رقابت‌های جودوی قهرمانی آسیا به مدت 3 روز به میزبانی امارات برگزار شد و تیم‌ملی کشورمان با ۹ شرکت‌کننده در بخش مردان توفیقی در کسب مدال نداشت و با یک عنوان پنجمی و 2 عنوان هفتمی به کار خود پایان داد. این نتیجه در واقع ضعیف‌ترین نتیجه جودوی ایران در ۲۵ سال گذشته است. آخرین بار تیم‌ملی جودو در مسابقات ۱۹۹۵ دهلی نو دست خالی رقابت‌های آسیایی را ترک کرده بود. اما در ثبت این نتیجه ضعیف نمی‌توان مدیریت فعلی فدراسیون را مقصر دانست. همانگونه که اگر قهرمان آسیا هم می‌شدیم نباید آن را به پای رئیس جدید می‌گذاشتیم. میراسماعیلی با احتساب روزهای تعطیل ابتدای سال نزدیک به یک ماه مسؤولیت جودوی ایران را قبول کرده و در این مدت تلاش خود را برای آماده‌‌سازی تیم‌ملی به کار گرفت. شاید برخی اهالی جودو انتظار معجزه ۳۰ روزه از رئیس جوان داشته‌اند! آنها که مدعی بودند جودو، ورزشی دیربازده است و باید چند سال کار کرد تا جودوکاری در سطح جهانی آموزش دیده شود، به دنبال نتیجه خارق‌العاده در مدت یک ماه هستند؟ سرمربی تیم‌ملی که روز انتخابات و قبل از پایان مجمع از سمت خود استعفا داد و در رقابت‌های گرندپری آنتالیا به دنبال کشوری جدید برای عقد قرارداد بود، بخوبی می‌دانست که تیم از فجیره دست خالی به ایران بازمی‌گردد و شاید به همین خاطر بود که از مسؤولیت خود استعفا کرد. اما برای بررسی دقیق‌تر دلایل این نتیجه ضعیف نگاهی به 2 سال مدیریت محمد درخشان در فدراسیون جودو می‌تواند مسائل مختلفی را روشن کند؛ مدیری که نه نگاه گلخانه‌ای که نگاه گلدانی به تیم‌ملی داشت و جوانان با آتیه را به طور کلی نادیده گرفت. خروج جودوکاران توانمندی چون ناصری‌پور به دلیل همین بی‌توجهی‌ها دلیل این مدعاست یا زمانی که محمد جمالی بعد از 4 سال دوری از جودو با سنی بالای ۳۰ سال آمد و قهرمان کشور شد، عمق فاجعه و پشتوانه‌‌سازی را که باید انجام می شد و فراموش شد، به تصویر کشید. ملایی جودوکاری قابل و بهترین ۸۱ کیلوگرم دنیاست که استحقاق زیادی برای کسب مدال‌های با ارزشی چون طلای المپیک را دارد.