مارک اوگدن: ماه مه سال آینده 29 سال از آخرین باری که لیورپول قهرمان بالاترین سطح از فوتبال انگلیس شده گذشته است، جامی که مدتهاست از دسترس قرمزهای مرسیساید دور مانده است. در این مدت فصلهای زیادی بوده که آنها تا آستانه قهرمانی پیش رفتهاند اما هنوز هم آخرین تاریخی که برای قهرمانیشان ثبت شده، همان روزی است که آلن هانسن جام قدیمی لیگ دسته اول فوتبال جزیره را در هفته آخر فصل 90-1989 بالای سر برد و پس از آن روزگار به سمتی رفت تا تیمهایی مانند چلسی و منچسترسیتی به ابرقدرتهای مالی جزیره تبدیل شوند و به لطف تمکن مالی مالکانشان، هر سال قهرمانی در لیگ برتر را برای لیورپولیها و بازگشتشان به روزهایی را که بردن جام برای آنها تضمین شده بود، سخت و سختتر کنند. حالا اما بعد از 4 هفته از آغاز فصل 19-2018، تیم یورگن کلوپ در صدر جدول ردهبندی لیگ برتر قرار دارد و تا الان 12 امتیاز گرفته است. هیچ کس در لیورپول آنقدر احمق نیست که به خاطر این شروع تیمش را قهرمان بداند اما به همین اندازه نمیتوان شور و اشتیاقی را که به لطف این شروع خوب در میان هواداران لیورپول برای شکسته شدن طلسم ناکامیشان در لیگ برتر به وجود آمده است منکر شد یا آن را نادیده گرفت. اما این شروع خوب یعنی چه؟ منچستریونایتد فصل گذشته 4 هفته اول لیگ صدرنشین بود. یک سال قبلتر از آن، منچسترسیتی بعد از کسب 4 برد از 4 بازی اولش با پپ گوآردیولا این وضعیت را داشت. 12 ماه قبلتر از آن هم این داستان برای سیتی که بعد از تنها 4 هفته خودش را 3 امتیاز از بقیه مدعیان جدا کرده بود، تکرار شد. در پایان هر یک از آن فصلها، صدرنشینان هفتههای ابتدایی داستانی متفاوت داشتند؛ منچستریونایتد نایب قهرمان شد آن هم با 19 امتیاز فاصله از منسیتی قهرمان و سیتی هم در فصول 16-2015 و 17-2016 نتوانست روند هفتههای ابتداییاش را حفظ کند و لسترسیتی 15 امتیاز بالاتر از تیم تحت هدایت مانوئل پیگرینی قهرمان شد و تیم پپ گوآردیولا هم 15 امتیاز کمتر از چلسی تحت هدایت آنتونیو کونته نایب قهرمان فصل را به پایان رساند. پس داشتن یک شروع خوب الزاماً به معنای قطعی بودن قهرمانی نیست. با این حال آغاز لیگ با ضرباهنگی مناسب میتواند حیاتی باشد و روندی که لیورپول فصل گذشته لیگ قهرمانان در پیش گرفت گواه این موضوع بود و این تیم با اعتماد به نفسی که از غلبه بر منچسترسیتی در مرحله یکچهارم نهایی کسب کرد، رم را در مرحله نیمهنهایی از پیش رو برداشت و به فینال کییف رسید؛ جایی که مغلوب رئالمادرید شد. بعد از زدن 9 گل و دریافت تنها یک گل در شروع این فصل، لیورپول قطعاً لیگ را با ضرباهنگ مناسبی آغاز کرده است اما آنها باید این را هم بپذیرند که نتیجه این شروع خوب قرار گرفتنشان در کانون توجهات است و لحظهشماری منتقدان برای زمین خوردن این تیم. چلسی و واتفورد شاید تا الان شانه به شانه لیورپولیها بالا آمده باشند- هر دو تیم 4 بازیشان را بردهاند- اما انتظاراتی که در این فصل از لیورپول وجود دارد بیشتر است و این انتظارات از رقبای این تیم وجود ندارد. شروع چلسی با هدایت مائوریتسیو ساری خیلیها را حتی غافلگیر کرده است، چون هیچ کس روی این تیم بهعنوان مدعی قهرمانی حساب باز نکرده بود و غافلگیرکنندهتر و غیرمنتظرهتر از آن هم روندی بود که واتفورد در پیش گرفته است. لیورپول با خرج هزینهای بالغ بر 240 میلیون پوند در سال 2018 برای خرید فیرجیل فندایک، نبی کیتا، فابینیو و آلیسون بکر، بهعنوان تنها مدعی که یارای رقابت با منسیتی در کورس قهرمانی لیگ برتر را دارد شناخته میشود اما ارمغان این جایگاه، فشار مضاعفی است که روی کلوپ و شاگردانش میآید. آنها تا الان بخوبی این فشار را مدیریت کردهاند اما اگر لیورپول میخواهد خودش را بهعنوان یک مدعی واقعی در این فصل ثابت کند، یک ماه بازیهایش بعد از وقفه فوتبال ملی تعیینکننده خواهد بود. مردان کلوپ 15 سپتامبر در ویمبلی به مصاف تاتنهام میروند
- جایی که فصل پیش 4 بر یک باختند و تحقیر شدند- و 3 روز پس از آن در آنفیلد میزبان پاریسنژرمن هستند. 22 سپتامبر ساوتهپمتون میهمان آنفیلد خواهد بود قبل از آنکه لیورپول در عرض 4 روز 2 بار با چلسی
- یک بار در جام اتحادیه و یک بار دیگر در لیگ برتر- روبهرو شود و این قبل از سفری سخت به جنوب ایتالیا برای روبهرو شدن با ناپولی است. پس از آن نوبت بازی خانگی مقابل سیتی در تاریخ 7 اکتبر است، دیداری که در آن لیورپول به دنبال چهارمین برد متوالیاش مقابل تیم گوآردیولاست.