زهره فلاح‌زاده: تفکرات‌مان غلط از آب درآمد و راهی را رفتیم که در این ۴۳ سال مدام تکرارش کرده بودیم. دوشنبه شب قرار بود با برد شیرمردان ایرانی مقابل سامورایی‌های محافظه‌کار، ما به خیابان‌ها برای جشن و پایکوبی بیاییم اما رویای رسیدن به فینال و بوسه زدن به جام زرین طلا آن هم پس از ۴۳ سال به کابوسی وحشتناک تبدیل شد. آنجا که با یک اشتباه مهلک و ناشی‌گری ۵ مدافع ما، ژاپنی‌ها دست به کار شدند و گل بی‌زحمتی را به تور دروازه بیرانوندی که می‌توانست با کلین‌شیت در این دیدار رکوردی جاودانه بزند، چسباندند؛ گلی که حالا حالاها از ذهن هیچ هوادار ایرانی پاک نمی‌شود.
این گل هزاران حرف نگفته با خود دارد و در واقع به ما ثابت می‌کند تنها از نظر فوتبالی کمتر از ژاپنی‌ها نیستیم، بلکه از نظر حرفه‌ای‌گری هم در سطح پایینی قرار داریم. بازیکنان ما هنوز هم مثل لیگ‌مان پرخاشگرانه دنبال داور در زمین می‌دوند و برای هر صحنه‌ای به زعم خودمان خطا، چشم به سوت داور می‌دوزند... و عاقبت همین رفتارهای آماتورگونه، یقه تیم‌مان را سر بزنگاهی همچون دیدار حساس مقابل ژاپن گرفت!
ایرانی که تا قبل از این دیدار گلی دریافت نکرده بود و هنوز نمی‌دانست اگر حریف گلی را وارد دروازه‌اش کند چه واکنش و تاکتیکی باید اتخاذ کرد و نمی‌دانستیم آیا این هنر را داریم که خودمان را جمع و جور کنیم و نتیجه را برگردانیم، با یک اشتباه مهلک و نابخشودنی به زمین سفت خورد و دیگر نای برخاستن هم نداشت. در واقع پس از این گل، دستان خود را به نشانه تسلیم بالا آوردیم و ریش و قیچی را به دست ژاپنی‌ها سپردیم و الحق و الانصاف هم ژاپن طوری ریش‌مان را از ته تراشید که بعید است بزودی مویی در صورت‌مان پدیدار شود!
کمتر کسی فکر می‌کرد ایران مدل 2018 روسیه، 3 گل از ژاپن مدل 2022 دریافت کند و از رسیدن به فینال جا بماند اما این اتفاق افتاد و به معنای واقعی کلمه در این دیدار حرفی برای گفتن نداشتیم و براحتی هر چه تمام‌تر از دور رقابت‌ها کنار رفتیم.
حالا کارلوس کی‌روش که پس از ۸ سال حضور در ایران نتوانست یک قهرمانی برای ایران به ارمغان بیاورد باید چمدان‌های پر پولش را برای همیشه ببندد و برود. شاید مقصد بعدی او همان کلمبیایی باشد که در این مدت فکر و ذهنش را درگیر کرده بود. شاید ایران باز هم نتواند بازی با آرژانتین، اسپانیا و پرتغال را تکرار کند، شاید باز هم نتوانیم پس از او به مقام قهرمانی برسیم اما نمی‌توان گفت حذف در 2 دوره جام ملت‌ها عملکرد موفق مرد پرتغالی در آسیا بوده و یقیناً جای گلگی از او بسیار زیاد است.
ما باز هم قهرمان نشدیم چه با امیر قلعه‌نویی و چه قطبی مدل ایرانی و چه با برانکو و چه کی‌روش مدل خارجی. فوتبال ما تا رسیدن به قله آسیا فاصله زیادی دارد، آنقدر فاصله که حتی با پرداخت دستمزد هنگفت به کی‌روش هم نمی‌توانیم به افتخاری دست پیدا کنیم.
کم‌کم داریم به یک قرن حسرت در قهرمانی جام ملت‌ها نزدیک می‌شویم و این برای ایرانی که ۸ سال در صدر رنکینگ آسیا بوده، کم‌کم دارد تبدیل به عقده می‌شود؛ عقده جامی که 3 بار لمسش کرده بودیم و حالا رقیبان حرفه‌ای‌تر از ما حتی نمی‌گذارند یک نظر آن را ببینیم!
مساله مهم‌تر این است که کی‌روش برای همیشه رفت و البته از قبل هم می‌دانستیم او دیگر
باز نمی‌گردد اما هنوز هم نمی‌دانیم جانشین او کیست و آیا بهتر از مرد پرتغالی، مربی‌ای استخدام می‌کنیم یا باز هم طی حرکت انتحاری به عقب برمی‌گردیم و با گزینه‌های داخلی و مربیان خارجی نه چندان با کارنامه باز هم به موفقیتی دست پیدا نمی‌کنیم؟
از همین حالا باید تاج و دوستانش برای ۴ سال دیگر فکری کنند و باید از حالا به فکر ساختن تیمی برای قهرمانی 2023 آسیا باشند.