مودریچ برنده توپ طلای ۲۰۱۸ شد
پایان امپراتوری مسی و رونالدو
لوکا مودریچ به سلطه کریستیانو رونالدو و لیونل مسی پایان داد و توپ طلای فوتبال جهان را به دست آورد. با نزدیک شدن به پایان سال ۲۰۱۸ میلادی، دوشنبه شب مراسم توپ طلا برگزار شد و لوکا مودریچ توانست برای نخستین‌بار این جایزه را کسب کند و به سلطه ۱۰ ساله لیونل مسی و کریستیانو رونالدو پایان دهد. هافبک رئال‌مادرید به همراه تیمش در سال ۲۰۱۸ توانست فاتح لیگ قهرمانان اروپا شود و در جام‌جهانی نیز به کرواسی کمک کرد به بالاترین افتخار خود دست یابد و به دیدار نهایی جام‌جهانی برسد. مودریچ پیش‌تر در مراسم بهترین‌های فیفا نیز عنوان بهترین بازیکن سال را به دست آورد. دیوید ژینولا، بازیکن سابق تیم‌ملی فرانسه این جایزه را در پاریس به مودریچ اهدا کرد.
از شوکر تا لوکا
شبی که مودریچ بهترین بازیکن جهان شد
ابوالفضل کریم‌آبادی: گلویش را صاف کرد، مکث کرد، تلاش کرد تا صحبت کند اما بغض گلویش نمی‌گذاشت! لب‌هایش را که تکان داد، اشک‌ها سرازیر شد. گفته بود از آن لحظه‌ای که نامش جزو بهترین‌ها بوده در شهر آرزوهایش قدم‌زنان راه را طی می‌کرده، درخانه‌‌‌‌اش بارها تمرین کرده بوده که معجزه‌ای رخ داده و او بالاتر از زیدان بهترین بازیکن جهان شده. باز هم مکث کرد، گفت نمی‌توانم جلوی اشک‌هایم را بگیرم اما من تمام این مدت در شهر آرزوهایم شب‌ها را صبح کردم و دیگر تحمل نکرد و دستش را بر لنز دوربین‌ها گذاشت و رفت. رفت و رفت. دیگر فرصتی به او نرسید تا بار دیگر در شهر آرزوهایش قدم بزند و خوش بگذراند.
این قسمتی از قصه «داور شوکر» بود، همان شبی که زیدان با ۲۴۴ رای بهترین بازیکن سال لقب گرفت و او با ۶۸ رای دوم شد. 2 رای بیش از رونالدو نازاریو اما کسی نمی‌گوید دوم کیست و کسی در آینده توجهی نخواهد کرد و این را همه می‌دانستیم.
اما یکی بود یکی نبود، پسری بود با یک توپ که پارکینگ‌‌های شهر را استادیوم فرض کرده و از آن سو به سوی دیگر می‌دوید، خانوادهاش جان می‌کندند تا او را به آرزویش برسانند. لوکا مودریچ بزرگ و بزرگ‌‌‌‌‌‌تر شد و کشورش کاملا استقلال پیدا کرده و نامش کرواسی بود. دیگر خبری از شلیک نبود، خبری از تظاهرات نبود، نه نبود و کرواسی دیگر برای آنها بود، برای او و خانوادهاش... مودریچ قد کشید، موهایش بلند‌‌‌‌‌‌تر شد، به لندن رفت و درخشید، اوج گرفت و اوج، به مادرید رفت و عضوی از کهکشانی‌ها شد... .
اما از دوران اوجش فاصله گرفت، مارکا در سال ۲۰۱۲ او را بدترین خرید لالیگا معرفی کرد اما او نیش و کنایه‌ها را به هیچ گرفت، طعنه‌ها را فراموش کرد و باز هم مانند دوران کودکی با عشق به آرزویش فکر می‌کرد، قدم به قدم به هدفش نزدیک شد تا اینکه یکی از بزرگان کهکشانی‌ها لقب گرفت. به خود که آمد، امید اول کراوت‌ها برای جام‌جهانی شده بود، با شرکا به فینال رسید اما مقابل فرانسه زانو زدند، بازی را باختند و او مانند یک کودک گریه می‌کرد، بهترین بازیکن جام لقب گرفت اما هیاهویی نداشت، لبخندی بر لب‌هایش نبود اما ایمان داشتیم او شانس اول توپ طلاست، درک کرده بودیم که او می‌تواند طلسم افسانه «رونالدو- مسی» را بعد از 10 سال خاتمه بدهد... .
نامش را با زیبایی خاص همه شنیدند، همه کیف کردند، برایش دست زدند، هم‌تیمی‌هایش ذوق‌زده شدند و خانوادهاش از خوشحالی چند قطره اشک شوق ریختند. همه بودند. همه بزرگان به غیر از آن دو، همان دو که خود می‌دانستند امسال خبری از آنها نیست. دیگر خبری از جدال آنها نیست. شبی که هرگز کسی اهمیتی به بودن آنها نداد. کسی نگفت چرا رونالدو و مسی حضور ندارند. آنها چشم گرد کرده بودند که افسانه جدید فوتبال را شاهد باشند؛ افسانه‌ای که شاید تک‌ساله باشد اما همانی است که به خیلی از داستان‌ها خاتمه داد. قطعا در طول این 10 سال بزرگانی چون مودریچ بودند که می‌توانستند این جایزه را تصاحب کنند اما حق آنها خورده شد. مانند ریبری، اینیستا و نویر اما حالا او است که بهترین است. بدون هیچ شک و تردیدی، بدون هیچ کنایه و تعجبی، بدون هیچ حقی که پایمال شود و خدا این‌بار آنجا بود... .