حسن رضایی: معمولا رسم بر این است که وقتی دست راست کسی درد می‌کند، به لاله گوش چپش دستمال نمی‌بندند! در مسائل سیاسی، اجتماعی و کلان اما اعضای مختلف، همیشه اینقدرها مشخص و هویدا نیست. لذا به سادگی آب خوردن می‌توان گودرز را به شقایق پیوند زد و به جرم آهنگر بلخی، مسگر شوشتری را زیر ظل آفتاب، در ملأ عام گردن زد! چنین واقعیتی در دنیای خارج، نمونه‌های فراوانی دارد. دم‌دستی‌ترین نمونه جانسوز آن اما حتما همین گره زدن حل تمام معضلات اقتصاد کشور ولو «آب خوردن مردم» به رفع تحریم‌ها، اتصال «چرخ زندگی مردم به چیزی مثل سانتریفیوژ» و دیگر اتصالات خلق شده در همین حوزه طی سال‌های اخیر است. با وجود تجربه تلخ برجام، هنوز هم کسانی هستند که معتقدند آب خوردن ما منوط به اشاره بعضی‌هاست، لذا همچنان در حوالی کاخ سفید، الیزه و باکینگهام دنبال چشمه‌ای زلال برای سد عطش ملت ایران می‌گردند!
ما اما کم از آب این چشمه‌ها ننوشیده‌ایم؛ قاجاریه در حوالی لندن و سن‌پترزبورگ و پهلوی در برلین، واشنگتن، لندن، اینجا و آنجا آب برای‌مان پیدا کرده بودند! آب‌هایی که هر چه می‌خوردیم، تشنه‌تر می‌شدیم. هم ما، هم ارباب چشمه! ما به آن آب شور و لجن، او به بیشتر مکیدن خون‌مان! لذا این شد که تصمیم گرفتیم به جای واگذاری امتیازات رویتر، گلستان، ترکمنچای، لاتاری، دارسی، تالبوت، 1919، کنسرسیوم، کاپیتولاسیون و صدها عهدنامه ننگین دیگر، خون بدهیم! نه یکی و دوتا. 300 هزار تا! 300 هزار خونی که هنوز داغی‌شان بر سردر کوچه‌های‌مان حس می‌شود. تصمیم گرفتیم خون بدهیم تا دیگر هیچ کسی در این مملکت به اسم استعمار (آبادانی!) و کمک به حل مشکلات اقتصادی کشور و مردم، به بیگانگان باج سبیل ندهد. انگار اما خواب بودیم که همین دیروز کسانی در یک ارتجاع تاریخی، دوباره ما را به دوران گذشته بردند تا یگانه راه‌حل تمام مشکلات کشور را باز هم امتیاز دادن به اجنبی‌ها جا بزنند.
ما هم گویی این تاریخ اساسا تاریخ ما نیست، به همین نگاه رای دادیم و برجام متولد شد. تا باز هم به جای سیراب شدن، هر روز تشنه‌تر شویم!
حالا دولت با همان دست‌فرمان قصد دارد چاه جدیدی برای‌مان حفر کند؛ چاهی که گفته می‌شود این‌بار دیگر مثل ابر و آفتاب برجام نیست و حتما ما را سیراب خواهد کرد! حالا مظنه قیمت این چاه جدید چقدری هست؟ ما این‌بار قرار نیست سانتریفیوژ، تنباکو، خاک یا نفت بدهیم، قرار است افسار اقتصاد مملکت را به دشمن بسپاریم و تمام! بازاری‌ها خوب می‌دانند که ضرر گفتن فوت و فن کاسبی به دیگران-و نه به دشمن!- در بلندمدت، از دزدیده شدن تمام اجناس مغازه-و انبارها- در چند نوبت هم می‌تواند بیشتر باشد. دولت اما اصرار دارد با دادن اطلاعات تراکنش‌های مالی کشور به دشمن چاه‌کن، ما را به هر نحو ممکن سر این چشمه بنشاند!
پرواضح است که قوه عاقله جمهوری اسلامی و ملت ایران در برابر چنین امتیاز ننگینی تمام‌قد بایستد؛ از شورای نگهبان تا مجمع تشخیص مصلحت، از رهبر انقلاب تا نمایندگان آزاده مجلس، از کارشناسان سیاسی وطن‌پرست تا کارشناسان اقتصادی مبرز و متخصص کشور! در این سوی جبهه اما ظاهرا برخی می‌خواهند بار در چاه افکندن ملت را در این فقره هم بر دوش کشند، همان‌ها که در تصویب 20 دقیقه‌ای برجام هم مرد میدان بودند و تمام مباحثات نمایندگان در کمیسیون ویژه برجام را در چند ثانیه دود کردند. محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام اخیرا در یک جمع دانشجویی گفته است لاریجانی پس از مواجهه با مخالفت قاطع هیات عالی نظارت مجمع تشخیص که وظیفه‌اش تطبیق تمام قوانین مجلس با سیاست‌های کلی نظام است، به جای اصلاح، آن را مستقیماً با برچسب مصلحت، روانه صحن مجمع تشخیص کرده و به نوعی، شورای عالی نظارت را دور زده است.
پیش‌تر شورای نگهبان نیز چند ایراد شرعی و قانونی به مصوبه مجلس در این فقره وارد دانسته و از تایید آن سر باز زده بود. آیت‌الله شاهرودی، رئیس مجمع تشخیص نیز در روزهای ابتدایی شهریورماه سال جاری در نامه‌ای رسمی خطاب به دبیر شورای نگهبان، این معاهده را مغایر «سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی، تشویق سرمایه‌گذاری، امنیت قضایی و امنیت اقتصادی» کشور دانسته بود. با این وجود در حالی که مخالفت شدید افکار عمومی و نمایندگان مجلس با تصویب این معاهده، تصویب آن را از دی ماه 96 تا هم‌اکنون به تاخیر انداخته اما برخی دست‌بردار نیستند. رهبر فرزانه انقلاب نیز در دیدار نمایندگان مجلس در همین زمینه صراحتا گفته‌اند: «مجلس شورای اسلامی که رشید و بالغ و عاقل است، باید مستقلا در موضوعاتی مثل مبارزه با تروریسم یا مبارزه با پولشویی قانونگذاری کند. البته ممکن است برخی مفاد معاهدات بین‌المللی خوب باشد اما هیچ ضرورتی ندارد با استناد به این مفاد به کنوانسیون‌هایی بپیوندیم که از عمق اهداف آنها آگاه نیستیم یا می‌دانیم که مشکلاتی دارند».
آقایان! نه پیوستن به FATF، که هبه کردن شمال تا جنوب کشور به اجنبی هم مشکلات اقتصادی را حل نخواهد کرد. باید از جا برخاست و کار کرد. اگر نه از روی این ملت، که از روی شهدایش خجالت کشید!