دفاع کردن از آمریکا در این روزگار شاید کار آدم عادی نباشد. اما اگر زیرچشمی به هجمه‌هایی که به این کشور می‌شود بنگریم و سطح فکرمان را از سطح فکر خاک گرفته مردم خاورمیانه به غربی‌ها نزدیک کنیم، می‌بینیم که با چه کشور مظلوم اما با روح سایز بزرگی طرف هستیم. هجمه‌هایی از سراسر جهان البته به جز چند کشوری که سطح فکرشان را به آمریکایی‌ها نزدیک کرده‌اند، کجایش انسانیت است؟! نمی‌دانم این هجمه‌ها شما را یاد چه می‌اندازد؟! اما ما که کمی روحیاتشان را می‌شناسیم، هر شعار «مرگ‌دار» ضرب‌المثل «کسی به قطار  ایستاده سنگ نمی‌زند» را در کله‌مان فرو می‌کند. آری، پویایی این چیزها را دارد.
انصافا جنبه بالای این کشور الگو است. فکرش را بکنید، چند صد میلیون آدم با زبان‌های متفاوت، فحش کِشت کنند، چه دردی دارد. ما با اینکه کمی خاک فکرمان را گرفته‌، اگر حتی یک نفر فحشمان بدهد چندتا از گرد گرفته‌های دیگر را خبر می‌کنیم و خشتک طرف را برایش گلدوزی می‌کنیم.
آمریکا اهل تک‌خوری نیست. هر چه دارد را با بقیه به اشتراک می‌گذارد. ادوات جنگی شاید یکی از آنها باشد اما حقوق بشر مهمترین آنهاست. حال بعضی حقوقشان را نمی‌خواهند. اینها نمی‌دانند، چیزی که آمریکا به آن رسیده را امثال کشورهای خاورمیانه بیست قرن دیگر هم به آن نخواهند رسید. حال آمریکا با زور می‌خواهد این سرمایه را به دنیا و منطقه ما هدیه بدهد اما مخالفان نمی‌گذارند. هرچند حقوق بشر در همین حال هم به مخالفان سود می‌رساند و قلب‌های آنها را با کشت و کشتار به هم نزدیک کرده است. می‌بینید؟! این جنگش است تصور کنید اگر صلح برقرار شود چه خدماتی برای منطقه خواهد داشت.