زهره فلاح زاده: شبیه به زمین فوتبال نیست. این روزها بیشتر زمین‌های فوتبال‌ ما به میدان جنگ تبدیل شده است؛ جنگی که تن به تن و همراه با خون و خونریزی است. دیگر خبری از زیبایی‌های فوتبال نیست. زد و خورد، پرخاشگری‌ و بالا بردن صدا جزء لاینفک فوتبال ما شده است. گویا قرار نیست هیچ درس عبرتی از گذشته تلخ خود بگیریم. بازیکنان ما اعتراض‌های بیجا به داور را از همین لیگ‌مان به ارث بردند و در جام ملت‌های امارات و درست در نیمه نهایی این رقابت‌ها خرجش کردند و بدون آنکه آهی در بساط داشته باشند، بدون رسیدن به جام، بدون رسیدن به فینالی که سال‌هاست حسرتش را می‌خوریم، بازگشتند! اما هیچ اتفاق مثبتی بعد از جام ملت‌ها نیفتاد و در واقع آموزه‌هایی که در این دوره برای بازیکنان ایران تدریس شد، خیلی زود فراموش شد. اعتراض به داوری و دعواهای وسط زمین در نیم‌فصل دوم لیگ هجدهم بیشتر از نیم‌فصل اول و هر فصلی دیگر به خورد فوتبال ما رفته و اگر دیداری بدون جنجال و در‌گیری به پایان برسد باید به این تیم‌ها مدال اخلاق هدیه کرد! گفتیم مدال اخلاق، یاد گذشته‌ها افتادیم که زمانی بود به بازیکنان بااخلاق تیم‌ها جایزه‌ای داده می‌شد یا بهترین بازیکن اخلاق در زمین شناسایی و معرفی می‌شد اما در این روزهای پرتلاطم فوتبال ایران که زیبایی‌های فوتبال جایش را به زشتی‌های آن داده است، خبری از این انتخاب‌ها نیست. شاید تنها حرکت مثبت سال‌های گذشته فوتبال ما برای فرهنگسازی و کمتر کردن حواشی وسط زمین همین انتخاب بهترین بازیکن اخلاق بود که اگر حالا هم این انتخابات انجام می‌شد، خبری از این همه آشوب در میانه زمین فوتبال‌مان نبود. آنقدری که در بازی‌های لیگ دعوا و جنگ و نزاع می‌بینیم، از خود فوتبال لذتی نمی‌بریم. حالا می‌خواهد جدال 2 تیم نه‌چندان مهمی در لیگ باشد یا جدال 2 تیم بزرگ یا به اصطلاح بزرگ‌ترین بازی هفته! بازی‌های 2 تیم سرخابی پایتخت با رقیبان‌شان در همین 2 هفته‌ گذشته بدون درگیری و اعتراض‌ به داوری به پایان نرسیده است. بازی‌هایی که همین درگیری‌ها چرکش کرده و مورد پسند هواداران پرتعدادی که به تماشای این بازی‌ها می‌نشینند، نیست. البته داوران مسابقه مثل کیسه بوکسی شده‌اند که از یک طرف مدیران تیم‌ها پیش از بازی علیه آنها دست به دامن بیانیه می‌شوند و نامه‌های تهدیدآمیز منتشر می‌کنند و از طرفی بازیکنان تیم‌ها در زمین مدام با آنها درگیر می‌شوند. با این وضع، انتظار هم داریم داوران لیگ برتر قضاوت بی‌نقصی داشته باشند! به هر حال باید فکری به حال این روزهای زشت فوتبال‌مان کنیم و بدون شک با یاغی‌‌گری، هوچی‌گری و بالا بردن صدا در زمین نمی‌توانیم به حرفه‌ای شدن فوتبال‌مان کمکی کنیم. به تیمی که با خشونت می‌‌خواهد به پیروزی و قهرمانی برسد مدال اخلاق نمی‌دهند. فوتبالی که قرار بود دل‌ها و دوستی‌ها را به هم نزدیک کند، برعکس محلی برای ایجاد تفرقه و یادگیری رکیک‌ترین فحاشی‌ها شده است. باید دید سرنوشت و عاقبت فوتبال ایران با این همه درگیری‌ و اعتراض‌ چه خواهد شد.