آدام اسمیت: چلسی با تک گل ادن آزار از روی نقطه پنالتی که روی خطای فیل جونز به دست آمد فاتح فینال اف‌ای کاپ شد تا ژوزه مورینیو و منچستر یونایتد این فصل را بدون جام به پایان ببرند. یکی از کلیدی‌ترین نکات این بازی برای یونایتد غیبت روملو لوکاکو در ترکیب اصلی بود، مهاجمی که یک ماهی درگیر مصدومیت بود و به آمادگی کامل برای این بازی در ویمبلی نرسید.
وابستگی یونایتد به لوکاکو تا حدی شده که وقتی مارکوس رشفورد در شکست یک برصفر مقابل برایتون به جای او در مرکز خط حمله بازی کرد و نمایشی ضعیف داشت، مورینیو به خبرنگاران گفت: «شما که مدام می‌پرسید چرا همش لوکاکو بازی می‌کنه حالا جوابتون را گرفتید».
با اینکه رشفورد گل پیروزی تیمش در آخرین بازی لیگ مقابل واتفورد را زد اما در این بازی یک بار دیگر بدل به بازیکنی سرگردان در زمین شد، بازیکنی که مشخصا هیچ روحیه مثبت و اعتماد به نفسی از سوی مربی‌اش نمی‌گیرد. با اینکه مهاجم 20 ساله یونایتد یکی، دو بار دروازه تیبو کورتوا را به خطر انداخت اما تعجبی نداشت که در دقیقه 71 جایش را به لوکاکو بدهد؛ تعویضی که البته در نهایت فرقی به حال نتیجه بازی نکرد.
سرگیجه‌های «وار»
این اولین فینال اف‌ای کاپ بود که در آن از کمک داورِ ویدئویی، یا همان «وار» استفاده می‌شد اما به کار بردن این تکنولوژی در دقایق پایانی بازی باعث گیج شدن هواداران و خشم آنها شد. صحنه اول گل الکسیس سانچز بود که روی ریباند ضربه سر فیل جونز و سیو عالی کورتوا به دست آمد اما به درستی آفساید اعلام شد. بعد از تصمیم اولیه مایکل اولیور، به نظر می‌رسید او برای دقایقی با گوشی مشغول مذاکره و مشورت با کمکش پشت «وار» بود، مشورتی که در نهایت تاثیری در تصمیمش نداشت اما باعث بلند شدن صدای هواداران یونایتد پشت دروازه چلسی شد.
صحنه دوم ارسال ویکتور موزس در دقایق پایانی بود که در فاصله کم به دست اشلی یانگ خورد. اولیور در این صحنه هم سریع تصمیم خودش را گرفت و اعلام کرنر کرد اما باز هم بعد از این تصمیم اولیه دست روی گوشی‌اش گذاشت و مشخص بود که در حال شنیدن نظرات کمکش پشت مونیتور است. این بار هم این چک کردن دوباره تغییری در تصمیم اولیور نداد اما به خاطر نشان دادن علامت وار روی تابلوی تعویض باعث گیج شدن هواداران و به هم خوردن جو بازی شد.
آینده کونته
آنتونیو کونته قبل از فینال اعتراف کرده بود که نتیجه آن تاثیری در آینده‌اش در چلسی نخواهد داشت و این آینده خارج از دستان اوست و شاید همین حالا تکلیفش را مشخص کرده باشند. پس اگر این آخرین بازی کونته روی نیمکت آبی‌های لندن بود، حداقل پایانی با یک جام برایش رقم زد.
با اینکه چلسی در دفاع از قهرمانی‌اش این فصل کاملا ناتوان نشان داد و با فاصله بسیار زیادش با منچستر سیتی، حتی موفق نشد جایی در بین 4 تیم اول جدول پیدا کند و سهمیه چمپیونز لیگ را به دست بیاورد اما وقتی به عملکرد و نتایج چلسی با کونته در 2 فصل اخیر باز می‌گردیم، در نهایت می‌توانیم از آن به عنوان پروژه‌ای موفق نام ببریم.
کونته در فینال دیشب یک بار دیگر ثابت کرد تاکتیسین بزرگی است و توانایی بردن بازی‌های بزرگ با ساختن خط دفاعی‌ای مستحکم و منظم را دارد. اینکه حالا چه آینده‌ای برای او در کار باشد طی چند روز آینده مشخص خواهد شد. فعلا اما کونته می‌تواند یک جام دیگر در انگلیس را جشن بگیرد (جامی که فصل پیش هم در یک قدمی‌اش بود و آرسن ونگر و آرسنال این افتخار را از او گرفتند) و راضی باشد از اینکه عنوانی دیگر را به ویترین افتخارات باشگاه چلسی اضافه کرده است.
خدشه‌ای به رکورد مورینیو
مورینیو پیش از بازی فینال هرگز در یک فینال در انگلیس شکست نخورده بود و از 14 فینال قبلی‌اش 12 تا را برده بود. این فینال‌ها شامل قهرمانی‌هایش با پورتو، چلسی، اینتر، رئال مادرید و خود منچستر یونایتد در جام‌های داخلی و اروپایی می‌شود، از چمپیونز لیگ و یوروپا لیگ گرفته تا کوپا ایتالیا و کوپا دل ری.
اما چلسی با پیروزی‌اش در ومبلی بدل به سومین تیمی شد که کنار بنفیکا (جام حذفی پرتغال، 1-2 در وقت اضافه، 2004) و اتلتیکو مادرید (جام حذفی اسپانیا، 1-2 در وقت اضافه، 2013) موفق شده‌اند یک فینال را از مورینیو بگیرند، مربی‌ای که اعتقاد دارد «فینال‌ها نه برای بازی کردن، بلکه برای بردن» هستند.