شهردار تهران گفته است که من تلفن معاونانم را شنود می‌کنم و فهمیده‌ام پشت سرم حرف می زنند. این کار ایشان از چند نظر قابل تحسین است:

  یک: احتمالا آقای افشانی وقت های بیکاری یعنی کل ساعات اداری حرف های معاونان شان را گوش می کردند تا اگر نظری در مورد پروژه‌ها داشتند ولی رویشان نمی شد بگویند، ایشان متوجه شوند و نگذارند این نظرات هدر بروند.

  دو: مگر بهتر از شنود کردن تلفن ها، راهی برأی شفافیت نظرات وجود دارد؟ نه! مجلس شورأی اسلامی هم باید به جای رأی گیری برأی شفافیت آرا، روی میزهای نمایندگان مجلس و گوشی های همراه آنان شنود بگذارد تا رأی هایشان را تشخیص دهند. یک فایده  خوب این طرح شنود گذاشتن، این است که اگر نمایندگان در رأی خود شک داشته باشند، می‌شود به آنها مشاوره داد.

  سه: شهردار تهران می‌تواند با شنود کردن معاونان، هرگونه توطئه علیه ایشان را سریع بفهمد و آن را خنثی کند و نگذارد آرامش سازمان شهرداری به هم بخورد. حتی می‌تواند به مراجع قانونی خبر توطئه را ندهد و به تنهایی مسببین آن را در یک اتاق، زندانی کند و خودش قانون را اجرا کند. مثل «افسانه»ی سریال دلدادگان که بسیار شجاعانه انتقامش را از «مالک» گرفت. این جا هم، شهردار می تواند چند ضربه شلاق بزند و به زندانی ها، غذای سوخته و مانده خانه شان را بدهد تا ادب شوند اگر نتیجه نداد، می تواند زبان‌شان را ببُرد تا دیگر پشت سر شهردار حرف نزنند.