روز شماری که از ماه‌ها پیش برای برگزاری بزرگ‌ترین رویداد ورزش آسیا آغاز شده بود، دیروز با برگزاری مراسم افتتاحیه صفر شد تا هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی به صورت رسمی در اندونزی آغاز شود. همچون بسیاری از کشورهای آسیایی، کاروان ورزشی ایران نیز در این دوره بازی‌ها شرکت دارد و پانزدهمین حضور در این آوردگاه را تجربه خواهد کرد. آوردگاهی که پرداختن به پیشینه حضور ورزش ایران در آن چیزی جز تکرار نیست و حتی مرور روندی که تیم‌ها و ورزشکاران برای آماده‌سازی حضور در آن سپری کرده‌اند؛ آن هم در شرایطی که مهم‌ترین پرسش در رابطه با این حضور هنوز پاسخ داده نشده است. کاروان ورزشی ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ چه نتیجه‌ای می‌گیرد و آیا می‌تواند جایگاه پنجمی دوره قبل را تکرار کرده یا ارتقا دهد؟ این پرسشی است که وقتی هنوز کاروان ایران تشکیل نشده بود هم مطرح بود اما هرگز پاسخ شفاف و روشنی از طرف مسؤولان به آن داده نشد. درحالی که عوامل زیادی در ورزش حضور دارند و اتفاقا اقدامات زیادی از طرف آنها انجام شد که حداقل باید به یک «پیش‌بینی» ختم می‌شد اما تا به امروز جز ابراز امیدواری، چیز دیگری در رابطه با عملکرد کاروان ایران مطرح نشده است.
مسؤولان پیش‌بینی نداشتند؛ چرا؟
«پیروزی، سکو و مدال» فاکتورهای اصلی و تعیین‌کننده مسؤولان برای تشکیل کاروان بازی‌های آسیایی بود. آنها با تاکید بر کیفی بودن کاروان، از میان رشته‌های کاندیدا برای اعزام تیم و ورزشکار به اندونزی به جمع‌بندی رسیدند. این جمع‌بندی در قالب نشست‌های تخصصی با فدراسیون‌ها و ستاد عالی بازی‌های المپیک و آسیایی به دست آمد. یکی از مهم‌ترین موارد مورد تاکید در همین نشست‌ها، شانس مدال‌آوری رشته‌های کاندیدا بود که نقشی تعیین‌کننده در اعزام‌شان داشت. علاوه براین قاعدتا ناظران کمیته ملی المپیک هم باید گزارشی از وضعیت فدراسیون‌ها ارائه کرده باشند که در تصمیم‌گیری‌ها بی‌تاثیر نبوده است؛ با این اوصاف نداشتن پیش‌بینی از عملکرد کاروان ایران غیرمنطقی است. قاعدتا مسؤولان ارشد ورزش از عملکرد کاروان ایران در جاکارتا و پالمبانگ پیش‌بینی دارند اما با نگاه علمی و احتمالا جلوگیری از ایجاد بار روانی برای ورزشکاران، از اعلام آن امتناع کرده‌اند که اگر غیر از این باشد (پیش‌بینی نداشته باشند) تحلیل آنها از ورزش کشور زیر سوال می‌رود و اینکه نظارت اصولی و منطقی روی فدراسیون‌ها و مدیریت‌شان نداشته‌اند.
کاروان ایران به این دلایل باید در بازی‌های آسیایی موفق باشد
درست است که برای این دوره از بازی‌های آسیایی، اندونزی میزبان در رابطه با وضعیت رشته‌ها و چگونگی حضور برخی سبک‌ها و اوزان آنها تغییرات زیادی به نفع خود ایجاد کرده که بعضا به ضرر ایران تمام خواهد شد اما این هم نادیده گرفته نشود که بر خلاف همیشه کاروان ورزشی ایران با بهترین شرایط ممکن راهی یک میدان بزرگ شده به گونه‌ای که از این حیث هیچ بهانه‌ای برای عدم موفقیت ندارد. برگزاری بموقع انتخابات کمیته ملی المپیک در سال گذشته، گام بزرگی بود برای جلوگیری از فرصت‌سوزی و اینکه مدیران این کمیته و فدراسیون‌ها زمان کافی برای هماهنگی و همکاری با یکدیگر در راه آماده‌سازی حضور در بازی‌های آسیایی را داشته باشند آن هم با اوضاع خوب مالی که در این دوره نصیب ورزش شد. طی سال‌های گذشته همواره در آستانه رویدادهای بزرگ اینچنینی، مسؤولان ورزش - از کمیته المپیک گرفته تا فدراسیون‌ها - و حتی خود مربیان و ورزشکاران از بی‌پولی گله‌مند بودند و با مطرح کردن آن به استقبال ناکامی رفته یا آن را توجیه می‌کردند. این دوره اما جای هیچ گله و شکایت مالی برای فدراسیون‌ها نبود، چرا که آنها تا ۲۲ خردادماه، ۷۰ درصد بودجه خود را از کمیته ملی المپیک دریافت کردند ضمن اینکه کمک ۶۸ میلیاردی وزارت ورزش به فدراسیون‌ها هم نباید نادیده گرفته شود. علاوه بر این آرامشی که طی ماه‌های گذشته به واسطه تعامل کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش بر ورزش حاکم شده نیز امتیازی برای کاروان اعزامی است. این آرامش و تعامل اگر به نتیجه‌گیری ورزشکاران و کاروان ایران کمک نکند، چه سود دیگری می‌تواند برای ورزش داشته باشد! دیگر اینکه کاروان ایران نسبت به دوره گذشته بازی‌های آسیایی ۱۰۲ ورزشکار بیشتر در اختیار دارد. همین افزایش تعداد ورزشکاران اعزامی به خودی خود یعنی افزایش مدال‌آوری بویژه اینکه انتخاب آنها بر اساس شانس مدال‌آوری‌شان انجام شده است.