مرتضی یاسری‌نیا: اندکی پس از زوم کامل دوربین‌ها و نورهای استادیوم «فلاشینگ مدوو» نیویورک روی صورت مرد قهرمان، دنیای تنیس حقیقت موجود را به طور کامل متوجه شد؛ بازگشت نواک جوکوویچ به سطح اول. دومین قهرمانی متوالی «نوله» در گرنداسلم‌های تنیس پس از پایان کامل دوران مصدومیتش؛ سومین قهرمانی‌اش در آخرین گرنداسلم این رشته (تنیس آزاد آمریکا) و چهاردهمین موفقیتش در مجموع گرنداسلم‌ها بود اما فارغ از این بازی با اعداد، دنیای تنیس می‌تواند با یادآوری قهرمانی اخیر مرد صرب، برهه کنونی خودش را طلایی‌ترین دوران تاریخ تنیس بداند. برای صحت چنین ادعایی کافی است به جدول پرافتخارترین تنیسورهای تاریخ نگاهی بیندازید!
 صدر جدول در انحصار امروزی‌ها
روزی که راجر فدرر افسانه‌ای با کسب پانزدهمین گرنداسلمش، عنوان پرافتخارترین تنیسور مرد تاریخ را از چنگ پیت سمپراس درآورد، کمتر کسی فکر می‌کرد حدود 7 سال بعد سمپراس از جایگاه دوم هم نزول کند و حالا در رده سوم یک شریک هم داشته باشد اما در پروزن‌ترین برهه تاریخ تنیس، این اتفاق رخ داد و اکنون نفرات اول، دوم و سوم تاریخ تنیس در حال بازی هستند و می‌توانند به افتخارات‌شان بیفزایند؛ فدرر با 20، نادال با 17 و جوکوویچ با 14 گرنداسلم!
 کمیت، عامل افزایش کیفیت
در تاریخ تنیس سابقه نداشته 3 تنیسور معاصر هم در 3 رده اول پرافتخارترین تنیسورهای تاریخ قرار بگیرند، البته بخشی از این اتفاق نتیجه تجاری شدن روزافزون تنیس است؛ به این معنا که در نظر گرفتن جوایز نقدی فراوان، تنیسورها را به حضور در اکثر گرنداسلم‌ها ترغیب می‌کند. مثلا اگر در دهه 70 هم مانند دوران فعلی، گرنداسلم ملبورن ساز و کار مالی جذابی داشت، قطعا اسطوره‌هایی مانند بیورن بورگ و مک‌انرو بیشتر در آن سوی آتلانتیک حضور می‌یافتند و بر تعداد گرنداسلم‌های‌شان می‌افزودند. پس کمیت فعلی بر کیفیت ماجرا افزوده و تنیسورهای قدرتمند فعلی به خاطر حضور در تورنمنت‌های بیشتر قطعا جام‌های بیشتری نسبت به اسلاف‌شان نصیب می‌برند!
جوکو، شماره یک آینده تمام تاریخ؟
 به هر ترتیب 3 دردانه حال حاضر تنیس در تلاش برای افزودن بر افتخارات پرشمار فعلی خودشان هستند و با توجه به روند فعلی و برخلاف آنچه جدول نشان می‌دهد، نه نادال بزرگ، بلکه جوکوویچ تهدید اصلی برای راجر فدرر در صدر جدول پرافتخارترین تنیسورهای تاریخ است. نادال پس از ممنوع شدن تعداد زیادی از داروهایی که قبلا برای رفع مصدومیت کهنه کمر استفاده می‌کرد، خیلی سخت با درد مزمن کنار می‌آید و  2 گرنداسلم از 4 گرنداسلم سال 2018 را هم به دلیل مصدومیت از دست داد. با این وضعیت و با توجه به فشار فزاینده‌ای که رافا به خودش وارد می‌کند، بعید به نظر می‌رسد در جایی غیر از زمین تخصصی‌اش (زمین خاکی رولان‌گاروس) توان افزودن بر افتخاراتش را به دست بیاورد. توجه داشته باشید که بالا رفتن سن هم قدرت ریکاوری اسطوره اسپانیایی را کاهش می‌دهد؛ بویژه اینکه او برخلاف فدرر که اخیرا در تمام طول فصل بازی‌های زمین خاکی استراحت می‌کند، چندان به استراحت اعتقادی ندارد و بیش از راجرر و جوکو در تورنمنت‌های چند سال اخیر آفتابی شده است. 11 گرنداسلم از مجموع 17 گرنداسلم او در رولان‌گاروس کسب شده یعنی بیش از نصف افتخاراتش اما فدرر و جوکوویچ در کسب 4 گرنداسلم سالانه پراکندگی و کیفیت بیشتری داشته‌اند. 20 جام فدرر شامل 6 ملبورن، یک رولان‌گاروس، 8 ویمبلدون و 5 اوپن آمریکا و 14 جام نواک هم شامل 6 ملبورن، یک رولان‌گاروس، 4 ویمبلدون و 3 اوپن آمریکا می‌‎شود اما نادال غیر از رولان‌گاروس، 3 گرند اسلم دیگر را تنها 6 بار فتح کرده است.
از طرفی بازگشت قدرتمندانه جوکوویچ، خوشبینی‌‌های موجود درباره از سرگیری مجدد عصر «فدرر- نادال» را از بین برد. با مصدوم شدن جوکو و افت قابل انتظار و تکراری ماری، 6 گرنداسلم متوالی از ملبورن 2017 تا رولان‌گاروس 2018 به طور مساوی بین نادال و فدرر تقسیم شد؛ آن هم با انجام کارهای بزرگی مانند قهرمانی در ویمبلدون (فدرر) و رولان‌گاروس (نادال) بدون واگذار کردن حتی یک ست. با بازگشت جوکوویچ در ویمبلدون 2018 دولت مستعجل 2 اسطوره به پایان رسید و نواک در حالی هر دو جام اخیر را برد که فدرر در ویمبلدون و اوپن آمریکا قبل از نیمه‌نهایی حذف شد و نادال در هر دو نیمه‌نهایی قافیه را باخت که اتفاقا یکی از این باخت‌ها مقابل جوکوویچ رقم خورد.