نبردی که کمال‌گراها با شانه‌‌های بالا انداخته به استقبالش رفتند. دیداری بین تیم «معمولا سوم- چهارم» انگلیس با تیم «معمولا دوم» ایتالیا. دیداری بین 2 تیمی که یکی (لیورپول) از آخرین قهرمانی‌‌‌‌اش در لیگ 28 سال سپری شده و دیگری (رم) 17 سال. دیداری بین 2 جبهه که کسی تصور نمی‌کرد تا این مرحله پیشروی کنند. ولی جنگجویان مرسی‌ساید و گلادیاتورهای رمی بی‌اعتنا به بارسلونا، پاری‌سن‌ژرمن، منچستریونایتد و یوونتوس یکی از آن نیمه‌نهایی‌‌های متفاوت لیگ قهرمانان را با طعم متفاوتی برگزار کردند، با طعم سرنوشت. بسیاری از طرفداران لیورپول بر این باورند «تقدیر» آنها را به سوی قهرمانی اروپا کشانده. می‌گویند مهارناپذیر شده‌‌‌‌اند، دسترسی‌ناپذیر. می‌گویند اهمیتی ندارد رئال راهی فینال شود یا بایرن. می‌گویند «ما آماده‌ایم». یکی از آن شب‌‌های آنفیلدی بود، شبی برای به‌خاطر سپردن، برای دوره کردن. یادآور پیروزی 3 گله برابر سنت اتین 1977 و آن شلیک استیون جرارد 2005 برابر المپیاکوس. آنفیلد قلعه‌ای شده که لیورپول طی 20 دیدار اروپایی آخرش یک بار در آن باخته بود، فقط یک بار برابر رئال‌مادرید در پاییز 2014. بازی که شروع شد لیورپول در مقایسه با رم، تیم باتجربه نیمه‌نهایی‌‌های اروپایی به شمار می‌رفت. آنها در 3 نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان به میدان رفته بودند و
هر 3 دیدار-طعنه‌آمیزانه- برابر چلسی برگزار شده بود، 2 بار در 2005 و 2007 که راهی فینال شدند و یک بار در 2008 که برابر مردان بریج زانو زدند. رم همان تیمی بود که بارسای بزرگ را پس از دریافت 4 گل در نوکمپ حذف کرده بود، همان تیمی که ناپولی را در زمینش پس از عقب افتادن
2 بر یک در نیمه اول 4 بر 2 در نیمه دوم شکست داده بود همان تیمی که طی 20 دقیقه آغازین کارساز بازی کرده بود، ولی در شب توفانی آنفیلد 5 بار تسلیم شد. محمد صلاح با 2 گل پیاپی‌‌‌‌اش در اواخر نیمه اول سرنوشت بازی را تعیین کرد. سپس 2 پاس گل به فیرمینو و مانه داد تا نمایش خود را کامل کند: نمایش از نوع محمد صلاح را. 5 گل لیورپول طی 33 دقیقه در گذر از نیمه اول به نیمه دوم یادآور نبرد با منچسترسیتی در آنفیلد هم بود؛ جایی که صلاح دروازه سیتی را در دقیقه 12 گشود و آکسلید چمبرلین و مانه بلافاصله 2 گل دیگر زدند. نه گفتن یورگن کلوپ به بازی محافظه‌کارانه پس از گشودن دروازه حریفان و بی‌اعتنایی‌‌‌‌اش به دغدغه «کلین‌شیت»، موجب شده است محمد صلاح اسیر سیاست‌‌های دفاعی نباشد تا با 43 گل فصلی رویایی را سپری کند. در عین حال نمی‌توان کیفیت بازی صلاح را با «عدد» تبیین کرد. گل اول او برابر رم با آن ضربه قوسی که توپ زیر تیر دروازه آلیسون شیرجه رفته پایین آمد با بهترین گل‌‌های «بزرگان» برابری می‌کند و افتادگی‌‌‌‌اش برای شادی نکردن از ته دل برابر تیم سابقش وجه انسانی شخصیتش را عیان کرد. 20 دقیقه فوق‌العاده، 60 دقیقه مصیبت‌بار و سرانجام 10 دقیقه قابل قبول یعنی مردان دی‌فرانچسکو در آنفیلد هم بالا رفتند و هم پایین، هم پرواز کردند و هم سقوط... ولی ترکیب کلی نمایش رم تاکتیک‌‌های دی‌فرانچسکو را به چالش کشید. روی آوردن به دفاع 3 نفره‌ای که می‌خواست جلو بازی کند نوعی خودکشی به شمار می‌رفت. لیورپولی‌ها استاد حمله‌‌های سریع و برق‌آسا هستند و 87 گل صلاح- فیرمینو- مانه نشان‌دهنده زهرآگین بودن‌شان است. چنانکه نفوذهای صلاح به فضاهای خالی بین مدافعان رمی بود که روند بازی را تغییر داد. این شکست رمی‌ها می‌گوید جالوروسی طی 27 بازی آخر دور از خانه اروپایی‌‌‌‌اش نتوانسته دروازه‌‌‌‌اش را بسته نگه دارد و یکی از ناامیدکننده‌‌‌‌‌ترین رکوردهای اروپایی پس از سلتیک به آنها تعلق دارد. در آن لحظاتی که سنگر ایتالیایی‌ها دوباره و دوباره فرومی‌پاشید، می‌پرسیدیم مگر این تیم از ایتالیا نیامده؟ مگر ایتالیایی‌ها استاد دفاع کردن نبودند؟... می‌پرسیدیم و سقوط رم برابر منچستریونایتد در اولدترافورد در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان 2007 را دوره می‌کردیم. دنیله دروسی آن شب را خوب به یاد داشت، شبی که دروازه رم طی 60 دقیقه، 6 بار فرو ریخت و او طی شکست 7 بر یک تک‌گل رمی‌ها را زد. رمی‌ها در لیگ قهرمانان چهره دوگانه‌ای داشته‌‌‌‌اند، از یک‌سو طی 16 دیدار دور از خانه فقط یک بار برده و از سوی دیگر به مدد گل زده در خانه بارسا و شاختار صعود کرده‌‌‌اند. ادین ژکو که پیش‌ترها با پیراهن منچسترسیتی 2012 و 2015 دو گل طی 3 دیدار در آنفیلد به لیورپول زده بود باز هم دور از خانه گل زد و پروتی گل دوم را زد تا نور امید در دل رمی‌ها روشن بماند... ولی آیا رمی‌ها می‌توانند لیورپول را با 3 گل بدون گشوده شدن دروازه‌شان شکست دهند؟ آیا معجزه نبرد با بارسلونا تکرار می‌شود؟ آیا رعد 2 بار پیاپی یک درخت را به آتش خواهد کشید؟
 این نیمه‌نهایی پاسخ جانانه مالکان آمریکایی 2 باشگاه به خرده‌گیران هم بود؛ تام ورنر در لیورپول و جیمز پالوتا در رم که خیلی‌ها به آنها انگ «غیرفوتبالی» بودن می‌زدند. هر دوی آنها در بوستون مالک باشگاه‌‌های غیرفوتبالی هستند. ورنر مالک تیم بیسبال ردساکس است و پالوتا مالک تیم بسکتبال بوستون‌سلتیک؛ با این تفاوت که رمی‌ها به تبار ایتالیایی پالوتا می‌بالند.