دانش پورشفیعی: طرح شناسنامه آسانسور از بهمن 1395 با مدیریت اتحادیه صنف آسانسور و تولیدکنندگان و تعمیرکاران وسایل الکترومکانیکی تهران در پایتخت به اجرا درآمد. ماه‌ها برای آماده‌سازی این طرح از سوی کارشناسان فنی طرح و متخصصان صنف و صنعت آسانسور زمان صرف شد تا در زمان اجرا کمترین ایراد را داشته باشد و البته اینگونه هم بود، به‌طوری‌که در همان ماه اول با استقبال واحدهای صنفی رسته آسانسور اتحادیه که ارائه‌کننده خدمات پس از فروش و نصب بودند، قرار گرفت. اجرای این طرح سبب راه‌اندازی «کمپین حمایت از آسانسور ایمن» در سال 1396 و به‌دنبال آن طرح «ممیزان فنی آسانسور» در شهر تهران شد. توجه خاص سازمان ملی استاندارد ایران و اداره کل استاندارد استان تهران از طرح شناسنامه آسانسور از دیگر موفقیت‌های طرح بود. سازمان به‌دنبال اجرای موفق این طرح در پایتخت و مشاهده مزایای آن اعلام کرد حاضر است «طرح نصب پلاک شناسه ملی 10 رقمی آسانسور» را با طرح شناسنامه آسانسور همراه کند. از نظر این سازمان شناسنامه آسانسور دربرگیرنده همه اطلاعات فنی آسانسور بوده و به مالکان و استفاده‌کنندگان از آن این اطمینان را می‌دهد که آسانسور در اختیار آنها سالم و قابل استفاده است، بنابراین سازمان پذیرفت شناسه ملی آسانسور با شناسنامه آسانسور همراه شود و در ادامه مجریان هر دو طرح با اشتراک‌گذاری اطلاعات یکدیگر، علاوه بر شناسنامه‌دار کردن آسانسورهای پایتخت، ایمن بودن و استانداردسازی آنها را نیز به اجرا درآورند کاری که سازمان ملی استاندارد به تنهایی قادر به انجام آن نیست. دستاوردهایی اینچنین برای طرحی نوپا، نشان از توانایی آن داشت اما کند شدن سرعت اجرای طرح در ماه پایانی سال 96 و ماه‌های آغازین سال 97 سبب شد روز به روز از تأثیرگذاری آن کاسته شود. این طرح اگرچه مورد حمایت ویژه رئیس اتحادیه صنف آسانسور است اما اولویت و دغدغه اصلی دیگر اعضای هیأت‌مدیره نیست و حتی واحدهای صنفی رسته آسانسور خود را ملزم به اجرای این طرح و شناسنامه‌دار کردن آسانسورهای خود نمی‌دانند. به‌عنوان نمونه دبیر اتحادیه صنف آسانسور که تنها عضو آسانسوری در هیأت‌مدیره است، از آغاز راه‌اندازی طرح تاکنون برای هیچ‌یک از آسانسورهای در اختیار خود که به آنها خدمات پس از فروش می‌دهد، شناسنامه نگرفته است. سیدمهدی طباطبایی در گفت‌وگو با «وطن امروز» دلیل این موضوع را دولتی بودن آسانسورها می‌داند و می‌گوید: چون آسانسورهایی که شرکت اینجانب به آنها خدمات پس از فروش می‌دهد، دولتی است و آنها هزینه شناسنامه‌ها را پرداخت نمی‌کنند در نتیجه برای آنها شناسنامه نگرفته‌ام. این اظهارنظر دبیر اتحادیه با اهداف اعلام‌شده برای طرح تناقض دارد، چرا که یکی از اهداف طرح، ایمن کردن آسانسورهاست و ضرورت دارد قبل از هر کس دیگری ابتدا اعضای هیأت‌مدیره اتحادیه و نزدیکان به رئیس اتحادیه که تأثیر بیشتری روی دیگر واحدهای صنفی دارند نسبت به تهیه شناسنامه و شناسنامه‌دار کردن آسانسورهای‌شان اقدام کنند.
از سوی دیگر مازیار عصام، مجری طرح شناسنامه آسانسور در گفت‌وگو با «وطن‌امروز» درباره وضعیت کنونی طرح شناسنامه آسانسور، می‌گوید طرح در حال حاضر متوقف است. عصام دلیل توقف طرح را عدم هماهنگی لازم میان اعضای هیأت‌مدیره می‌داند و ادامه می‌دهد همین ناهماهنگی سبب شده دبیر اتحادیه به‌عنوان تنها فرد آسانسوری هیأت‌مدیره تاکنون برای هیچ یک از آسانسورهای در اختیار خود،‌ شناسنامه دریافت نکند. وی با تصریح اینکه رئیس اتحادیه بر اجرای این طرح تأکید دارد، برخی افراد حاضر در اتحادیه را مانعی بر سر راه اجرای طرح می‌داند. براستی چرا طرحی که اجرای آن می‌تواند امنیت و ایمنی شهروندان را نه‌تنها در تهران بلکه در کل کشور به ارمغان بیاورد در کشاکش سلیقه‌ها و برخوردهای شخصی قربانی و ناکام می‌شود و علاوه‌بر اتلاف زمان و هزینه‌های انجام شده برای آن، مجریان آن را در هر سطح از کار نسبت به ادامه راه دچار تردید می‌کند؟ آیا بهتر نبود سازمان ملی استاندارد و اداره کل استاندارد استان تهران با حمایت بیشتر یا وزارت صنعت، معدن و تجارت، سازمان صنعت، معدن و تجارت استان تهران، اتاق اصناف ایران و اتاق اصناف تهران با دید فنی و تخصصی بهتر و کامل‌تر بر تداوم اجرای‌ آن تأکید می‌کردند و از همه مهم‌تر اتحادیه صنف آسانسور و وسایل الکترومکانیکی تهران به‌عنوان مبدع و مجری طرح با تلاش بیشتر اجازه نمی‌داد طرح به این حال و روز بیفتد؟