حاج ولی‌الله کلامی‌زنجانی از شعرای قدیمی آیینی به شمار می‌رود که بیش از 40 جلد کتاب را به چاپ رسانده است. این شاعر ولایی که در زمینه سرودن شعر آیینی و انقلابی سرآمد است در یکی از تازه‌ترین گفت‌وگوهای خود به یکی از مهم‌ترین خط‌قرمزهای شعر آیینی اشاره کرده است. او در این گفت‌وگو که با «تسنیم» انجام شده است، درباره این موضوع می‌گوید: روضه‌های مکشوفی داریم که در عالمی گفته شده است اما بیرون نباید بیاید. «مرحوم حسینی سعدی زمان» یک شعر برای غارت پیراهن نوشت و زیر آن نوشت هر ذاکری این شعر را جایی بخواند و بداند حق آن ادا نمی‌شود، لعن قاتلان سیدالشهدا(ع) بر او باد. وقتی شاعر و ذاکر، حضور اهل‌بیت(ع) را در مجلس احساس کند، هرگز اینها را به زبان نمی‌آورد، بلکه در پرده و با اشاره و با رعایت ادبیات و ادب بیان می‌کند. من شعری دارم؛ «ِدمهَ زینب(س)، باش آچیخ‌دی، اورَک آهیلهَ دولار/ باخما بیر عِده یازیپلار، مَگر اوردایدیلار». این است که وقتی می‌گوید «رئوسنا‌المکشوفه» ما قیاس به نفس می‌کنیم، خانواده خودمان را با اهل‌بیت(ع) مقایسه می‌کنیم. الان پوشش اعراب را ببینید. زیر مقنعه یک دستمال مانندی (برقع) دارند. بعدش مقنعه و بعد چادر است. پوشش اعراب فرق می‌کند. همان چادر که از سر به روی دوش افتاد، عرب می‌گوید رئوسنا‌المکشوفه. اینها را باید رعایت کنیم. در برخی موارد چیزهایی نوشته شده است که باید با احتیاط وارد شویم. حضرت آقا می‌فرمایند مداحان جوان حرف‌های مداحان پیشکسوت را بازگو نکنند. آنها تجربه دارند که چه می‌گویند و شما تجربه ندارید. می‌گویید و مجلس شما اُفت می‌کند. خود شما دلسرد می‌شوید. فقط شعر را بخوانید و حتماً با نسخه و درست بخوانید. آقای کریمی مراغه‌ای می‌گوید: «نوحه‌خوان‌سان، سوزی اون بیتَ اوخی، دفتردن اوخی» یعنی 10 بیت شعر بخوانید اما سالم و درست بخوانید، نه اینکه صد بیت بخوانید و غلط باشد.