ابراهیم امین*: با وجود عادتی که سیاستمداران لبنانی در انکار واقعیت‌ها دارند اما چهره کلی تحولات انتخابات پارلمانی و نتایج اولیه آن معادله‌هایی را نشان می‌دهد که می‌توان آنها را در موارد زیر خلاصه کرد: نخست- سعد حریری و جریان المستقبل بزرگ‌ترین سیلی تاریخ خود را دریافت کردند. حریری دیگر نمی‌تواند از انحصار نمایندگی خود بر جریان اهل تسنن در کشور سخن بگوید. او حتی نمی‌تواند از رهبری جریان سیاسی وابسته به محور آمریکایی- سعودی در لبنان سخن بگوید. شکست حریری نقطه عطفی در این انتخابات بود که می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای در روند تشکیل دولت جدید داشته باشد. بویژه در شرایطی که برندگان انتخابات در بخش‌های مختلف از شخصیت‌های مطرح ملی و منطقه‌ای هستند که در  تقابل با وی قرار دارند. به این ترتیب می‌توان گفت هجمه طایفه‌ای و مذهبی که رهبران جریان المستقبل طی چند روز گذشته به راه انداخته بودند، نتوانست واقعیت‌های موجود را تغییر دهد.  دوم- جریان آزاد ملی و میشل عون، رئیس‌جمهور این کشور در نتیجه این انتخابات شکستی را متقبل شدند. عون نتوانست آنگونه که انتظار داشت نفوذ خود را در شمال کشور تقویت کند و رقبای سنتی و جدید وی از حزب نیروهای لبنانی گرفته تا جریان المرده توانستند بر وی پیروز شوند. عقب‌نشینی جریان آزاد ملی به نفع پیروزی قابل‌ توجه حزب نیروهای لبنانی و تقویت موقعیت جریان المرده و حزب قومی اجتماعی سوریه در میان مسیحیان است. این روند معادله جدیدی را تحمیل کرده که می‌گوید جریان آزاد ملی دیگر نفوذ استثنایی‌ای در این مناطق ندارد، حتی اگر شخصیتی نظیر میشل عون رئیس‌جمهور باشد. سوم- بقایای جریان ۱۴ مارس شامل شخصیت‌های مسیحی و احزاب کوچک از جنوب لبنان گرفته تا منطقه جبل و  شمار و بیروت و بقاع از مهم‌ترین بازندگان این انتخابات بودند و ضربه سختی دریافت کردند. مهم‌ترین نتیجه انتخابات این بود که شخصیت‌های مطرح در جریان ۱۴ مارس حمایت از آنها را کنار گذاشتند و حمایت‌های خارجی از آنها نیز نتوانست نتایج مطلوب خود را داشته باشد. چهارم- حزب نیروهای لبنانی پیروزی بزرگی را در این انتخابات به دست آورد و خود را به فراکسیونی با 13 یا ۱۵ کرسی پارلمانی نزدیک کرد. به این ترتیب حضور این حزب در مرحله آینده در لبنان پررنگ‌تر نیز خواهد شد. این پیروزی در نتیجه 2 اتفاق مهم به دست آمده است:  موضوع اول گفتمان فرقه‌گرایانه‌ای است که  رقبای حزب نیروهای لبنانی در تقابل با آن در پیش گرفته‌‌اند و نتیجه آن عاید این حزب شده و موضوع دوم رویکرد آشتی این حزب با جریان آزاد ملی است که آن را وارد رقابت‌های منطقه‌ای در بقاع شمالی و کسروان و جبیل و عکار کرد که پیش از این قدرت ورود به آن را نداشت. به این ترتیب جریان آزاد ملی و سعد حریری، رئیس‌جمهور لبنان نمی‌توانند قدرت نیروهای لبنانی را در زمان تشکیل دولت نادیده بگیرند. همچنین حزب نیروهای لبنانی نیز با توجه به این نتایج می‌تواند ائتلاف‌هایی را تشکیل دهد تا نفوذ خود را در مناطق جدید در کشور گسترش دهد. پنجم- ‌ولید جنبلاط از تهدیدهای مربوط به رهبری خود در جامعه دروزی لبنان فراتر رفت و ثبات و برتری خود در این عرصه را نشان داد. او در برابر تقابلی که جریان آزاد ملی بر اساس رویکردهای فرقه‌ای ضد دروزی‌ها ایجاد کرده بود، موفق عمل کرد و فرصت تقویت ائتلاف‌های مهم وی با نبیه بری و حزب‌الله را افزایش داد که این روند می‌تواند تأثیرات گسترده‌ای بر ائتلاف‌های مرحله آینده لبنان داشته باشد. ششم- رقبای حریری از میان رهبران اهل تسنن به فصلی از انزوای خود پایان داده و توانستند موقعیت خود را بدون ائتلاف‌های مبهم به عنوان نمایندگان واقعی مردم نشان دهند البته با این وجود همچنان سعد حریری به عنوان مهم‌ترین شانس تصدی پست نخست‌وزیری به شمار می‌رود. هفتم- ائتلاف دوجانبه جنبش امل و حزب‌الله بار دیگر ماهیت نمایندگی فراگیر خود در عرصه شیعیان این کشور را  نشان داده و به رقبای خود در حوزه‌های انتخاباتی جنوب لبنان و بقاع و جبل لبنان نشان داد که نمی‌توانند معارضه جدی در تقابل با این ائتلاف داشته باشند. نتایج انتخابات استقلال و تاثیرگذاری رهبری نبیه بری و سیدحسن نصرالله بر افکار عمومی شیعیان را نشان داد و ثابت کرد که آنها قدرت بالایی در تنظیم صفوف خود برای جلوگیری از شکست‌های احتمالی دارند.
* سردبیر روزنامه الاخبار لبنان