نیک میلر: لیورپول با تمام نتایج عالی و نمایش‌های چشمگیری که در این فصل داشته هنوز به بالاترین سطح خودش نرسیده است؛ این مثبت‌ترین نکته برای هواداران قرمزهای مرسی‌ساید است. ریتمی که یورگن کلوپ برای تیمش تنظیم کرده، ریتم یک دونده ماراتن است. لیورپول در فصول پیش، این ماراتن را با سرعت زیادی شروع می‌کرد و در میانه‌های راه نفسش می‌برید. این فصل اما همه چیز به نظر سر جایش قرار گرفته و مسیر بدرستی پیش‌بینی شده است.
شاگردان کلوپ این فصل با ترکیبی از فشار و آرامش بازی می‌کنند و در 99 درصد مواقع جریان بازی را تحت کنترل خودشان دارند. لیورپول برابر آرسنال، بعد از نزدیک یک سال در آنفیلد عقب افتاد. واکنش آنها به شرایط اما زدن گل تساوی بعد از 172 ثانیه و پیش افتادن از میهمان‌شان بعد از 3 دقیقه بود. اگر چه عامل شانس و اشتباهات وحشتناک مدافعان حریف تاثیر زیادی روی دو گل اول لیورپول در این شب داشت اما اعتماد به نفس بالای آنها عامل اصلی تمام شدن بازی در همان نیمه اول بود.
لیورپول حالا با 7 امتیاز بیشتر از منچسترسیتی در صدر جدول لیگ برتر قرار گرفته است. آخرین باری که یک تیم چنین اختلاف امتیازی را در این مقطع از فصل از دست داد و در نهایت دستش از قهرمانی کوتاه ماند به فصل 1996-1995 و نیوکاسل «کوین کیگان» بازمی‌گردد. شاید بازی پنجشنبه‌شب لیورپول و سیتی تصویری شفاف‌تر از سرنوشت قهرمانی این فصل بسازد. در هر صورت اما سخت است تصور کنیم بلایی که سر تیم کیگان آمد سر تیم کلوپ هم بیاید.
در سوی دیگر زمین آنفیلد در آن شب آرسنال حضور داشت؛ تیمی که فصل پیش هم در همین استادیوم 4 بر صفر شکست خورده بود اما نمایش آنها در این شکست بسیار امیدوارکننده‌تر از فصل گذشته بود. این شکست می‌تواند برای آرسنال مفید باشد، چرا که تصویری واقعی از ماموریت سختی که اونای امری در پیش دارد نشان داد.
آرسنال با امری از جهاتی این فصل را بهتر از آنچه باید شروع کرد و 22 بازی بدون شکست توپچی‌ها مشکلات ریشه‌ای آنها را پنهان کرد. خط حمله آرسنال به اندازه کافی مهره دارد و خط میانی این تیم هم در حال پیشرفت است، بویژه با درخشش لوکاس توریرا که خیلی زود به مهره کلیدی تیم جدیدش تبدیل شده اما خط دفاعی که امری در اختیار دارد نیاز به یک بازسازی اساسی دارد. شکست آرسنال برابر لیورپول بیانگر این واقعیت بود که برای تبدیل شدن دوباره به مدعی جدی قهرمانی لیگ، راه دور و درازی در پیش است.
اما در هفته‌ای که سیتی بعد از 2 شکست پیاپی، دوباره به راه پیروزی در لیگ برگشت، تاتنهام بعد از 2 پیروزی چشمگیر و زدن 11 گل مقابل اورتون و بورنموث، برابر ولوز به شکلی عجیب شکست خورد. هری کین در نیمه اول با شوتی فوق‌العاده دروازه میهمان تازه‌وارد به لیگ برتر را باز کرد اما شاگردان «نونو اسپریتو سانتو» در نیمه دوم 3 بار به گل رسیدند تا تاتنهام فقط بعد از یک هفته دومی، دوباره به رده سوم بازگردد. بعد از این شکست تلخ و غیرمنتظره موریسیو پوچتینو گفت: «ما باید در هر بازی 95 دقیقه در بالاترین سطح خودمون باشیم. امروز ما انرژی و تمرکز خودمون را از دست دادیم و موفق نشدیم بازی را بکشیم». بخشی از دلیل این شکست را می‌توانیم خستگی بازیکنان تاتنهام که نتیجه عمق کم تیم‌شان در پی خریدن نکردن در تابستان است، بدانیم اما بخشی دیگر از آن را باید در عوامل روحی و روانی جست‌وجو کنیم. اگر وزن این عامل زیاد باشد مشکل بزرگی برای پوچتینو پیش آمده، مشکلی که پیش از این «اسپرزی بودن» نامید می‌شد و خود مربی آرژانتینی تاتنهام بود که آن را حل کرده بود.
تاتنهام با این شکست عملا از کورس قهرمانی جا ماند و فرصت خلق یک شگفتی بزرگ را از دست داد. به نظر می‌رسد یک بار دیگر هدف اول و اصلی پوچتینو و تیم جوانش باید قرار گرفتن بین 4 تیم اول جدول باشد.