گری نویل: آمار منچسترسیتی در این فصل باورنکردنی بوده، از تعداد گل‌هایی که زده‌اند گرفته تا تعداد امتیازاتی که کسب کرده‌اند. سیتی این فصل تیم‌های دیگر را نابود کرد و کار را به جایی رساند که عملا تکلیف قهرمانی 2،3 ماه مانده به پایان لیگ روشن شده بود. فوتبالی که سیتی این فصل بازی کرد در جهانی دیگر نسبت به دیگر تیم‌ها بود. قهرمانان تداوم دارند، خوب دفاع می‌کنند، وقتی بد بازی می‌کنند هم حتی راهی برای بردن پیدا می‌کنند، سه تا و چهار تا و پنج تا گل زدن در یک بازی برای‌شان امری عادی است. این تیم‌ها از انرژی مفید خودشان بالاترین استفاده را می‌برند و مالکیت توپ و جریان بازی‌ها را کنترل می‌کنند و رقبا را یکی بعد از دیگری با قدرت از پیش رو بر می‌دارند. سیتی این فصل تمام این کارها را انجام داد.
من فصل پیش خودم این شک و تردید را داشتم که آیا با سبک فوتبال پپ گوآردیولا می‌توان لیگ برتر را برد یا نه. خب! او این فصل جوابی قاطع به این سوال داشت، به سبکی که اصلا انتظارش را نداشتیم. گوآردیولا دقیقا با فوتبال خودش لیگ برتر را فتح کرد. ما پیش از این بارها بارسلونای او را در چمپیونز لیگ با آن فوتبال فوق‌العاده دیده بودیم و حالا سیتی دقیقا همین نوع از فوتبال را بازی می‌کند. برای گوآردیولا یک قهرمانی لیگ در 2 سال کافی نیست. درست است که او فصل اول را به شناخت لیگ و محیط جدیدش و درست کردن تیمش با خرید بازیکنان جدید و کنار گذاشتن مهره‌هایی که جایی در فلسفه فوتبالش نداشتند، اختصاص داد اما حالا که به فرمولی که دنبالش بود رسیده، می‌خواهد باز هم این موفقیت را تکرار کند. برای همین است که ژوزه مورینیو، یورگن کلوپ، موریسیو پوچتینو، مربی جدید آرسنال و احتمالا مربی جدید چلسی یا خودِ آنتونیو کونته، راه دراز و پر پیچ و خمی برای مقابله با سیتی در فصل آینده خواهند داشت. فراموش نکنیم گوآردیولا 3 بار پیاپی با بارسلونا و
بایرن مونیخ قهرمان لیگ شد و با منچستر سیتی هم حالا دنبال موفقیتی مشابه می‌گردد. از منظر منچستر یونایتد اما فینال اف‌ای‌کاپ در هفته آینده می‌تواند رای نهایی درباره این فصل آنها را صادر کند. دوم شدن در لیگ برای یونایتد پیشرفت محسوب می‌شود، با توجه به جایگاهی که آنها در 4 سال اخیر داشته‌اند. اما در نهایت با توجه به بزرگی این باشگاه تنها فصلی برای‌شان موفقیت‌آمیز به حساب می‌آید که با قهرمانی لیگ همراه شده باشد. این داستانی جدید نیست و به 60، 70، 80 سال پیش بازمی‌گردد.
اما بردن یک جام حداقل نشان می‌دهد آنها همچنان ذهنیت برنده را دارند و قادر به کسب افتخار هستند. از منظر مورینیو هم دوم شدن کافی نیست، چون او هم مربی‌ای است که ارزش کار خودش را با جام‌هایی که می‌برد می‌سنجد. اگر یونایتد جام حذفی را ببرد من به عنوان یک هوادار با خودم می‌گویم خب! یک جام و دوم شدن در لیگ بد نیست. بعد از دوران سر الکس فرگوسن این نخستین باری است که چنین اتفاقی می‌افتد ولی یونایتد فصل بعد باید برای فتح لیگ بجنگد؛ این چیزی است که تمام هواداران یونایتد و خود مورینیو می‌خواهند.
در این راه سوال کلیدی اینجاست: کدام بازیکنان باید بروند و کدام بازیکنان می‌مانند؟ کدام بازیکنان از نظر مورینیو ذهنیت برنده لازم برای جنگیدن در راه قهرمانی لیگ را دارند و کدام‌یک از آنها ندارند؟ فکر کردن به این موضوع من را گیج می‌کند و فکر می‌کنم برای خود مورینیو هم گاهی چنین حالتی پیش بیاید، چون نمایش‌های یونایتد این فصل بالا و پایین‌های بسیار زیادی داشته، نه صرفا از بازی به بازی، بلکه از یک نیمه به نیمه‌ای دیگر. فقط کافی است بازگشت‌ها و پیروزی‌های 2-3 مقابل کریستال پالاس و منچسترسیتی را به یاد بیاورید. مورینیو بویژه در هفته‌های اخیر از مساله ذهنیت بازیکنانش زیاد حرف زده و مدام رویش تاکید کرده است. هدف اصلی او به تعادل کشیدن این وضعیت و حذف کردن این پایین رفتن‌هاست. مورینیو برای رسیدن به این هدف نیاز دارد 3، 4 بازیکن به تیمش اضافه کند، بازیکنانی که شخصیتی قوی در رختکن داشته باشند و اجازه ندهند استاندارد بازی خودشان و هم‌تیمی‌های‌شان تا این اندازه به یکباره افت کند. یونایتد فصل آینده باید مثل سیتی در نمایش‌ها و نتایجش تداوم داشته باشد. آنها این فصل به هر 3 تیم تازه صعود کرده به لیگ برتر باختند، این یعنی 9 امتیاز مفت از دست دادن. مورینیو باید برای فصل آینده اول به فکر این 9 امتیاز باشد و بعد شروع به پیشرفت تیمش و کم کردن فاصله با سیتی کند.