احسان سالمی: «تگزاس 2» ادامه مسیر سینمای کمدی‌های گیشه‌پسند سینمای ایران در سال‌های قبل است؛ سینمایی که شاید بهترین و دقیق‌ترین تعبیر برای آن «تجارت‌خانه» باشد! یک ابزار صرف برای پولسازی با چهره‌هایی نسبتا محبوب و به لطف چند موقعیت کمدی و کمی هم شوخی‌های جنسی و البته حجم انبوهی از شوخی‌های تلگرامی که هر روز در گروه‌های مختلف دست به دست می‌شود و حالا به مدد دوربین، نورهای صدا و کمی هم بازیگری از حالت متن تبدیل به تصویر شده‌ است! این ملغمه هر چه باشد، قطعا سینما نیست!  «تگزاس 2» با یک موقعیت کمدی آغاز می‌شود؛ ورود 3 نفر از شخصیت‌های اصلی نسخه اول داستان به ایران و تلاش آنها برای ورود قاچاقی مقداری ارز به کشور اما قصه در ادامه با همان شیوه مرسوم بسیاری از فیلم‌های کمدی به‌واسطه یک جابه‌جایی ناخواسته دستخوش اتفاقاتی تازه می‌شود. فیلم تا نیمه ابتدایی خود و پیش از ورود گانگسترهای برزیلی تقریبا قصه مشخصی دارد که به رقم عدم موفقیت فیلمساز در خلق موقعیت‌های کمدی حداقل مسیر سرراست و مشخصی دارد اما ورود کاراکترهایی تازه به قصه و انحراف مسیر داستان به سمت تقابل 2 گروه گانگستری نه تنها خدمتی به پیشبرد هر چه بهتر قصه نمی‌کند؛ بلکه بیشتر ابزاری برای طرح برخی شوخی‌های فیلمساز با موضوعاتی مانند فیلترینگ در ایران، نحوه مواجهه نادرست برخی هموطنان ایرانی با توریست‌های خارجی و همچنین نقد سنت‌هایی همچون چهارشنبه‌سوری می‌شود و در عمل بیشترین کمکی که حضور کاراکترهای برزیلی به «تگزاس» و سازندگان آن کرده، فراهم کردن شرایط قصه برای ساخت نسخه سوم این اثر است. دومین تجربه مشترک مسعود اطیابی و ابراهیم عامریان چیزی فراتر از همکاری اول آنها ندارد؛  مجموعه‌ای از شوخی‌های دم دستی و سطحی که به‌رغم خنده‌دارتر بودن‌شان نسبت به قسمت اول این فیلم، اساسا بر مبنای شعور حداقلی کاراکترها طراحی شده‌اند. شوخی‌هایی مثل حضور اشتباهی چند مرد در مراسم ختم یک خانم جوان، شادی ناشی از مصرف اشتباهی مواد و موارد دیگری که بارها سوژه فیلم‌ها و سریال‌های کمدی داخلی و خارجی شده‌ است و استفاده از آنها نمایانگر چیزی جز تنبلی فیلمساز در خلق میزانسن‌هایی تازه نیست. شاید اگر تک‌بازی درخشان مهدی هاشمی در نقش کاراکتری طماع و آویزان در «تگزاس 2» نبود باید فاتحه بازیگری اثر را هم می‌خواندیم. شاید بزرگ‌ترین ایراد «تگزاس 2» را باید خیال راحت سازندگان آن از بابت فروش نسبی اثر به پشتوانه موفقیت نسخه اول آن در گیشه دانست؛ پشتوانه‌ای که باعث شده زوج مسعود اطیابی و ابراهیم عامریان به عنوان کارگردان و تهیه‌کننده اثر حتی به فکر استفاده از یک فیلمنامه استاندارد و جدی و خلق موقعیت‌هایی تازه در قصه نسخه دوم فیلم خود نباشند و بهترین چیزی که از همان ابتدا برای آن برنامه‌ریزی کردند، به اتمام رساندن فیلم به شیوه‌ای است که بتوان قسمت سوم آن را هم ساخت!  باید قبول کرد بسیاری از فیلم‌هایی که این روزها به اسم آثار سینمایی به خورد مخاطبان سینماروی ایرانی داده می‌شود؛ در واقع تله‌فیلم‌هایی است که در بهترین حالت ممکن به درد پخش در عصر یک جمعه تابستانی از شبکه اول سیما یا انتشار در شبکه نمایش خانگی و فروش در سوپرمارکت‌ها می‌خورند؛ نکته‌ای که بدون شک «تگزاس 2» با وجود بهتر بودن نسبت به نسخه اول اثر، یکی از مصادیق آن به شمار می‌رود!