نگاه

«مارادونا، دست خدا» در سینما تک فیلم «مارادونا، دست خدا» به کارگردانی مارکو ریسی 21 مردادماه ساعت 16 در سالن سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران به نمایش در می‌آید. این فيلم ماجرای زندگی پرکش و قوس اسطوره‌ دنیای فوتبال، عمدتا همانگونه که خودش روایت کرده است. علاقه‌مندان برای نمایش فیلم می‌توانند به موزه‌ هنرهای معاصر تهران واقع در خیابان کارگر شمالی جنب پارک لاله مراجعه کنند. «رسوای زمانه» قربانی منتشر شد آلبوم «رسوای زمانه» با آهنگسازی همایون خرم و خوانندگی علیرضا قربانی از سوی موسسه فرهنگی ـ هنری هزارترانه منتشر شد. این آلبوم که تازه‌ترین اثر استاد همایون خرم محسوب می‌شود به بازخوانی برخی از ترانه‌های قدیمی و همچنین تعدادی از ساخته‌های جدید وی اختصاص دارد. انقلاب دموکراتیک خرداد پاسخی دیگر به تفکر مرکزـ پیرامون ادامه از صفحه اول چرخش ارزشی ناشی از به قدرت رسیدن پارادایم فکری آنان در جامعه، کاملا در دهه 70 قابل رویت بود. پارادایمی که قبل از هر چیز سعی در حاکم کردن مناسبات فردی و اجتماعی یک جامعه ليبرال - سرمایه‌داری داشت و در این راستا کوشش فراوانی کرد. این توسعه و نظرات اقتصادی مبتنی بر آن منجر به یک تضاد ارزشی در جامعه انقلابی پساجنگ شد که این تضاد قبل از هر چیز خود را در پیرامون به نمایش گذاشت و مردم روستاها و شهرهای دور افتاده قربانی این مرحله به اصطلاح گذار شدند. بالا رفتن میزان فقر و آسیب‌های اجتماعی ناشی از آن نظیر بیکاری، فحشا و فساد، نتیجه شکل گیری و بازتولید تفکر مرکز- پیرامون در جمهوری اسلامی بود.حکومتی که فلسفه وجودی خود را در اعتراض به این تفکر یافته بود و درک می‌کرد، اکنون قربانی بازتولید این تفکر در عرصه تئوری و پراتیک بود و این مساله در اواسط دهه 70 سبب بوجود آمدن شورش‌های شهری در قزوین و حاشیه کلانشهر تهران نظیر اسلامشهر و... شد. تقویت طبقه متوسط و تعمیق گفتمان مصرف‌گرایی پارادایم فکری مرکز-پیرامون و حکومت تکنوکرات‌های لیبرال طی دو دوره 8 ساله که یکی موسوم به توسعه اقتصادی و دیگری موسوم به توسعه سیاسی بود، با استفاده از امکانات بی‌شمار و متمرکز دولتی که در دست داشت، توانست به تقویت طبقه متوسط شهری مرکز پرداخته و با استفاده از امکانات انحصاری رسانه‌ها به تعمیق فرهنگ مصرف‌گرایی در دهه 70 و اوایل دهه 80 بپردازد. نارضایتی عمومی در پیرامون ساخته شده توسط مرکزنشینان در دوره پس از جنگ، علاوه بر تضاد ذاتی با فرهنگ دینی مردم ایران و افزایش نابهنجاری‌های اجتماعی، میزان قابل توجهی از خشونت اجتماعی را نیز در خود حمل می‌کرد که در درازمدت خطری جدی برای سیستم سیاسی محسوب می‌شد. از این‌رو تنها گفتمانی که می‌توانست حجم عظیم توده‌های پیرامون را به خود جذب کند، گفتمان «عدالت اجتماعی» بود؛ گفتمانی که فلسفه وجودی انقلاب 22 بهمن بود. تحلیل محتوای ساده سخنرانی‌های بنیانگذار انقلاب، قبل از هر‌چیز نشان از شعار‌های عدالت اجتماعی و تاکید بر قشر «مستضعف»، «پابرهنه»، «محروم» و... به‌عنوان وارثان انقلاب و صاحبان اصلی آن دارد و لذا از نظر توده‌های پیرامونی، 16 سال حکومت دو دوره [4 دولت] توسعه اقتصادی و سیاسی، انحراف صریح از آموزه‌های بنیانگذار انقلاب و آرمان‌های انقلاب محسوب می‌شد. سوم تیر 1384، اگر چه فرصتی برای اظهار وجود توده‌های پیرامونی محسوب می‌شود، اما به سبب روشن نبودن و عدم شفافیت فضا، در عرصه نظری موفقیت چندانی نداشت، اگرچه در عرصه عمل منجر به انتخاب رئیس‌جمهوری شد که شعار بازگشت به ارزش‌های انقلاب و عدالت اجتماعی را اختیار کرده بود و نوستالوژی اول انقلاب را در اذهان زنده می‌کرد. مبارزات انتخاباتی دهمین دوره ریاست جمهوری، بیش از هرچیز عرصه رویارویی و شفافیت فضاهای تفکری بود، اتفاقی که هیچ‌گاه پس از انقلاب نیفتاده بود.این مبارزات جدای از شیوه‌های تبلیغات و مبارزات مبتنی بر آن، قبل از هر چیز عرصه رویارویی نظری و کشاندن آن به حوزه پراتیک و عمومی بود، جایی که تئوری بر عمل تقدم یافت. در یکسوی این مبارزات، سردمداران و مدافعان پروسه ناتمام چهار سال اخیر در مبارزه با تفکر مرکز- پیرامون و دفاع از ماندن دولت موجود (و نه دفاع از وضع موجود) قرار داشتند و در سوی دیگر مدعیان بازگشت به گذشته‌ای نه چندان دور. شاید هیچ چیز به‌اندازه مناظره‌های تلویزیونی نتوانست ماهیت رویارویی این دو عرصه تفکری را به نمایش بگذارد. سرآمد رای به تفکر دولت موجود و شعار عدالت اجتماعی در انتخابات اخیر، رای به پروژه ناتمام تغییر در فضای مرکز-پیرامونی در حیطه نظر و عمل بود. پروژه‌ای که باید به اتمام برسد. نگاهی به ترکیب آرا و پراکندگی آن در مناطق مختلف کشور، نشان از حجم بالای جمعیتی در پیرامون دارد. پیرامونی که از دورترین نقاط اطراف مرزها با ترکیب‌های قومی مختلف شروع شده و تا حاشیه‌های کلانشهر‌هایی چون تهران ادامه می‌یابد. لذا رای به دولت موجود و پارادایم فکری حاکم بر آن،طبیعی‌ترین پاسخ به پروژه دولت‌های قبل از آن در سالیان اخیر است که با همان شعار‌ها به مصاف نظری و عملی آمده بودند. از اینرو می‌توان این انتخابات را یک انقلاب دموکراتیک دانست و پاسخی تمام عیار به تفکر مرکز-پیرامون. انقلابی که در 22 خرداد اتفاق افتاد، نشان از اراده‌ای قوی به بازگشت به انقلاب 22 بهمن بود، با شیوه‌ای درون سیستمی و نه ساختارشکنانه.