گروه فرهنگ و هنر: از «بوتیک» تا «بیپولی»، از «رگ خواب» تا «آرایش غلیظ» همه در زمره آثاری در سینمای ایران بودند که عمده منتقدان آنها را هم دغدغهمند و هم سینما میدانستند. فرزندانی که همه از پدر خود یعنی حمید نعمتالله این ویژگیها را به ارث بردند؛ دغدغهمند و سینمابلد. کارگردانی که کمتر منتقدی فرم آثار او را زیر سوال برده و هیچ تحلیلگری محتوای آن را شعارزده، سیاهنمایی یا غیرواقعی نخوانده است. حمید نعمتالله این روزها «شعلهور» را روی پردههای سینما آورده است؛ اثری اجتماعی و دردمند با موضوع حسادت که در فضای سخت سیستانوبلوچستان جلوی دوربین رفته است و این روزها در قیاس با کمدیهای نازل گیشهای حال و روز خوبی ندارد. این پرونده به بهانه اکران شعلهور بنا دارد حمید نعمتالله را از زاویهای دیگر ببیند. کارگردانی که ویژگیهای منحصر به فرد آثارش از جمله بومی بودن و نگاه درست و دقیقش به مسائل اجتماعی او را از سایرین متمایز کرده است. ویژگیهایی که این روزها نزد گیشهپسندان آن چنان مورد توجه نیست و تنفسش در فضای سینما میتواند علاجی باشد بر وضعیت فعلی این هنر - صنعت تا بتوان آن را از شر پرفروشهای بیبها و رئالیسم سیاه نجات داد.