملی شود تا ائتلاف تحت رهبری صوری او کرسی‌‌های اکثریت را به دست آورده و یک نفر را روانه کاخ نخست‌وزیری کند.
از آنجا که طی دست‌کم 2 دهه اخیر، کشاکش میان چپ و راست میانه باعث شده بود به‌خاطر عدم برخورداری دو طرف از اکثریت نسبی بیش از 50 درصدی، دولت‌‌های ائتلافی سست‌پایه شکل بگیرند و همچنین به خاطر تغییر کلی آرایش سیاسی در این کشور، نظام انتخاباتی در جریان همه‌پرسی قانون اساسی در ۲۰۱۶ تغییر کرد. حال هجدهمین پارلمان ایتالیا پس از عصر فاشیسم، بر اساس روش ترکیبی از سازوکار اکثریتی و تناسبی شکل خواهد گرفت که بر اساس آن حدود ۳۵ درصد از کرسی‌‌های مجلس قانونگذاری پایین‌دستی از آن حزبی است که اکثریت مطلق را کسب کند و بقیه کرسی‌ها یعنی ۶۴ درصد به نسبت آرا بین احزاب دیگر تقسیم می‌شود. به این ترتیب اکثریت نسبی پارلمان روی مرز
40 درصد تعریف خواهد شد اما از آنجا که هیچ یک از 5 حزب عمده رقیب نمی‌توانند چنین اکثریتی را کسب کنند، این ائتلاف راستگرایان است که به احتمال زیاد نخست‌وزیر را تعیین خواهد کرد. برلوسکونیِ تمام هفته‌‌های گذشته را صرف متقاعد کردن ژان کلود یونکر، رئیس کمیسیون و دوستش آنتونیو تایانی، رئیس پارلمان اروپا کرده که ائتلاف حزب «به پیش ایتالیا» با راستگرایان افراطی یا مرکز گریز خطری برای بروکسل نخواهد داشت. از آنجا که شخص برلوسکونی به دلیل محکومیت در پرونده کلاهبرداری مالیاتی تا سال ۲۰۱۹ نمی‌تواند سمت دولتی داشته باشد، او هم‌حزبی‌‌‌‌اش «آنتونیو تایانی» رئیس کنونی پارلمان اروپا را برای احراز پست نخست‌وزیری معرفی کرده است. این ظاهرا باید گواهی باشد مبنی بر وفاداری دولت رم به اتحادیه اروپایی اما حتی با اینکه خود برلوسکونی قول داده به بروکسل وفادار خواهد ماند اما او سابقه بدی در تعامل با اتحادیه اروپایی دارد و اخیرا نیز مهاجرت را بمب اجتماعی خطرناکی برای این کشور قلمداد کرده است. ضمنا نخست‌وزیر معرفی شده از سوی ائتلاف راست تا حد زیادی تحت تاثیر شخصیت یاغی و ترامپ‌گونه پدرخوانده‌شان قرار خواهد گرفت و علاوه بر آن 2 حزب موتلف راست نیز دیدگاه‌هایی ضداروپایی دارند. حتی سالوینی، رهبر حزب لیگ شمالی قول برگزاری همه‌پرسی خروج از اتحادیه اروپایی را به هواداران پرشمارش در میلان داده است.
ملونی در راس حزب برادران ایتالیا نیز خود را نسخه‌ای ایتالیایی از مارین لوپن، رهبر جبهه ملی فرانسه با گرایش‌های ملی گرایانه و سیاستهای ضداروپایی و ضدمهاجرتی‌‌‌‌اش معرفی کرده است تا جایی که برادران ایتالیا خود را رسما وارث سنت نئوفاشیستی محافظه‌کارانه کشور چکمه‌ای می‌دانند.
پس از همین حالا می‌توان گفت نسخه اتریشی یاغی اروپایی در حال تکرار در همسایه جنوبی‌‌‌‌اش است. پیروزی احزاب ملی‌گرای افراطی (شبه‌نازی) در قلب اروپا باعث شد حزب شبه‌نازی «اف‌پی‌او» در ائتلاف با حزب محافظه‌کار به دولت وین راه یابد.
به گزارش یورو نیوز، لوئیجی دی‌مایو، رهبر جنبش 5 ستاره در راهپیمایی رم که حامیانش شعار «صداقت» سر می‌دادند، گفت: «ما تنها یک گام با پیروزی فاصله داریم». شاید حق با او باشد اما دیگر روی پیروزی حزب جنبش 5 ستاره در انتخابات امروز نمی‌توان چندان حساب باز کرد چون در نهایت سایه ائتلاف راست‌ها به مرکزیت میلان بر رم سنگینی خواهد کرد و از آنجا که 5 ستاره‌ای‌ها قسم خورده‌‌اند با سیاستمداران فاسد حاکمیتی از جمله چپ‌‌های میانه حزب دموکراتیک ائتلاف نکنند، می‌توان دید که سزار کچل (لقب برلوسکونی) و دوستانش دوباره دروازه‌‌های رم را فتح می‌کنند.