یکصدوبیست‌وهشتمین برنامه سینما روایت که نهمین قسمت از فصل جدید این برنامه نیز بود، به نقد و بررسی فیلم سینمایی «چراغ‌های ناتمام» از تولیدات موسسه شهید آوینی اختصاص داشت. در این برنامه علاوه بر مصطفی سلطانی کارگردان این اثر، سیدمحمد حسینی منتقد سینما و محمدمهدی شیخ‌صراف به عنوان مجری و کارشناس حضور داشتند. به گزارش «وطن امروز»، در ابتدای این نشست محمدمهدی شیخ‌صراف در سخنانی با اشاره به بکر بودن سوژه این اثر به موضوع دلایل تاخیر در اکران عمومی این اثر از سال 95 تا به امسال، اشاره کرد و گفت: این فیلم تنها اثر موسسه شهید آوینی در جشنواره آن سال بود و بعد از آن نیز خبری از تولید اثری سینمای جدیدی از سوی این مجموعه نداشتیم. در این شرایط اصلی‌ترین سوال من این است که چرا نمایش عمومی این اثر به تاخیر افتاد؟ من این سوال را از آن جهت می‌پرسم که این اتفاق پیش از این نیز برای برخی دیگر از تولیدات این مجموعه تکرار شد. برای مثال فیلم «فرشتگان قصاب» که چند سال پیش در بخش خارج از مسابقه جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد و مورد توجه منتقدان هم قرار گرفت اما در نهایت بدون داشتن اکران عمومی، صرفا در تلویزیون به نمایش درآمد! مصطفی سلطانی، کارگردان این اثر در پاسخ به این سوال به عدم همراهی سیستم اکران سینماهای کشور با چنین آثاری اشاره کرد و گفت: من اگر بخواهم جواب این سوال را به شکلی ساده بدهم باید بگویم به ما اکران نمی‌دادند! مقصر این اتفاق موسسه شهید آوینی نیست، بلکه مقصر سیستم اکران کشور است. تا آنجا که من اطلاع دارم، اکثر سالن‌های سینمای ما متعلق به نهادهای دولتی و حاکمیتی است ولی به هر دلیلی، علاقه‌ای به نمایش چنین آثاری ندارند. من بارها به سازمان‌های دولتی مراجعه کردم و پاسخی که از طرف مسؤولان می‌شنیدم این بود که فیلم خوبی است ولی برای اکران آن صبر کنید. سیدمحمدحسینی، منتقد سینما نیز در این نشست در سخنانی با اشاره به عوامل ساخت این اثر سینمایی اظهار کرد: به نظرم فهرست عوامل این فیلم نوید حضور یک گروه از جوانان تازه‌نفس را در سینمای ایران می‌دهد و این اتفاق خوبی است، از کارگردان و نویسنده جوان این اثر که نخستین تجربه خود را در سینمای دفاع‌مقدس به ثبت رسانده تا تهیه‌کننده آن‌که جوان و البته باتجربه و پخته است. این فیلم ایده محوری و کانونی درخشانی دارد که مخاطب را با خود درگیر می‌کند اما به نظرم در مرحله پرداخت نمی‌تواند موفق ظاهر شود. به طور مثال ما هیچ چیزی از رفتار یک نویسنده را در روحیات و دیالوگ‌های کاراکتر اصلی به عنوان یک نویسنده مشاهده نمی‌کنیم و به طور کلی در این اثر هیچ تفاوتی در ادبیات و بیان شخصیت‌های مختلف که در جایگاه‌های مختلفی مثل نویسندگی یا مدیریت فرهنگی حضور دارند با سایر شخصیت‌ها احساس نمی‌شود. این منتقد سینما با بیان اینکه برای بهتر شدن قصه این اثر باید بخشی از قصه آن را در دل اتفاقات دفاع‌مقدس و صحنه‌های جنگی نمایش داده می‌شد، گفت: احتمالا سازندگان این اثر برای کم‌شدن هزینه‌های تولید تصمیم گرفتند شخصیت اصلی را وارد جریانات اینچنینی نکنند. سیدمحمد حسینی، منتقد این برنامه در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اهمیت استفاده از نظر شوراهای مشورتی برای نگارش فیلمنامه‌ بویژه در حوزه موضوعات مرتبط با دفاع‌مقدس گفت: در نسل قدیم، گفت‌وگوها و مشورت‌های زیادی میان هنرمندان حوزه‌های مختلف دفاع‌مقدس در ارتباط با موضوعات این حوزه صورت می‌گیرد. مثلا در سال‌های دور در حوزه هنری پاتوقی وجود داشت که در آن چهره‌هایی مثل قیصر امین‌پور و نصرالله مردانی از فعالان حوزه ادبیات، در حوزه تجسمی چهره‌هایی مثل حبیب صادقی، قدیریان، چلیپا و چهره‌هایی دیگر از سایر حوزه‌ها در این پاتوق در کنار فیلمسازان قرار می‌گرفتند و حرف‌های جدی میان آنها مطرح می‌شد. همین تعامل و بحث‌های جدی بود که باعث می‌شد، سینمای دفاع‌مقدس در دهه 60 تا اواسط دهه 70 خیلی جدی و مهم باشد و ما وقتی فیلم‌های آن دوره را مرور می‌کنیم می‌بینیم فیلم‌هایی که به نظر می‌رسد ساختار پروپاگاندای آن خیلی غالب است، دارای دیالوگ‌هایی شاهکار است. من معتقدم فیلمی که دارد درباره یک نویسنده صحبت می‌کند، باید مملو از همین واژگان و دیالوگ‌های شاهکار باشد که مخاطب به راحتی نتواند آن را فراموش کند.