یوونتوس و میلان در آستانه رقم زدن یک معاوضه غیرمنتظره هستند. قرار است در این معاوضه لئوناردو بونوچی به یوونتوس بازگردد و گونزالو ایگوآین نیز راهی سن‌سیرو شود. به این بهانه، نگاهی داریم به برخی از مهم‌ترین معاوضه‌های تاریخ فوتبال.
سانچز-میخیتاریان (منچستریونایتد-آرسنال)
آلکسیس سانچز در آخرین روز نقل و انتقالات تابستانی ۲۰۱۷ در آستانه پیوستن به منچسترسیتی بود و با دستیابی به توافق بر سر موارد شخصی، وقوع این انتقال در ژانویه ۲۰۱۸ حتمی به نظر می‌رسید اما سانچز با تغییر جهت به اولدترافورد، گوآردیولا را بهت‌زده کرد. پیشنهاد یونایتد برای تبدیل سانچز به پردرآمدترین بازیکن لیگ برتر برای چرخش آلکسیس کافی بود و توپچی‌ها نیز از رسیدن یک جانشین آماده به نام میخیتاریان راضی بودند. در این بین به نظر می‌رسید همه سود کردند جز سیتی؛ با این حال سیتی در پایان فصل با ۱۹ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم قهرمان شد و سانچز تا پایان فصل برای ارائه نمایشی در خور حقوقش تقلا می‌کرد.
اتوئو-ابراهیموویچ (اینتر-بارسلونا)
بارسا در تمام جام‌های سال ۲۰۰۹ قهرمان شد اما گوآردیولا در تصمیمی عجیب، اقدام به حذف یکی از ستون‌های آن تیم کرد. ساموئل اتوئو با قراردادی ۵۶ میلیون پوندی به اینتر رفت و در ازای او، زلاتان به بارسا پیوست. اتوئو که به شکلی بی‌رحمانه‌تنها ۲۰ میلیون یورو ارزش‌گذاری شده بود به همراه اینتر در سال ۲۰۱۰ دومین سه‌گانه خودش را نیز کسب کرد اما زلاتان به دنبال اختلاف با پپ، تنها یک فصل در نوکمپ دوام آورد.
نونز-اوون (لیورپول-رئال‌مادرید)
به عنوان بخشی از سیاست کهکشانی‌سازی، رئال برنده سابق توپ طلا، مایکل اوون را در تابستان ۲۰۰۴ به خدمت گرفت. در ازای این انتقال ۸ میلیون پوندی، آنتونیو نونز هافبک پرنوسان رئالی‌ها راه معکوس را طی کرد. هر دو بازیکن در تیم‌های جدیدشان با بداقبالی مواجه شدند و تنها ۱۲ ماه در آنجا دوام آوردند. اوون برای رئال ۱۶ گل زد (از جمله یک گل در ال‌کلاسیکو) اما فرصت‌های محدودی برای بازی به عنوان بازیکن ثابت داشت. نونز هم بعد از تنها ۱۸ تجربه لیگ برتری به همراه لیورپول، در بازگشت به اسپانیا پیراهن سلتاویگو را به تن کرد.
روبرتو کارلوس-زامورانو (رئال‌مادرید-اینتر)
ایوان زامورانو با زدن ۲۸ گل به قهرمانی رئال در لالیگای ۱۹۹۵ کمک کرد اما با طلوع ستاره‌ای خانگی به نام رائول، او به سرعت جایگاه خود را از دست داد. اینتر به او پیشنهاد فرار از وضعیت موجود را داد. در ازای زامورانو، روبرتو کارلوسی از اینتر خارج شد که در آن سال عملکرد ناامیدکننده‌ای به عنوان یک وینگر تحت نظر روی هاجسون داشت. دوران زامورانو در اینتر بیشتر با این نکته یادآوری می‌شود که او به خاطر اشغال بودن پیراهن شماره ۹ توسط رونالدو، تصمیم گرفت پیراهن شماره ۸+۱ را بپوشد. اما در مقابل روبرتو کارلوس ۱۱ سال پرافتخار را در برنابئو گذراند و به همراه این تیم ۴ بار قهرمان لالیگا و ۳ بار قهرمان لیگ قهرمانان شد.
کوارشما-دکو (پورتو-بارسلونا)
بعد از قهرمانی در لیگ قهرمانان ۲۰۰۴ به همراه پورتو، مشتریان زیادی برای جذب دکو به صف شدند. ریکاردو کوارشما نیز ۱۲ ماه قبل بعد از نمایش‌های مناسب در اسپورتینگ وضعیت مشابهی را تجربه کرد اما نتوانست در بارسلونا انتظارات را برآورده کند. یک پیشنهاد ۱۵ میلیون یورویی از سوی بارسا برای معاوضه دکو با کوارشما کافی بود. کوارشما در پورتو به روزهای خوب خود بازگشت اما دکو در بارسلونا به اوج خود رسید و نقشی کلیدی در قهرمانی بلوگرانا در لیگ قهرمانان ۲۰۰۶ ایفا کرد.
کاناوارو-کارینی (یوونتوس-اینتر)
تصمیم اینتر برای معاوضه کاناوارو و کارینی، هنوز هم مرموز و اسرارآمیز باقی مانده است. کاناوارو بعد از انتقال ۲۳ میلیون یورویی از پارما به اینتر در سال ۲۰۰۲، دو فصل سخت را سپری کرد. شایعه شده بود لوچیانو موجی، مدیر وقت یوونتوس به کاناوارو گفته خودش را به مصدومیت بزند تا اینتر قیمت او را کاهش دهد. هنوز معلوم نیست اینتر با چه استدلالی روی کارینی- که 2 فصل قبل را به شکل قرضی در استاندارد لیژ سپری کرده بود- برچسب قیمت ۱۰ میلیون یورویی گذاشت. کاناوارو خود گفته بود اینتر کارینی را به هر قیمتی می‌خواهد. فابیو بعد از ترک اینتر خود را به عنوان برترین مدافع جهان ثابت کرد و کاپیتان ایتالیای قهرمان جهان در سال ۲۰۰۶ بود. کاناوارو بعد از افتضاح کالچوپولی یوونتوس را به مقصد رئال ترک کرد و ۳ فصل را نیز در پایتخت اسپانیا سپری کرد. در مقابل، فابین کارینی بعد از انجام تنها ۴ بازی با پیراهن اینتر، این تیم را در سال ۲۰۰۷ به مقصد مورسیا ترک کرد.