گروه بین‌الملل: جنبش جلیقه‌زردها طی 4 ماه گذشته توانایی بسیج خود را به رخ کشیده به طوری که هجدهمین شنبه تظاهرات با جانی تازه و با قدرت بیشتر برگزار شد. جلیقه‌زردها تظاهرات این هفته را رسماً «هشدار»ی به امانوئل مکرون، رئیس‌جمهوری فرانسه عنوان کردند. روز شنبه در نخستین ساعات تجمع جلیقه‌زردها در خیابان شانزه‌لیزه پاریس، درگیری‌هایی میان آنان و نیروهای پلیس پیش آمد. مکرون با جدی‌ترین تظاهرات ضددولتی از سال 1968 در فرانسه مواجه است. فیلم «خیال‌بافان» یا همان «Dreamers» نمایش درستی از آنچه در خیابان‌های پاریس مملو از سیتروئن‌های «دی‌ اس 19» می‌گذشت در ذهن مخاطب متبادر نکرد اما سناریوی جلیقه‌زرد‌ها هر چند برخی، وجود دست‌های پشت‌پرده جریان‌های راست‌گرا و حتی نیروهای خارجی را در آن موثر می‌دانند اما اعتراضی مستحکم، منسجم و بدون رهبری است که دولت هر چند با توسل به ترس و استفاده از «فلش بال» توانست به معترضان شوک وارد کند اما در نهایت شاهد آن هستیم که در هفته هجدهم اعترضات جلیقه‌زرد‌ها شمار زیادی از مردم پاریس و دیگر شهرهای فرانسه به خیابان‌ها آمده‌اند و حالا شخص «ناپلئون زمانه» یعنی امانوئل مکرون را نشانه رفته‌اند. مکرون با داستان عاشقانه‌اش با معلم دوران مدرسه‌اش توانسته بود در روزها و ماه‌های نخست طنازی خاصی داشته باشد اما نمایش او به سرعت رنگ باخت و مخاطبانش به تعبیر «رابی ویلیامز» از این نمایش خسته شدند و به دنبال نتایج عملی سیاست‌ورزی مکرون و دولت میانه‌رو او بودند که هیچ چیز مشاهده نشد. همراهی با آلمان هم برای مکرون اعتبار نیافرید و حتی درگیری‌اش با کابوی سفیدپوست و معاون اولش  مایک پنس هم نتوانسته آنچه را فرانسوی‌ها به دنبال آن بودند برای‌شان به ارمغان بیاورد. نتیجه تمام این سیاست‌‌های غلط، حضور پرشمار مردم فرانسه در خیابان‌هاست که نه مهاجران و سیاهان و حتی مسلمانان، بلکه سفیدپوستان مسیحی هستند که فرانسه سرزمین آب و اجدادی‌شان است. جلیقه‌زرد‌ها می‌گویند مکرون باید برود و البته مکرون هم در پاسخ به این درخواست روز گذشته به پیست مشهور اسکی «مونژی پیرنه» رفت و با عکاسان عکس یادگاری گرفت و وانمود کرد همه چیز تحت کنترل است و بحرانی هم در فرانسه وجود ندارد. زمانی که بریگزیت رخ داد، بسیاری بر این باور بودند فرانسه به محل تجمع سرمایه‌ها تبدیل می‌شود اما با توجه به اعتراضات خیابانی جلیقه‌زرد‌ها، سرمایه‌گذاران ترجیح می‌دهند در آمستردام یا بروکسل شرکت‌های خود را ثبت کنند. آرزوی رهبری دوباره ناپلئون شاید مانند فیلم خیال‌باف‌ها روزی بر پرده نقره‌ای به نمایش در آید اما حالا مکرون با چالش‌هایی جدی در درون فرانسه روبه‌رو است و در خارج هم این ترامپ است که دست از سر او بر نمی‌دارد و مانند همیشه حرف‌های عامه‌پسندش را برای توجیه سیاست‌های خود در توئیتر نشر می‌دهد. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا برای دومین بار از آغاز جنبش جلیقه‌زردها، از موج اعتراضات مردمی فرانسه به عنوان دستاویزی برای کنایه‌زدن به همتای فرانسوی خود استفاده کرد. جالب آنکه وی این‌بار اعتراضات فرانسه را به توافق آب و هوایی پاریس گره زد و پرسید: توافق محیط‌زیستی پاریس چه‌طور کار می‌کند؟ وی در ادامه افزود: بعد از ۱۸ هفته اعتراض جلیقه‌زردها، حدس می‌زنم (این توافق) خیلی خوب کار نکند! اما در همین بازه زمانی، آمریکا در حوزه محیط‌زیست و در مقایسه با دیگران، به بالاترین حد صعود کرده است. رئیس‌جمهوری آمریکا پیش‌تر در ماه میلادی دسامبر هم مدعی شده بود برخی تظاهرات‌کنندگان فرانسوی شعار «ما ترامپ را می‌خواهیم» سر می‌دهند! گفتنی است توافق آب و هوایی پاریس در شمار نخستین تعهدات بین‌المللی بود که ترامپ بعد از ورود به کاخ سفید، به آن پشت پا زد. در همین حال اما خبرگزاری فرانسه می‌نویسد یکی از رهبران تندرو جلیقه‌زردها موسوم به «اریک دروئه» گفته است: «از نظر من وقت تظاهرات دیگر گذشته است و باید به حرکت‌های دیگری دست بزنیم؛ مثلاً باید راه‌ها و جاده‌ها را ببندیم». به عقیده دروئه راهپیمایی دیگر فایده‌ای ندارد، زیرا «حالا دیگر روشن است که آنها (دولت) به حرف ما گوش نمی‌دهند». در هجدهمین شنبه تظاهرات، نزدیک به ۵ هزار نیروی پلیس برای جلوگیری از خشونت در پاریس حضور یافتند. منابع نزدیک به پلیس به خبرگزاری فرانسه گفته‌اند «نشانه‌های متعدد از بسیج گسترده‌تری نسبت به هفته‌های قبل خبر می‌دهد». این مساله همان‌طور که اشاره شد هشدارهای نگران‌کننده‌ای را برای رئیس‌جمهور مکرون دارد که به دنبال احیای اروپای متحد پس از خروج انگلیس است. به نظر می‌رسد همه چیز در کانال مانش خلاصه نمی‌شود، بلکه مساله سست شدن بنیان‌های قدرت سنتی در کشورهای اروپایی غربی است که به موج راست‌گرایی، حمایت از ملی‌گرایی بی‌چون و چرا و احیای مرزهای سرزمینی دامن می‌زند. انتخابات پارلمان آینده اروپا مشخص خواهد کرد عیار سیاست‌ورزی سنتی اروپایی تا چه اندازه است. در دانمارک، سوئد، فنلاند و حتی بلژیک و هلند هم وضعیت به همین منوال است و نمایندگان سنتی قدرت دیگر مانند گذشته نمی‌توانند امیدوار باشند براحتی به پارلمان اروپا یا نهاد‌های تصمیم‌سازی وارد شوند. مساله فرانسه می‌تواند به موجی علیه تمام نیروهای سنتی پس از جنگ دوم جهانی در اروپا مبدل شود که یکی از نشانه‌های آن هم بستگی، مقابله با خشونت و از خود گذشتگی است، مانند بیش از 20 قربانی خشونت پلیس فرانسه که به مرد‌ها و زن‌های یک چشم شهرت دارند و به نمادی برای مقابله با دولت فرانسه مبدل شده‌اند.