شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) «به‌روایتی» (11ق)
روز شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) مورد اختلاف مورخان است و یکی از این موارد، سیزدهم جمادی‌الاول میباشد. فاطمه(س) پس از پدر بزرگوار خود، روز به روز بدنش رو به ضعف و سستی میگرایید. پیوسته سوخته‌دل و اشک‌ریزان بود و در فراق پدر میگریست. پس از رحلت پیامبر و در ماجرای غصب خلافت که به فرمان خدا و ابلاغ نبی مکرم حق امیرالمومنین علی علیه‌السلام بود، غاصبان قصد کردند تا از امام علی(ع) بیعت بگیرند که در این مسیر حضرت زهرا(س) مخالفت کرده و به آتش کشیده شدن در خانه آن حضرت و وقایع بعدی انجامید. حضرت زهرا(س) پس از رحلت رسول خدا(ص) از مردم آزار بسیار دید. به خانهاش هجوم برده و کودکش را سقط کردند. در اثر ضرباتی که به آن حضرت وارد شد، حضرت زهرا(س) این نور چشم پیامبر و پاره تن رسول خدا، پس از تحمل روزها بیماری، به پدر بزرگوار خود، ملحق گشت. به وصیت آن حضرت، محل دفن وی مخفی میباشد.
انفجار بمب در مراسم نماز جمعه تهران توسط منافقین کوردل (1363ش)
در زمانی که رژیم بعث، مردم را از رفتن به نماز جمعه برحذر میداشت و به بمباران و موشک‌باران نماز جمعه تهدید می‌کرد، منافقان نیز بیکار ننشسته و با یک طرح از قبل تعیین شده و هماهنگ با رژیم عراق، نماز جمعه تهران را در 24 اسفند 63 به خاک و خون کشیدند. در این جنایت 14 نفر شهید و 88 نفر مجروح شدند. مقام معظم رهبری حضرت آیتالله خامنهای که در آن زمان در مقام ریاست جمهوری و امامت جمعه تهران در حال ایراد خطبههای نماز بودند، پس از انفجار بمب، با صلابت و بدون هیچگونه تزلزلی به خطبههایشان ادامه دادند و این امر موجب تقویت روحیه ضداستکباری نمازگزاران و امت شهیدپرور ایران گردید.
کشته شدن «ابراهیم بن مالک اشتر» در نبرد با خاندان اموی(71 ق)
ابراهیم فرزند مالک اشتر نخعی، هنگام قیام مختار بن ابوعبیده ثقَفی برای خونخواهی امام حسین(ع) با او بود و در سال 67 ق به سرداری لشکر منصوب گردید. ابراهیم از طرف مختار، مأمور تصرف موصل شد و سپاه شام را که از طرف خلیفه اموی آمده بود، شکست داد. او عبیدالله‌بن زیاد، حاکم کوفه در زمان واقعه کربلا را به قتل رساند و تعدادی از کشندگان امام حسین(ع) و یاران او را از دَمِ تیغ گذراند. ابراهیم بن مالک با دستگیری و قتل مختار توسط مصعب بن زبیر، به مصعب پیوست و به دولت ابن زبیر خدمت کرد. سرانجام، هنگامی که عبدالملک بن مروان، خلیفه اموی، لشکری برای نبرد با سپاه ابن زبیر به عراق فرستاد، ابراهیم بن مالک در این جنگ کشته شد.
وفات محقق حلی، دانشمند جلیلالقدر (676ق)
افرادی که در رشته‌های مختلف علوم به بررسی و پژوهش عمیق پرداخته و در این راه رنج بسیار کشیده و درنتیجه، نوآوری‌ها و ابتکاراتی داشته‌اند را محقق می‌نامند. نخستینبار که اصطلاح محقق در علوم اسلامی متداول شد و اولین شخصیتی که لقب محقق گرفت، استاد بزرگ و فقیه عظیمالشأن، ابوالقاسم جعفربن حسن معروف به محقق حلی بود. وی در سال ۶۰۲ هجری قمری در شهر حله آنهنگام که کشور اسلامی، رنج فاجعه‌ها و بلاهای دولت عباسی و همچنین خرابی‌ها و ویرانیهای مغول را با شدت و سختی تحمل می‌کرد، چشم به جهان گشود. کتاب «شرایع» زنده‌ترین و ارزنده‌ترین اثری است که از محقق حلی به یادگار مانده و در تاریخ جاوید خواهد ماند. با الفاظی کم و عباراتی شیوا و سبکی روان و نظم و ترتیبی بی‌سابقه و خلاصه روشی جالب و جدید در فقه، محقق حلی این کتاب نفیس را نوشت و مجموعه ابواب فقه را زیر چهار عنوان قرار داد: ۱- عبادات ۲- عقود ۳- ایقاعات ۴- احکام. ۴۸ کتاب فقهی بهطور تفصیل در این چهار عنوان آمده و کلیات مسائل مربوط به اینها را محقق در «شرایع» جمعآوری کرده است. این کتاب از آن زمان تاکنون همواره مورد توجه و علاقه فقها و مجتهدین بوده است. شیخ جعفربن شیخ حسن حلی معروف به «محقق حلی»، سرانجام پس از 74 سال تلاش بی‌وقفه در راه خدمت به اسلام و مسلمین و ترویج احکام آلمحمد (ص)، در سال ۶۷۶ هجری قمری چشم از جهان فانی فروبست و زندگی جاویدان را آغاز کرد.