دانش پورشفیعی: هنوز شهروندان از کمیاب و نایاب شدن پوشک نوزاد و بزرگسال در بازار رهایی پیدا نکرده‌ بودند که کاهش عرضه و کمیاب شدن نواربهداشتی نیز در هفته جاری سبب نگرانی خانواده‌ها شده است. اگر خانواده‌ها بتوانند برای جبران کمبود پوشک راه‌حلی پیدا کنند برای نبود نواربهداشتی چه باید بکنند؟ بی‌اهمیت دانستن موضوع بهداشت فردی و اجتماعی از کاهش عرضه چنین محصولاتی که به‌طور مستقیم با بهداشت جسمی و روانی مردم سر و کار دارد، هویداست. نیک می‌دانید پس از غذا و دارو، بهداشت فردی و جامعه در اولویت قرار دارد و از آنجا که تولید محصولات سلولزی و بهداشتی به‌عنوان نیاز اساسی بچه‌ها و بانوان و مصارف مختلف پزشکی، ارتقای سطح بهداشت جامعه را به دنبال دارد، هرگونه سستی در این‌باره،  بهداشت جامعه را دچار مشکل خواهد کرد. چندی پیش یکی از خیابان‌های تهران که عمده‌فروشان محصولات سلولزی در آن مغازه دارند، به مدت چند روز با ترافیک شدید روبه‌رو شد. دلیل آن صف‌های طولانی مردم برای خرید پوشک بود. شهروندان با نگرانی از نبود چند روزه پوشک و همچنین نگرانی از نایاب شدن آن در آینده به بازار هجوم برده و تا آن میزان که سبد خرید آنها اجازه می‌داد، خرید ‌کردند. در این گیر و دار یکی از واحدهای صنفی، پوشک‌ها را به قیمت قبل می‌فروخت اما دیگر فروشندگان با قیمت‌های جدید که تا 2 برابر افزایش پیدا کرده بود، می‌فروختند. خبرهای دریافتی از برخی شهرها نشان می‌دهد نوار بهداشتی در فروشگاه‌ها و داروخانه‌‌ها نایاب شده و مردم نتوانسته‌اند پاسخ تقاضای خود را بگیرند. شنیدن این خبر، نگارنده را به یاد اخبار زلزله بم انداخت. در آن زمان که سیل کمک‌های مردمی به این شهر سرازیر می‌شد، کمبود و حتی نبود این کالا در میان اقلام ضروری و مورد نیاز زنان زلزله‌زده، ایشان را در برابر بیماری‌های عفونی بشدت آسیب‌پذیر کرده بود و کاهش عرضه و توزیع آن میان بانوان بازمانده از زلزله باعث بروز برخی بیماری‌ها در میان ایشان شد. همان‌گونه که می‌دانید بانوان در اینگونه مسائل و مشکلات دارای حجب و حیای ذاتی هستند و پسندیده نیست کمبود چنین محصولی، نیمی از جمعیت کشور را که مصرف‌کننده آن هستند، نگران کند. آیا پذیرفتنی است مردم برای خرید نوار بهداشتی در صف بایستند و در نهایت با این جمله فروشنده که «موجودی کم است و به هر نفر 2 بسته بیشتر نمی‌رسد، روبه‌رو شوند». در اینجا انتقاد به چه کسانی بازمی‌گردد؟ تولیدکنندگان، واحدهای صنفی فروش، انبارداران، بنکداران، اتاق اصناف، انجمن صنایع سلولزی، وزارت صنعت، معدن و تجارت یا... . اگر بگوییم مردم دیگر کالاهای مصرفی از جمله مواد غذایی را می‌خرند و انبار می‌‌کنند شاید تا اندازه‌ای پذیرش آن قابل توجیه باشد اما به‌‌طور قطع خانواده‌ای پوشک و نوار بهداشتی را برای انبار کردن در خانه نمی‌خرد. باید از انجمن صنایع سلولزی که بزرگ‌ترین و صاحب‌نام‌ترین تولیدکنندگان کشور در آن عضو هستند، پرسید چگونه است که در زمان فروش و تبلیغ محصول مدام مصرف‌کننده را مخاطب قرار می‌دهید و از او می‌خواهید تولیدات شما را بخرند ولی اکنون که مردم از نبود یک کالای صددرصد بهداشتی به زحمت افتاده‌اند، تلاشی برای ساماندهی بازار نمی‌کنید؟! باید از تولیدکنندگان انتقاد کرد که کمبود مواد اولیه تولید، بهانه‌ای بیش نیست، چرا که تولیدکننده برای تولید، روزانه خرید نمی‌کند و مواد اولیه خود را برای مدت زمان 6 ماه تا یک سال انبار کرده‌ است، پس نباید به این حربه برای کاهش تولید و عرضه کالا در بازار متوسل شود. باید از وزارت صنعت، معدن و تجارت و معاونت‌های اقتصادی، صنایع و صادرات آن انتقاد کرد که چرا همیشه پس از بروز مشکل در سطحی بحرانی به فکر می‌افتند تا مشکل را حل کنند؟ آیا کمبود پوشک و در ادامه نوار بهداشتی و به احتمال زیاد در آینده نزدیک دستمال کاغذی نیاز به بررسی و تامین بازار ندارد؟ شاید متولیان صنعت و بازرگانی کشور هنوز باور ندارند این اقلام جزو کالاهای اساسی و ضروری مردم است.  زمانی که از صنایع سلولزی سخن به میان می‌آید، شاید تصور این باشد که این صنعت فقط دستمال ‌کاغذی است اما باید دانست که طیف گسترده‌ای از محصولات شامل انواع دستمال ‌کاغذی جعبه‌ای، دستمال توالت، حوله آشپزخانه، دستمال جیبی، پوشک‌های معمولی، کامل و بزرگسال، انواع نوار بهداشتی (مشبک، ایرلیت و نازک)، دستمال‌های مرطوب و گوش‌پاک‌کن را در برمی‌گیرد. به یاد دارم در سال‌92 که کالاها برای دریافت ارز دولتی، اولویت‌بندی شدند‌، کاغذ سیگار در اولویت 4، موز در اولویت 6، پودر جاذب در اولویت 5 و خمیرکاغذی که بستر و معنای واقعی تولید پوشک بچه و نواربهداشتی است در اولویت 8 قرار گرفت. یعنی در آن سال‌ها نیز متولیان امر نمی‌دانستند یا نمی‌خواستند بدانند بهداشت نسبت به موز اولویت بیشتری دارد و ابتدا باید برای واردات پودر جاذب و خمیر کاغذی ارز اختصاص داد و سپس موز و سیگار. به اذعان تولیدکنندگان این صنعت بالغ بر 60 تا 70 درصد تولیدات صنایع سلولزی و بهداشتی وابسته به مواد اولیه وارداتی است، بنابراین وزارت صمت نباید اجازه دهد تولید محصولات سلولزی و بهداشتی با بحران روبه‌رو شود.