محمدعلی مجاهدی در کلاس «رسم شاعری» اردوی آفتابگردان‌ها به همت موسسه شهرستان ادب، اظهار داشت: در مسیر خطیر و خطرآفرینی گام نهادید. خطیر است به‌خاطر اینکه شما فضای ذهنی خود را به مطالب و مواردی که مرتبط با بهترین‌های عالم خلقت می‌شوند، آراسته می‌کنید و ورود در این عرصه موضوعی، هم طهارت باطنی و هم طهارت ظاهری می‌خواهد. تا جایی که یادم هست بر این مسأله تأکید داشته‌ام که در عمر شاعری‌ام هنگام سرودن و خلق شعر، همیشه با وضو باشم. به گزارش «وطن‌امروز»، این استاد بزرگ شعر آیینی به‌وجود الزامات شعر آیینی اشاره کرد و افزود: شما شاید در عرصه‌های دیگر شعر، قید و بندهای آنچنانی نداشته باشید اما در شعر آیینی، مذهبی و دینی، بایدها و نبایدهایی به جد مطرح است. مواردی نیز وجود دارد که شاعر متعهد ولایی باید از آن پرهیز کند. عرصه شعر آیینی و ولایی از این جهت خطرزاست که شاعر، آن الزامات و خطوط قرمز را رعایت نکند. این مسیر، در عین خطیر بودن، بسیار آبرومند، مورد تأیید قرآن، شارع مقدس و ذوات مقدس الهی است. شاعر به‌خاطر لطافت روحی‌اش، اگر بخواهد با عالم ملکوت در ارتباط باشد و اگر بخواهد لطافت روحش را روز به روز بالا ببرد، بهتر است خلوت‌‌های شبانه یا سحرگاهی را در مکان و زمان معین داشته باشد. این حالات حضور، اگر تداوم داشته باشد، انسان به مرور خواهد فهمید که جوانه‌هایی در حال شکفته شدن هستند: «در اندرون من خسته دل ندانم کیست/ که من خموشم و او در فغان و در غوغاست».  برای غنای محتوایی شعر 2 راه وجود دارد. یک راه اکتسابی است، اینکه شاعر باید سراغ منابع دست اول و جمع‌آوری اطلاعات جامع درباره سوژه‌هایی برود که می‌خواهد درباره آن شعر بگوید.