پائولو باندینی: از آخرین باری که رم به نیمه‌نهایی جام باشگاه‌های اروپا رسید 34 سال می‌گذرد. یک ماه بعد از این موفقیت اما رمی‌ها فینال را به لیورپول در ضربات پنالتی باختند، آن هم در خانه خودشان، استادیو المپیکو. بی‌جهت نیست که هواداران قدیمی جالوروسی هنوز هم حسرت این فینال را می‌خورند.
دوران تغییر کرده و داستان بازی رفت و برگشت این فصل در بافتار متفاوتی شکل خواهد گرفت، آن هم برای تیمی که خودشان هم فکر نمی‌کردند تا این مرحله پیش بیاید. بعد از اینکه مشخص شد رم باید با شاختار دونتسک در مرحله یک‌هشتم بازی کند دانیله دروسی، کاپیتان رم اعلام کرد: «دو یا سه تیم در چمپیونز لیگ هستند که اگر مقابل‌شان قرار بگیریم از پیش بازنده هستیم».
اما این شک و تردید به خود احتمالا حالا دیگر جایش را به اعتماد به نفسی فوق‌العاده داده است. رمی‌ها در تورنمنت این فصل، پیش از بازی رفت مقابل بارسلونا در نوکمپ، هیچ قدم اشتباهی برنداشتند. آنها در گروهی که چلسی و اتلتیکومادرید هم حضور داشتند به عنوان تیم اول به دور حذفی صعود کردند و هنوز در بازی‌های خانگی حتی یک گل هم نخورده‌اند.
در این راه مربی‌شان، اوزبیو دی‌فرانچسکو هم تخصصش در بهترین بهره را گرفتن از بازیکنانش نشان داد و با تغییر سیستمش در بازی برگشت مقابل بارسلونا و استفاده از چینش 2-1-4-3 که سیستمی کاملا جدید برای تیمش بود، به شکلی صدرنشین لالیگا را تحت تاثیر قرار داد که آنها عملا جوابی برای مقابله با رم نداشتند. رم در این بازی با اتکا به قدرت بدنی بالای دروسی، راجا ناینگولان و کوین استروتمن، میانه زمین را تسخیر کرد و از این راه به پیروزی تاریخی‌اش رسید. با این حال لیورپول و یورگن کلوپ نباید لزوما منتظر سیستمی مشابه در 2 بازی نیمه‌نهایی باشند. سیستم اصلی رم 3-3-4 است، سیستمی که دی‌فرانچسکو تقریبا تمام دوران مربیگری‌اش از آن استفاده کرده و به اعتراف خودش فقط یک نقطه ضعف دارد: «برای یارگیری نفر به نفر با بازیساز حریف به مشکل می‌خورید». دلیل اصلی تغییر سیستم دی‌فرانچسکو برای بازی برگشت هم همین بود، جایی که لیونل مسی برعکس بازی رفت تاثیر بسیار کمرنگی در زمین داشت. پس آیا می‌توان چنین سیستمی را برای مهار محمد صلاح هم به کار برد؟ خیلی از بازیکنان رم طرح و برنامه‌های مختلف خودشان برای مقابله با همبازی سابق‌شان دارند، در حالی که دی‌فرانچسکو که همین تابستان به تیم جدیدش پیوسته به اندازه آنها شناختی نزدیک از ستاره مصری ندارد. قضاوت درباره عملکرد دی‌فرانچسکو در نخستین فصلش روی نیمکت رم کمی پیچیده شده است. موفقیت بزرگ او تا همین جای چمپیونزلیگ قطعا بسیار قابل تقدیر است اما رم در سری آ
21 امتیاز با یوونتوس صدرنشین فاصله گرفته و در حال حاضر با امتیاز برابر با لاتزیو در رده سوم جدول ایستاده و همچنان برای کسب سهمیه فصل آینده چمپیونزلیگ می‌جنگد. شاید مشکل بزرگ رم در این فصل نداشتن گزینه مناسبی برای کمک به ادین ژکو در امر گلزنی است. پاتریک شیک که این تابستان با سر و صدای زیادی از سمپدوریا راهی رم شد هنوز یک گل هم برای تیم جدیدش در سری آ نزده است (فقط یک گل در کوپا ایتالیا).
در این شرایط هافبک‌های رم هستند که جای خالی یک مهاجم دوم گلزن را پر می‌کنند، بازیکنانی چون استفان الشعراوی و دیگو پروتی. در ضمن چنگیز اوندر هم با فرم فوق‌العاده‌اش از فوریه بدین سو بدل به یکی از مهره‌های کلیدی جالوروسی و یکی از پدیده‌های این فصل فوتبال ایتالیا شده است. نقطه قوت رم هم البته در خط دفاعی است، جایی که الکساندر کولاروف با نمایش‌های مستحکمش حالا یک خرید عالی محسوب می‌شود. در نهایت درون دروازه هم پشت رمی‌ها به الیسون بکر برزیلی گرم است؛ دروازه‌بانی که فصل پیش ذخیره ویژک شزنی بود اما این فصل در جایگاه شماره یک رم به بهترین سنگربان سری آ بدل شده است. الیسون یک سوئیپر-کیپر درجه یک است و هم توپ‌های پشت خط آفساید مدافعانش را جمع می‌کند و هم با تکنیک قابل توجهش نقش بازیساز عقب زمین را برای تیمش به عهده می‌گیرد.