بن فیشر: شعار باشگاه بایرن مونیخ، «میا سان میا» که به لهجه محلی باواریایی یعنی «ما همانیم که هستیم»، بعد از ششمین قهرمانی پیاپی آنها در بوندسلیگا این روزها به «میا سان مایستر» بدل شده: «همانیم که قهرمانیم». فریادهای «کمپئونس، کمپئونس» (قهرمانان، قهرمانان) بعد از پیروزی مقابل آگزبورگ کرکننده بود، بویژه به رهبری ارکستر «خوان برنات» و «رافینیا». اما برای هوادارانی که باشگاه‌شان بر اساس فتح عناوین قهرمانی بنا و تعریف شده، این تازه شروع کار برای این فصل بود. به همین خاطر بود که جشن قهرمانی در رختکن بایرن چندان پر سر و صدا نبود. به گفته‌ کارل هاینتز رومنیگه بازیکنان بیشتر از آنکه خوشحال و سرخوش از یک قهرمانی دیگر باشند، خیال‌شان از بابت تیک زدن یکی از اهداف سه‌گانه‌شان در این فصل راحت شده بود. با این حال رقص با قطعاتی از «مایکل جکسون» و «بیجیز» سنتی بود که فراموش نشد و البته بالا بردن جام قهرمانی‌‌ای که از مقوا ساخته شده بود. بایرن در ادامه‌ این فصل به رهبری یوپ هاینکسی که قرار است تابستان از دنیای مربیگری خداحافظی کند – دوباره!- امکان تکرار فتح سه‌گانه‌ رویایی 5 سال پیش را هنوز پیش رو می‌بیند؛ برای همین است که روزنامه بیلد به هاینکس 72 ساله که از زمان بازگشتش به بایرن 19 تا از 22 بازی لیگ را برده، لقب «پدر موفقیت» داده است. کیکر هم هاینکس را «آرشیتکت اعظم» خواند و موفقیت او در بایرن را چنین توصیف کرد: «مردی که فراری‌ای را که پت پت می‌زد، دوباره به راه انداخت». اگر بایرن این هفته سویا را پشت سر بگذارد به نیمه‌نهایی چمپیونز لیگ می‌رسد و هفته بعد هم فرصت رسیدن به فینال دی‌اف‌بی پوکال (جام حذفی آلمان) را خواهد داشت. له کردن دورتموند با نتیجه‌ 6 بر صفر در راه رسیدن به بیست و هشتمین قهرمانی بوندسلیگا بحث و گفت‌وگوهای زیادی را به میان کشید، در این باب که جدا از قدرت بایرن، یکه‌تازی باواریایی‌ها در بازی‌های داخلی نشان از وضعیت نامناسب بوندسلیگا هم دارد. فرانک ریبری که در روز تولد 35 سالگی‌اش هشتمین قهرمانی‌اش در بوندسلیگا را جشن گرفت هم برای دامن زدن به آتش این بحث اعلام کرد: «این فقط نخستین هدف فصل بود». توماس مولر هم در ادامه گفت: «ما قهرمانی لیگ را جشن خواهیم گرفت اما نه الان، بلکه در پایان فصل». قهرمانی دوباره بایرن و بازگشت هاینکس به آلیانس آرنا تاثیری مستقیم روی آینده‌ ریبری و آرین روبن هم داشت، بازیکنانی که به ترتیب 10 و 9 سال در جمع غول‌های باواریایی بوده‌اند و این تابستان قراردادشان به پایان می‌رسد. با اینکه در ابتدای فصل قرار نبود این قراردادها تمدید شود اما رومنیگه بعد از پیروزی مقابل آگزبورگ در حالی که وعده داد برای جشن قهرمانی سیگار برگی در خانه روشن خواهد کرد، از تمدید این قراردادها هم حرف زد و شرایط تیمش را چنین توصیف کرد: «6 سال اخیر برای ما مثل یک رویا بوده است. یوپ کار فوق‌العاده‌ای برای ما کرد و بدین ترتیب این چرخ و فلک ادامه پیدا می‌کند و ما دنبال افتخارات بیشتری در این فصل می‌رویم». شروع این فصل برای بایرن اما به هیچ‌وجه نویدبخش چنین پایان مقتدرانه‌ای در لیگ نبود. بایرن به رهبری کارلو آنچلوتی در چمپیونزلیگ مقابل پاری‌سن‌ژرمن شکستی سنگین خورد و در لیگ خیلی زود 5 امتیاز با دورتموند صدرنشین فاصله پیدا کرد اما بازگشت هاینکس به معنای بازگشت اعتماد به نفس و غرور همیشگی بایرنی‌ها بود، روحیه‌ای که با آن تیم‌های بوندسلیگا را یکی پس از دیگری براحتی از پیش رو بر می‌دارند، حتی وقتی مثل بازی آخر گل اول را بخورند. بایرن با هاینکس به ریشه‌های خودش بازگشت. در این راه روبن و ریبری که به نظر می‌رسید دیگر دوران‌شان در این تیم به پایان رسیده یک بار دیگر نقش ستاره‌های تیم را بازی کردند و ساندرو واگنر هم که ژانویه به بایرن پیوسته بود در 5 بار قرار گرفتن در ترکیب اصلی 5 گل زد تا به سهم خودش تاثیری در پیشرفت تیمش داشته باشد. در خط میانی خاوی مارتینز درست مثل دوران قبلی هاینکس در نقش یک هافبک دفاعی درخشید و آرتورو ویدال هم پایش به گلزنی‌های بیشتری باز شد. و البته در خط دفاع هم هاینکس از جروم بواتنگ و متس هوملز بهترین زوج فوتبال اروپا را ساخت تا حتی بدون مانوئل نویر که تازه این هفته به تمرینات بازگشته هم استحکام دژ بایرن حفظ شود. پشت سر بواتنگ و هوملز هم استیون اولرایک نقش خودش را بخوبی بازی کرد و حتی تام اشتارک 37 ساله که پیش از این اعلام بازنشستگی کرده بود هم به کمک تیمش آمد.
این نخستین قهرمانی بوندسلیگا برای بازیکنانی چون نیکلاس زوله، سباستین رودی و خامس رودریگز روی فرم بود؛ عنوانی که هرگز فراموشش نخواهند کرد.