جاناتان ویلسون: ماه مارس سال گذشته منچستر سیتی در بازی تکراری از دور پنجم جام حذفی هادرزفیلد را با نتیجه 1-5 شکست داد. در این بازی سرخیو آگوئرو 2 گل زد اما حرف‌های مطرح شده بعد از بازی بیشتر روی آینده او در باشگاه متمرکز بود تا درخشش وی در جریان این پیروزی. پپ گوآردیولا پیش از این هم اعلام کرده بود بخش‌هایی از بازی آگوئرو با دید و فلسفه فوتبالی او همسو نیست و به نظر می‌رسید خرید گابریل ژزوس آغاز پایان مهاجم آرژانتینی در استادیوم اتحاد باشد.
«من تا حالا 10 بار به این سوال جواب داده‌ام. مطبوعات نظر من را بخوبی در این باره می‌دانند». گوآردیولا حوصله‌اش از تکرار یک حرف سر رفته بود و تمام علائم و نشانه‌ها حاکی از این بود که اگر ژزوس مصدوم نمی‌شد آگوئرو در پایان فصل سیتی را ترک می‌کرد.
18 ماه بعد سیتی دوباره با نتیجه‌ای سنگین هادرزفیلد را شکست داد، این بار 1-6 و در لیگ و با هت‌تریک آگوئرو. تفاوت بزرگ اما این بار در خود گوآردیولا بود: «آگوئرو با و بدون توپ بسیار آماده و باهوش است و البته قدرت گلزنی‌اش را هم که همیشه داشته. پاسی که به او رسید خیلی خوب بود اما ضربه نهایی‌اش عالی بود». ضربات نهایی آگوئرو همیشه عالی بوده. او در 295 بازی برای سیتی در رقابت‌های مختلف 204 گل زده، شامل 146 گلی که در 208 بازی لیگ برتر وارد دروازه حریفان کرده است. آگوئرو که تا به حال 5 فصل در لیگ را با حداقل 20 گل به پایان رسانده با گذر از رکورد «اریک بروک» حالا به عنوان بهترین گلزن تاریخ باشگاه شناخته می‌شود. در تاریخ لیگ برتر هم تنها 9 بازیکن بیشتر از او گل زده‌اند که هیچ کدام میانگین گل به دقیقه‌ای بهتر از او ندارند. آگوئرو در چند هفته آینده فرصت این را دارد که از فردیناند (149 گل) و مایکل اوون (150) هم پیشی بگیرد. او با 18 گل دیگر جرمین دفو و رابی فاولر را هم پشت سر می‌گذارد و 30 گل دیگر آگوئرو را بالاتر از تیری آنری خواهد برد، به عنوان بازیکنی که بیشترین گل را برای یک باشگاه در تاریخ لیگ برتر زده است. تداوم عملکرد آگوئرو در تمام این سال‌ها فوق‌العاده بوده اما او هرگز تا حدی که باید به چشم نیامده و مورد تقدیر قرار نگرفته است. ستاره آرژانتینی سیتی حتی یک بار هم توسط انجمن فوتبالیست‌های حرفه‌ای و انجمن نویسندگان فوتبالی به عنوان بهترین بازیکن سال انتخاب نشده و فصل پیش اولین باری بود که بالاخره جایی در تیم منتخب فصل پیدا کرد. شاید دلیل آن شک و تردید در نوع بازی او به عنوان صرفا یک گلزن و نه فوتبالیستی کامل بوده است و البته شاید رفتار و منش او به قدری در تمام این سال‌ها در سایه و دور از هیاهوی مطبوعاتی بوده که باعث شده کمتر به چشم بیاید. آگوئرو زندگی‌ای آرام دارد و دلیلی نمی‌بیند هنوز بعد از 7 سال منچستر را خانه خودش ببیند. انگلیسی او همچنان ضعیف است. در مستند «همه یا هیچ چیز» می‌بینیم که خانه او نور طبیعی ندارد. پسرش در آرژانتین با همسر سابقش، دختر دیگو مارادونا، زندگی می‌کند و ماهی یک هفته به دیدار او می‌آید. در کل واقعا مشخص نیست آگوئرو غیر از تمرین کردن و گل زدن در زندگی چه کار می‌کند. غیر از نیوکلاس اوتامندی هم تنها دوست او در منچستر داوید دخه‌آ است که از دوران اتلتیکو مادرید همدیگر را می‌شناختند. از منظر صرفا فوتبالی اما آگوئرو خودش می‌دانست برای موفق شدن در سیتی پپ باید بازی‌اش را تغییر بدهد. او در پایان فصل پیش در مصاحبه‌ای با یک کانال تلویزیونی آرژانتینی گفت: «پپ مربی‌ای است که انتظار زیادی از بازیکنان دارد. برای همین بازی کردن در فصل اول برای پپ چندان ساده نبود و او گاهی از دستم خشمگین می‌شد. من به عنوان یک مهاجم، جدا از وظایف خودم، باید نقش اولین مدافع تیم را هم بازی کنم، اتفاقی که فکر کنم این فصل افتاد. پپ گفت از عملکردم راضی بوده و اتفاقا خشمش نسبت به من ارزشش را داشته، چون بازیکنی بهتر از من ساخته». واقعا هم دلیلی وجود نداشت که بازیکنی در سبک آگوئرو نتواند در تیم پپ موفق باشد. 4 قهرمانی آخر بارسلونای یوهان کرویف در لالیگا که خود پپ هم بخشی از آن تیم بود با روماریو به عنوان مهاجم مرکزی به دست آمد. آگوئرو در شروع دوران فوتبالش به قدری شبیه به روماریو بازی می‌کرد که اصلا لقبی مشترک با ستاره برزیلی سابق بارسا به او داده بودند. اگر گوآردیولا به استفاده از سیستم 2-4-1-3 ادامه دهد آگوئرو و ژزوس کنار هم در خط حمله قرار می‌گیرند اما پیشرفت بازی آگوئرو باعث شده که اگر قرار باشد سیتی با همان سیستم یک مهاجم سابق بازی کند او دست بالا را نسبت به هم‌تیمی برزیلی خودش داشته باشد. بدین ترتیب برای آگوئروی 30 ساله هنوز فرصت زیادی برای بالا بردن آمار خودش در لیگ برتر باقی مانده است.