مروری بر تاریخچه اتفاقاتی شبیه آنچه در برنامه «هزار راه نرفته» به وقوع پیوست نشان می‌دهد این اتفاق پیش از این نیز در تلویزیون تکرار شده است. برای نمونه رضا رشیدپور در برنامه صبحگاهی خود با دعوت از پسر خردسالی که او را یک نابغه خردسال می‌دانستند و البته در ادامه مشخص شد این گزاره صحت ندارد، تلویزیون را
درگیر حاشیه کرده بود. یا در نمونه‌ای دیگر در همین برنامه رشیدپور از فردی که خود را ادیب و فیلسوف معرفی می‌کرد، دعوت کرده بود. میهمانی که بعدها ادعای داشتن ارتباط با ماوراالطبیعه کرد! این اشتباه در برنامه علی ضیا نیز به وقوع پیوست، آنجا که او روبه‌روی زوجی نشست که با هیجان درباره کتک زدن زن توسط همسر، آن هم روبه‌روی فرزندان می‌گفتند! برنامه‌ای که دامنه انتقادات به آن حتی به مجلس شورای اسلامی نیز کشیده شد. یا نمونه دیگری که در دل گرانی‌های دلار رخ داد؛ پدری که پسری مبتلا به سرطان داشت و به عنوان میهمان به این برنامه دعوت شد. او روی آنتن زنده برنامه علی ضیا از مردم اشک گرفت و حرف‌هایی زد که بعدا مشخص شد بخشی از آنها صحت نداشته و حضورش در نهایت جز حاشیه‌آفرینی عجیب و غریب، ثمره‌ای برای تلویزیون نداشت. از نمونه‌های متاخرتر این موضوع هم می‌شود به ماجرای حضور یک مدل اینستاگرامی زن در برنامه «ماه عسل» اشاره کرد. میهمانی که انتشار پست‌های اینستاگرامی او در فضای مجازی حاشیه‌های بسیاری را برای رسانه ملی رقم زد تا آنجا که در نهایت کار به توبیخ علیخانی کشید. به این موارد باید ماجرای حضور میهمانی را که مدعی تولید یک نوع داروی خاص شده بود هم اضافه کنید. ادعایی که بعدا توسط وزارت بهداشت تکذیب شد و آن نیز حواشی بسیاری برای «ماه عسل» و تلویزیون در پی داشت. آنچه در این بین نمود دارد و ریشه چنین مشکلاتی است، نبود نظارت پیش از تولید در برنامه‌های تلویزیونی است.