وقتی داور اروگوئه‌ای بازی فرانسه- بلژیک سوت پایان بازی را در دقیقه 96 به صدا درآورد، «خروس‌ها» موفق شدند با گل دقیقه 51 ساموئل اومتیتی کامرونی‌الاصل راهی فینال شوند. اما این صعود با صعودهای قبلی فرانسه به فینال کمی فرق داشت؛ «شیرهای» آفریقایی موفق شدند تیم خروس‌ها را فینالیست کنند.
فرانسه؛ کشوری است که از گذشته در معرض مهاجرت آفریقایی‌های بسیاری بوده است اما هیچ‌گاه حضور آفریقایی‌ها در تیم‌های ملی یک کشور اروپایی تا این اندازه پررنگ نبوده است. 15 بازیکن از 23 بازیکن تیم‌ملی فوتبال فرانسه در جام‌جهانی 2018 را بازیکنان آفریقایی‌الاصل تشکیل می‌دهند. کیمپمبه (کنگو)، اومتیتی (کامرون)، پوگبا (گینه)، امباپه (پدر کامرون، مادر الجزایر)، دمبله (مادر موریتانی، پدر سنگال)، تولیسو (توگو)، کانته (مالی)، ماتوئیدی (پدر آنگولا، مادر کونگو)، انزونزی (کونگو)، مانداندا (جمهوری دموکراتیک کنگو)، فکیر (الجزایر)، سیدبه (مالی)، مندی (سنگال)، لمار (نیجریه)، عادل رامی (مراکش).
وضعیـت تیـم‌ملـی بسکتبال فرانسه از این هم جالب‌تر است؛ 10 بازیکن از 12 بازیکن!
وقتی به آمار بازیکنان ملی‌پوش فرانسه در گذشته نگاه می‌کنیم، در بین 10 نفری که بیشترین بازی ملی را برای فرانسه انجام داده‌‌اند نام 6 بازیکن آفریقایی‌الاصل به چشم می‌خورد جالب‌‌‌‌‌‌تر آنکه 5 بازیکن اول این فهرست، همگی آفریقایی‌الاصل هستند. برترین گلزن‌‌‌‌‌ تیم‌ملی فوتبال فرانسه هم تیری آنری، بازیکن آفریقایی‌الاصل فرانسه است.
به نظر می‌رسد سبک زندگی‌ای که سال‌هاست اروپایی‌ها گرفتار آن شده‌‌‌‌اند، نشانه‌‌های بحرانش دیگر قابل کتمان نیست؛ اگر این روند ادامه پیدا کند روزی خواهد رسید که نسل اروپایی‌‌های چشم‌آبی و بلوند با رنگ پوست سفید متمایل به قرمز را فقط باید در عکس‌های تاریخی و موزه‌ها ببینیم.
نرخ منفی جمعیت در اغلب کشورهای اروپایی به دلیل سیاست‌‌های فرهنگی ضدخانواده که فرزندآوری را امری دور از ذهن برای جوانان کرده، خطری است که نسل اروپایی‌ها را تهدید می‌کند.
تیم‌‌های ملی کشورها همیشه نماد فرهنگ مردم و جامعه آن کشور بوده‌اند؛ این روزها وقتی به تیم‌ملی فوتبال یا بسکتبال فرانسه نگاه می‌کنیم کمتر نشانه‌ای از فرهنگ و نژاد بومی فرانسه به چشم می‌خورد.
کشورهای دیگر اروپا هر چند با وضعیت عجیب فرانسه روبه‌رو نیستند اما نشانه زوال نسل در آنها هم دیده می‌شود. همین تیم بلژیک، 8 بازیکن آفریقایی‌الاصل دارد؛ در انگلستان چندی قبل وزارت تنهایی تشکیل شد تا شاید بتواند بحران میلیون‌ها انسان تنها را مدیریت کند. تشکیل وزارتخانه تنهایی یعنی میخ آخر بر تابوت فمینیسم، همجنس‌بازی، آزاد بودن روابط جنسی، رهایی پوشش و پایان اسفبار مسیری که غربی‌ها در نگاه به زن و خانواده و مسائل جنسی در پیش گرفته‌‌‌‌اند و اکنون در حال نمایان شدن در برابر چشمان همه دنیاست؛ فرانسه به عنوان مهد دموکراسی و آزادی و نماد دنیای مدرن برای روشنفکرهای داخلی، حالا باید به مدد سیاهپوستانی که روزی مستعمره و تحت ظلم همین فرانسوی‌ها بودند، فینالیست شود.