به نظر می‌رسد باید باور کنیم یک سرنوشت محتوم برای ما در جام ملت‌های آسیا نوشته‌اند؛ حذف، حذف و حذف. این بار دیگر هیچ بهانه‌ای برای نرفتن به فینال نداشتیم. 5 بازی بدون گل خورده و 4 پیروزی، چنان اعتماد به نفس‌مان را بالا برده بود که هیچ‌کس به غیر از برد مقابل ژاپن حرف دیگری نمی‌زد. اما فاجعه درست در 45 دقیقه نیمه دوم رخ داد؛ دریافت 3 گل در تنها 45 دقیقه، پایانی بود بر همه آرزوهای ما. ایران و جام ملت‌های آسیا حالا فقط یک سرنوشت دارند، قصه همیشه تکرار حسرت.
باز هم پای فینال، باز هم در آستانه خلق شگفتی زمینگیر شدیم، آن هم با کی‌روش با جمعی از بهترین بازیکنان یک دهه اخیر فوتبال کشورمان. نبود مهدی طارمی معلوم بود یک جایی کار دست‌مان می‌دهد. بازی‌های ضعیف مدافعان کنار دست مرتضی پورعلی‌گنجی باعث شده بود کی‌روش مرتب ترکیب دفاعی را تغییر دهد. کجا رفت آن سیدمجید حسینی آماده جام جهانی؟ 2 بازی پر انتقاد سیدمجید برابر یمن و عمان باعث شد کی‌روش ناباورانه به کنعانی‌زادگان برسد و او هم درست در مهم‌ترین بزنگاه زندگی‌اش مرتکب اشتباهی شد به قیمت دریافت گل اول برابر ژاپن. گلی که نباید می‌خوردیم، گلی که کلید بازی بود، گلی که ناگهان ما را از100 به صفر رساند و باعث شد شیربچه‌های ما چنان خالی از اعتماد به نفس شوند که کمتر کسی تا حالا نمونه‌اش را دیده بود. به احتمال بسیار زیاد این آخرین بازی تیم‌ملی با هدایت کارلوس کی‌روش پس از 8 سال بود و چه تلخ که بدترین بازی و بدترین نتیجه ماند برای همین آخری. حرف درباره اینکه آیا فوتبال ما مدافع بهتری از کنعانی‌زادگان برای این بازی داشت یا نه، موضوعی است که طی روزهای آتی حتما مفصل‌تر به آن پرداخته می‌شود اما وقتی براحتی هرچه تمام‌تر بازیکنی مثل شجاع خلیل‌زاده تنها به واسطه یک مصاحبه ناگهان در لیست سیاه مربی قرار می‌گیرد، اینجاست که عدالت تمام قد ظاهر می‌شود و واقعیت را به رخ همگان می‌کشد. امروز روز پرداختن به این موضوع نیست اما کارلوس کی‌روش دیشب همان را درو کرد که پیش از این کاشته بود.
همه می‌دانستند یک اشتباه از سوی هر دو تیم می‌تواند به بهای حذف تمام شود، آن اشتباه را بازیکنان ما کردند و اینچنین بدترین وداع ممکن را با جام داشتیم. حسرت حالا جزء لاینفکی از فوتبال ما برابر ژاپن است؛ چه تیم باشگاهی‌شان در فینال لیگ قهرمانان آسیا برابر‌مان باشد، چه تیم ملی‌شان در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا.
دیشب یکی از تلخ‌ترین شب‌های فوتبال ما بود؛ شبی که مردم خود را آماده کرده بودند برای چند ساعت مشکلات عمیق اقتصادی را فراموش کنند و از یاد ببرند که قیمت کالاهای اساسی چگونه جنون‌وار از نمودار نالایقی مدیران و وزرای ما بالا می‌رود. قرار بود فوتبال مرهمی باشد، مسکنی شود... که نشد.
بازی کی‌روش با کلمات؛ خداحافظی کرد یا نه؟
سرمربی تیم‌ملی فوتبال ایران در نشست خبری پس از دیدار با ژاپن به صورت غیررسمی با فوتبال ایران خداحافظی کرد. تیم‌ملی فوتبال ایران در مرحله نیمه‌نهایی رقابت‌های جام ملت‌های آسیا با نتیجه دور از انتظار ۳ بر صفر مقابل ژاپن شکست خورد و رویای شکستن طلسم 4 دهه‌ای خود را به دست فراموشی سپرد. بعد از این باخت، کارلوس کی‌روش در نشست خبری حاضر شد و به شکل غیررسمی با فوتبال ایران و سمت خود در تیم‌ملی وداع کرد. کی‌روش در این نشست به ترانه‌ای از سیناترا اشاره کرد و گفت: برای مردم ایران بهترین‌ها را آرزو می‌کنم. من کار خودم را انجام دادم و اینجا پایان است. کی‌روش حتی وقتی برای بار دوم با سوالی پیرامون آینده‌‌‌‌اش در ایران مواجه شد، پاسخ نداد و به نکاتی مثل میراث بزرگش در فوتبال ایران که شامل بازیکنان جوان و مستعد است، اشاره کرد. همچنین وقتی یک خبرنگار ایرانی از او درخواست کرد بابت این شکست از مردم ایران عذرخواهی کند، انگشتش را به سمت او گرفت و گفت: تو باید عذرخواهی کنی. و سپس نشست خبری را ترک کرد.
پرخاش به داور عامل سقوط
شکست تیم‌ملی فوتبال ایران با گلی پایه‌‌گذاری شد که در شرایط عادی نباید اتفاق می‌افتاد؛ لحظه‌ای که حسین کنعانی‌زادگان پس از مواجهه با بازیکن ژاپن، به جای ادامه بازی به سمت داور رفت تا مهاجم زمین خورده ژاپن را جریمه کند و با این حرکت، پورعلی گنجی، احسان حاج‌صفی و یک بازیکن دیگر را هم به سمت داور کشاند. این در حالی بود که چپ‌پای گریزپای ژاپن توپ را در نزدیکی خط کرنر مهار کرد و با ارسال آن روی دروازه ناباورانه گل اول را پایه‌ریزی کرد.
این گل به دلیل روحیه پرخاشجوی تیمی به ثمر رسید که همواره به تصمیمات داوری اعتراض می‌کند، کما اینکه در اغلب مسابقات شاهد جنگ بین کارلوس کی‌روش و داور چهارم و داور وسط مسابقه بوده‌‌‌‌‌‌ایم. اگر 4 سال پیش درباره اشتباه داور استرالیایی «بنجامین ویلیامز» اتفاق نظری وجود داشت، این‌بار هیچ‌کس داور را مقصر شکست ایران نمی‌داند، بلکه روحیه اعتراض به داوری و پرخاشگری را می‌شود به عنوان فاکتور اصلی شکست ایران ارزیابی کرد. نکته دیگر اینکه در لحظه اعلام پنالتی اگرچه داور بر تصمیم خود مصر بود اما شاید اگر بازیکنان ایران اصرار به اعتراض به او نداشتند، وقتی که اتاق «وی‌ای‌آر» او را برای بازبینی به سمت مانیتور دعوت کرد، ممکن بود نظرش تغییر کند اما اعتراض مداوم بازیکنان ایران به داور در نهایت کار خود را کرد.
جالب اینکه در دقایق پایانی مسابقه تنی چند از بازیکنان به جای بازی با حوصله و تلاش برای جبران یکی از گل‌‌های خورده رو به حرکات رزمی و درگیری با بازیکنان ژاپن آورده بودند و این مساله در از بین رفتن تمرکز تیم مؤثر بود.