رجز نام یکی از بحور شعر بر وزن 3 یا 4 مستفعلن است که به دلیل وزن حماسی آن، در میدان نبرد برای معرفی خود و همچنین فرو ریختن هیمنه دشمن خوانده می‌شده است. رجزها اصولا بداهه و کوتاه بوده است. برخی رجزها در تاریخ شهرت بسیار یافته و ماندگار شده و حتی نسل‌های بعد در هزاره‌ای دیگر نیز از همان رجز استفاده کردند و می‌کنند. مانند رجز ابن جناده که از تمام رجز این مصراع عمومیت یافته: «امیری حسین و نعم الامیر» یا این مصراع از رجز عابس که لقب مجنون الحسین را برایش به ارمغان آورده: «حب الحسین اجننی». سیدمهدی شجاعی در کتاب «مردان و رجزهای‌شان»   23 مورد از کسانی که رجز خوانده‌اند را به همراه شرح کوتاهی از رجزهای‌شان جمع‌آوری کرده است. رجز عباس بن علی بن ابیطالب و 3 برادرش، رجز مسلم بن عقیل و یکی از فرزندانش، رجز حبیب بن مظاهر، رجز بریر، سریر، حر و چند تن دیگر از بهترین یاران از ازل تا ابد.