در سال‌های پایانی حکومت پهلوی، ایالات متحده با تکیه بر نظریه «نیکسون» که ایران را ستون امنیت خاورمیانه و منطقه خلیج‌فارس می‌دانست، تجهیزات نظامی فراوانی با مبالغ هنگفت به شاه می‌فروشد و سود کلانی از آن عاید آمریکا می‌شود. طبق اعلام روزنامه «لس‌آنجلس تایمز» در 2 دسامبر 1986، در حد فاصل سال‌های 1972 تا 1976، شاه نزدیک به 4/10 میلیارد دلار جنگ‌‌‌‌افزار و تجهیزات از آمریکا خریداری کرد. حال در روزهای پایانی رژیم، آمریکا تصمیم می‌گیرد نماینده‌ای (اریک فن‌ماربد) را به تهران بفرستد تا با تهیه و انعقاد یک یادداشت‌تفاهم با ایران، پروژه‌هایی را که قابل توقف بود و به کاهش هزینه منجر می‌شد، متوقف کند. این رویه آمریکا به حدی منفعت‌طلبانه بود که نه‌تنها صدای اعتراض فرماندهان ارتش را هم بلند کرد، بلکه نارضایتی رابرت هایزر، فرستاده ایالات متحده را نیز در پی داشت. او در خاطرات خود می‌نویسد: «از آنها [مقامات دولت آمریکا] خواستم درباره انعقاد یادداشت‌تفاهم برای برنامه‌های فروش نظامی، کوتاه بیایند. در این مورد گفتم مثل این است که بعضی‌ها در واشنگتن متوجه نیستند دولت ایران چگونه فلج و درمانده شده است».