اندی میتن: هواداران منچستریونایتد در طول تاریخ این باشگاه وفاداری سفت و سختی نسبت به تیم‌شان داشته‌اند، حتی بیشتر از باشگاه‌های بزرگی چون رئال‌مادرید و بارسلونا اما شکافی که بین این هواداران و تیم‌شان به‌وجود آمده در هفته‌های اخیر کاملا قابل مشاهده بوده. دلیل این امر بسیار ساده است: یونایتد بدل به تیمی کسالت‌بار و حوصله‌سربر شده است.
منچستریونایتد به رهبری ژوزه مورینیو در هیچ‌کدام از 2 بازی خانگی گروهی‌اش در این فصل از چمپیونزلیگ گل نزده و حاصل کارش یک تساوی مقابل والنسیا و یک شکست مقابل یوونتوس بوده. پیش از این شب‌های اروپایی بهترین و به‌یادماندنی‌ترین بازی‌های هر فصل را برای هواداران شیاطین سرخ پدید می‌آوردند اما حالا این بازی‌ها بدل به یادآوری‌هایی شده از اینکه تیم‌شان چقدر سقوط کرده.
مشکل بزرگ یونایتد در بازی‌های خانگی البته منحصر به چمپیونزلیگ نمی‌شود. تیم مورینیو در این فصل از لیگ برتر تنها 8 گل در اولدترافورد زده. از این منظر تنها 5 تیم در لیگ آماری ضعیف‌تر از یونایتد دارند. در ضمن یونایتد در جام اتحادیه در همین زمین مقابل داربی‌کانتی یک دسته پایین‌تر حذف شد. یونایتد در کل این فصل از 9 بازی خانگی‌اش تنها 3 پیروزی به دست آورده و در 4 تا از این بازی‌ها هم موفق نشده دروازه حریفان را باز کند.
فوتبالی که یونایتد این روزها بازی می‌کند بسیار نزدیک به دوران کسالت‌بار لویی فان‌خال شده. با این حال مورینیو همچنان ادعا می‌کند فشاری از سوی تماشاگران خودی احساس نمی‌کند: «اگر قرار بود فشاری احساس کنم خانه می‌ماندم و بازی را از تلویزیون تماشا می‌کردم».
تماشاگران اولدترافورد حتی بعد از شکست 3 بر صفر تیم‌شان در خانه مقابل تاتنهام هم دست از تشویق برنداشتند و به حمایت از بازیکنان و مربی یونایتد ادامه دادند. اما این حمایت در روزی که یونایتد در خانه موفق نشد از پس کریستال ‌پالاسی بربیاید که در کل فصل فقط 2 بار به پیروزی رسیده، دیگر دیده نشد. حتی بخشی از استادیوم بعد از به صدا درآمدن سوت پایان بازی تیم‌شان را هو کردند، اتفاقی که بسیار به ندرت در اولدترافورد رخ می‌دهد.
هواداران یونایتد دیگر خسته شده‌اند، از اینکه مدام به سوالاتی از این دست پاسخ دهند: «چه بلایی سر باشگاه‌تان آمده؟ چرا این باشگاه روح خودش را از دست داده؟ این چه سبک فوتبالی است که تیم‌تان بازی می‌کند؟ چرا جو استادیوم آنقدر خاموش شده؟»
منچستریونایتد در حال حاضر بیشتر از اینکه به منچسترسیتی در صدر جدول نزدیک باشد، به فولام در قعر جدول نزدیک است. این حقیقتی نیست که تماشاگران نادیده‌اش بگیرند. یونایتد باشگاهی است با بازیکنان گرانقیمت که حقوقی بسیار گزاف دریافت می‌کنند. با این حال این تیم بدترین شروع خودش در لیگ در 28 سال اخیر را داشته. فصل اول مورینیو در یونایتد هم البته حال و روز خوشی در لیگ نداشت اما حداقل آنها جام اتحادیه و یوروپا لیگ را فتح کردند.
حتی پنجره نقل‌وانتقالات زمستانی هم امید چندانی برای هواداران شیاطین سرخ به همراه نخواهد داشت. واقعا خرید بازیکنان جدید چه کمکی به تیم خواهد کرد وقتی انگار هیچ‌کدام از بازیکنان فعلی نزدیک به پتانسیل خودشان هم بازی نمی‌کنند؟ الکسیس سانچز فوتبالیستی درجه یک در بارسلونا و آرسنال بود، چیزی که دقیقا در حال حاضر نیست. پل پوگبا باید یکی از بهترین هافبک‌های دنیا باشد، چیزی که دقیقا در حال حاضر نیست.
پیش از شروع دوران سر الکس فرگوسن، یونایتد در دهه 80 تیم خوبی نبود اما قیمت بلیت‌ها در آن دوران خیلی پایین‌تر از امروز بود و پخش تلویزیونی هم تا این حد گسترده نبود ولی حالا خیلی از هواداران حتی دوآتشه شیاطین سرخ از خودشان می‌پرسند چرا باید 50-40 پوند پول بلیت بدهم و این فوتبال را تماشا کنم.
مساله یونایتد صرفا مربی‌اش نیست. حتی اگر مورینیو هم اخراج شود مشخص نیست آینده این باشگاه با این سبک مدیریت که فقط دنبال درآمدزایی است و هیچ توجهی به کیفیت فوتبال نمی‌کند به چه سمت و سویی برود. یونایتد بالاخره یک روز به دوران اوج
باز خواهد گشت اما در حال حاضر این آینده‌ای نزدیک به نظر نمی‌رسد.