زهره فلاح‌زاده: روز یکشنبه برای قرمزهای پایتخت چندان خوب نبود. پرسپولیس در اهواز با نتیجه 2 بر یک مغلوب شاگردان افشین قطبی شد تا فولاد تنها تیمی باشد که در لیگ هجدهم موفق به شکست پرسپولیس شده است. سپاهان رقیب اصلی قرمزها در خانه با نتیجه عالی 3 بر صفر از سد سپیدرود و علی کریمی گذشت و پدیده دیگر ضلع قهرمانی با یک گل از سد استقلال خوزستان گذشت. تراکتورسازی هم مقابل نساجی به تساوی یک - یک رضایت داد. با این وجود شکست پرسپولیس و اعتراضات بازیکنان این تیم یادآور یک نکته تلخ است که در ادامه به آن می‌پردازیم.
زمانی که تیم‌ملی فوتبال ایران در نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا به ژاپن باخت، تمام صفحات نشریات و سایت‌های خبری به گل اول ژاپن که با ناشی‌گری و اعتراض بیجای ملی‌پوشان ما به ثمر رسید، اختصاص پیدا کرد. همه اذعان داشتند فوتبال ما تفاوتش با ژاپن در همین آماتور رفتار کردن بازیکنانش است. فرقش همین پرخاشگری و اعتراض به داوری است که از لیگ برترمان به فوتبال ملی‌مان سرایت کرده است و حتی مربی حرفه‌ای و گران‌قیمت‌مان هم کاری از دستش ساخته نیست. حتی شاید باید گفت کی‌روش هم پرخاشگری و معترض بودن به زمین و زمان را از خود ما آموخت. پس با این وضع که همه اشتباه درس‌شان را خوانده بودند، نمی‌شد در انتظار نمره 20 بود.
ایران پس از گل اول یارای مقابله با ژاپن را نداشت. مینی در دستان‌مان بود که باید خنثی می‌شد اما اشتباه محاسباتی باعث منجر شدنش شد و تمام رویاهای‌مان برای رسیدن به فینال مقابل دیدگان ‌مان دود شد و به هوا رفت...
گل دوم و سوم هم براحتی هر چه تمام‌تر وارد دروازه ایران شد و چند گل دیگر که می‌توانست این شکست را سنگین‌تر هم کند.
تیم ملی فوتبال اما مثل لشکر شکست خورده به ایران بازنگشت، بلکه بسان تیمی که با جام قهرمانی وارد فرودگاه ایران شده، بازگشت. همان جا باید می‌فهمیدیم فوتبال ایران قرار نیست از اشتباهات بازی مقابل ژاپن درسی بگیرد و اینکه اگر کمی حرفه‌ای‌تر به فوتبال نگاه می‌کردیم ما بودیم که به جای ژاپنی‌ها فینالیست می‌شدیم. حتی تذکری هم به تیم داده نشد و جالب آنکه رئیس فدراسیون هم خشنود از نتیجه به دست آمده بود.
حالا پس از این همه حرف و حدیث و نقد، اعتراض به داوری در بازی فولاد- پرسپولیس تبدیل به سرخط اخبار ورزشی شده است. پرسپولیس پس از مدت‌ها در لیگ برتر شکست خورد و نتوانست رکورد 17 هفته بدون باخت را که به نام خودش بود بشکند. با وجود اینکه کارشناسان روی پنالتی اشتباه فولاد نظری مشترک داشتند اما نمی‌شود دلیل باخت را تنها یک تصمیم دانست. با این وجود پس از این بازی حملات شدیدی به داور مسابقه شد تا حدی که قرمزپوشان پایتخت تنها به اشتباهات داوری پرداختند؛ اشتباهاتی که همیشه هم به ضرر تیم‌شان نبوده و گاهی ممکن است از آن سود هم برده باشند. البته می‌توان از فدراسیون فوتبال خرده گرفت که چرا پس از آن همه نمایش تبلیغاتی که قرار است از نیم‌فصل «VAR» وارد لیگ شود، هنوز این اتفاق رخ نداده است؟ پرسش دیگر اینکه نقش داوران پشت دروازه چیست؟ البته کرمانشاهی قاضی جنجالی پرسپولیس و فولاد مدعی شده کمک داور پشت دروازه به او پنالتی را اعلام کرده که اگر چنین باشد باید مدعی شد راهکار فدراسیون عوض درست کردن ابرو، چشم فوتبال را هم کور کرد! در بازی استقلال با پیکان هم خطایی از سوی رحمتی روی مهاجم پیکان حادث شد که این بار داور پشت دروازه چیزی را ندید و همین موجب شد بازیکنان پیکان دقایق زیادی را به اعتراض مشغول باشند.
از سوی دیگر مصاحبه بازیکنان پرسپولیس تماماً به اشتباهات داوری اختصاص یافت و هیچ نکته فنی‌ای از زبان قرمز‌ها گفته نشد.
با آنکه ‌گمان می‌کردیم از بازی با ژاپن درس گرفته‌ایم و در رفتارمان حرفه‌ای‌تر شده‌ایم اما همچنان در چاهی که با یقه‌گیری و پرخاشگری به درونش افتادیم، دست و پا می‌زنیم. انتظار هم داریم دستی بیاید و ما را از این چاه عمیق نجات دهد اما چه کسی می‌داند به محض بیرون آمدن از این چاه، چاه دیگری مقابلت نباشد تا باز هم با هوچی‌گری و سر و صدا به پا کردن بی‌فایده، درونش بیفتی؟!
پرسپولیس به فولاد باخت اما بدون تردید به این باخت از دید فنی نگاهی نمی‌شود و تنها به حوادث قبل، حین و بعد بازی توجه می‌شود و همین نگاه آماتور ما باز هم در جام ملت‌های بعدی یقه‌مان را می‌گیرد و براحتی آب خوردن باز هم حسرت لمس جام قهرمانی به دل هر ایرانی می‌ماند.
در واقع سوغات تیم ما از جام ملت‌های امارات، پس از ۱۵ سال صعود بدون گل خورده به نیمه نهایی این رقابت‌ها نبود (آنطور که در جامعه انعکاس پیدا کرد) بلکه همان حسرت قهرمانی‌ای بود که با ناشی‌گری و آماتور بودن فوتبال ما بر دل‌مان ماند.
باز هم اعتراض به داوری را در لیگ‌مان شاهد خواهیم بود و این داستان ادامه خواهد داشت...