گری نویل: غیر از آرسنال که مقابل منچسترسیتی شکست خورد، بقیه بزرگان جزیره در هفته اول از فصل جدید لیگ برتر بازی‌های خودشان را با پیروزی پشت سر گذاشتند. در این میان اما نمایش لیورپول چشمگیرتر از بقیه بود و نشان داد انتظاراتی که از تیم یورگن کلوپ پیش از شروع لیگ می‌رفت بی‌جهت نبوده است. بزرگ‌ترین تهدید برای دفاع از عنوان قهرمانی منچسترسیتی خود لیورپول است، بویژه از منظر سبک بازی. لیورپول تیمی است که سیتی را خوب می‌شناسد و به نقاط ضعف اندک این تیم آشناست. بی‌دلیل نبود که از 4 بازی فصل پیش 2 تیم مقابل هم شاگردان کلوپ 3 بار به پیروزی رسیدند. در واقع کلوپ تنها مربی‌ای است که در جدال‌های رو در رو مقابل پپ گوآردیولا دست بالا را دارد. تفاوت 2 تیم به لحاظ سبک بازی اینجاست که سیتی خیلی بالا بازی می‌کند و مدافعان مرکزی و فولبک‌هایش فاصله زیادی با دروازه خودشان می‌گیرند، سناریویی که برای محمد صلاح، روبرتو فرمینو و سادیو مانه ایده‌آل است. فضا دادن به این بازیکنان و این خط حمله لیورپول که استاد طرح ضدحمله‌های سریع هستند خطرناک‌ترین کار ممکن است. جدای از این جدال‌های رو در رو که فراموش نکنیم تنها پیروزی سیتی در آنها وقتی به دست آمد که لیورپول با اخراج زودهنگام مانه مجبور شد بیشتر دقایق بازی را 10 نفره پیش ببرد، حال و هوای کلی قرمزهای آنفیلد بسیار مثبت است و این حقیقت خودش بر خطری که آنها برای سیتی دارند می‌افزاید. لیورپول فصل پیش به فینال چمپیونزلیگ رسید و در بازی‌ای که تمام اتفاقاتش به ضرر آنها پیش رفت در نهایت مغلوب رئال‌مادرید شد. خود این تجربه به علاوه خریدهای تابستانی و قرار گرفتن بین 4 تیم اول جدول در فصل گذشته انرژی و اعتماد به نفس بسیار بالایی به آنها داده است. در نقطه مقابل هیچکدام از 3 تیم منچستریونایتد، چلسی و تاتنهام حس و حالی چندان مثبت ندارند که دلیلش اتفاقات پیش‌فصل است. یونایتد با ژوزه مورینیو و مشکلاتش با مدیران باشگاه و نارضایتی آشکار ستاره اصلی‌اش، پل پوگبا دست به گریبان است. تاتنهام حتی یک خرید تابستانی نداشته و ترکیب تیم برای رقابت با سیتی تقویت نشده و چلسی هم دوران جدیدی را با مربی‌ جدید خود تجربه می‌کند، در حالی که تیبو کورتوا را از دست داده و هنوز نگران از دست دادن ادن آزار هم هست، بنابراین تنها تیمی که در حال حاضر برای سیتی نگرانی ایجاد می‌کند لیورپول است؛ تیمی که هیچکدام از مشکلات دیگر اعضای تاپ سیکس را نداشته. حالا این وظیفه به عهده لیورپول است که نشان دهد این تهدید تا چه حد جدی است. یکی از مهم‌ترین عوامل در پیشرفت لیورپول نه خریدهای تابستانی‌شان، بلکه یک خرید کلیدی در ژانویه بود. من همیشه فکر می‌کردم ویرجیل ون دایک مدافع خوبی است ولی باور نداشتم ارزش 75 میلیون پوند را داشته باشد و هیچوقت فکر نمی‌کردم چنین تاثیری روی خط دفاعی لیورپول بگذارد. ون دایک مرا یاد یاپ استم می‌اندازد. او یک هیولاست و با برخورد به بازیکنان حریف آنها را به این سو و آن سو پرتاب می‌کند. وقتی به خط میانی هم نگاه می‌کنیم کیفیت و کمیت لازم را با حضور نبی کیتا، جورجینو واینالدوم، جیمز میلنر و جردن هندرسون می‌بینیم اما آیا خط حمله آنها نیاز به یک مهاجم دیگر نداشت؟ به نظرم وقتی هر کدام از فرمینو یا صلاح بیرون هستند کیفیت بازی لیورپول به شکل آشکاری پایین می‌آید و سوال مهم‌تر اینکه آیا لیورپول می‌تواند برای جنگیدن در لیگ برتر و چمپیونزلیگ چنین فوتبال پرفشاری را شنبه و چهارشنبه، هفته به هفته پشت سر هم به نمایش بگذارد؟