وارش  گیلانی: 1- دکتر «محمدمهدی سیار» از بنام‌ترین شاعران جوان هم‌روزگار ما، یکم تیر 1362 در زاهدشهر فسا به دنیا آمد. او شاعر، ترانه‌سرا و مدرس دانشگاه‌ است که مجموعه‌ شعر «حق‌السکوت» وی به سال 1389 برگزیده بیست‌ونهمین دوره‌ جایزه‌ کتاب سال جمهوری اسلامی ایران در بخش ادبیات شد. وی دانش‌آموخته‌ کارشناسی ارشد الهیات با گرایش فلسفه از دانشگاه امام صادق است و مدرک دکترای فلسفه با گرایش مَشاء خود را از دانشگاه تربیت مدرس گرفته است. «صورت‌بندی نظریه‌ ادبی بر اساس مبانی حکمت صدرایی» عنوان پایان‌نامه‌ کارشناسی ارشد او بود. وی از سال 1387 در دانشگاه امام صادق، دروس ادبیات و منطق را تدریس می‌کند. سیار نخستین کتاب خود را در سال 1388 با عنوان « بی‌خوابی عمیق» در انتشارات سوره‌ مهر منتشر کرد که در قالب‌های کلاسیک و نیمایی و سپید است. سیار شاعری غزل‌سراست که علاوه بر قالب‌های نو، رباعی و و دوبیتی را نیز تجربه کرده است.
2- مقام معظم رهبری با خواندن دفتر شعر «رودخوانی» محمدمهدی سیار، فرمودند: «در یک کلام، کولاک کرده‌ای». سپس آقا به آقای سیار فرمودند: «کتاب‌تان را کامل خواندم و بسیار خوب بود. این کتاب از خوب هم بالاتر بود».  ایشان حتی به جزئیات کتاب آقای سیار هم اشاره ‌کردند. مثلا در رابطه با شعر نیمایی فرمودند: «چه خوب از شعر نیمایی با وزن و قافیه استفاده کرده بودید». در ضمن، حضرت آقا، از ساختار کتاب آقای سیار و نیز از خوبیِ شعر «برف» و شعر «تنگ ماهی» به طور ویژه یاد کردند.
 3- بی‌شک تحصیلات فلسفی و آشنایی با علوم اسلامی تا سطح پایه‌ یک حوزه، در کنار توانایی‌های فنی سیار، به شعرش عمق و قدرت بیشتری می‌دهد و شعر او را دارای درخشش خاص می‌کند. با اینکه شعر سیار از تکنیک بالایی برخوردار است، خود را عریان نمی‌کند، بلکه خود را در هاله‌ای نشان می‌دهد. ضمن اینکه هنرنمایی‌های سیار آهسته اما پیوسته است. سیار پس از قیصر امین‌پور، در شعر نیمایی نیز از جمله امیدهای درجه اول این شیوه در روزگار ما است؛ شعر و شیوه و قالبی که تقریبا پس از شاعران نسل اول بعد از نیما، بسیار بر آن جفا شده است.  سیار در کنار 3 مجموعه ‌‌شعر بی‌خوابی عمیق، حق‌السکوت و رودخوانی، کتاب فلسفی «بوطیقای صدرایی» را نیز در دست انتشار دارد.
 4- محمدمهدی سیار را که خود را با 3 دفتر شعر «بی‌خوابی عمیق» و «حق‌السکوت» و «رودخوانی» به جامعه ادبی شناساند، امروز اهل ادب با اشعار عاشقانه‌اش، اهل موسیقی با ترانه‌هایی که حامد زمانی از او خوانده، اهل هیات و روضه با مراثی  و شعرهایی که میثم مطیعی از او بر زبان رانده و نیز دانشجویان و دانشگاهیان به عنوان شاعر و جوان‌ترین استاد می‌شناسند. سیار در غزل‌هایش زبان عاشقانه و در موسیقی و مداحی، زبانی حماسی را برگزیده است، زیرا غزلش جای امنی برای بیان لطف و لطافت‌های درون و موسیقی و مدحش زبان گریه‌ و اعتراض است. از این رو، در 2 ساحت شعری خود تابع مضمون و موضوع می‌شود؛ یک‌جا عاشقانه و جای دیگر حماسی می‌سراید.  اگرچه زبان محمدمهدی سیار همچون 90 درصد شاعران نوگرای کلاسیک‌سرای امروز و به تعبیری، همه شاعران این طیف، تلفیقی است از زبان شعر دیروز و امروز اما او مانند درصدی از این 90 درصد، ظرافت‌ها و نُرمی از بیان مخصوص خود را آنچنان پنهانی در اشعارش جاری می‌کند که تنها مخاطب هوشمند این تفاوت را احساس می‌کند:
«کجاست خانه من؟ هر چه هست اینجا نیست
یکی به ماه بگوید که راه پیدا نیست
غریب نیست به چشم من آسمان و زمین
ولی نه... شهر و دیار من این طرف‌ها نیست...»