زهرا طاحونیان: استقلال و پرسپولیس که جزو موفق‌ترین تیم‌های تاریخ لیگ برترند، علاوه بر سابقه و افتخارات، ویژگی دیگری هم دارند که دلیل آن موفقیت‌هاست: شخصیت!
یک- کاراکتر تیم پرسپولیس در سال‌های گذشته مثال‌زدنی بوده. سرخپوشان پس از حدود یک دهه درجا زدن، با آمدن «برانکو ایوانکوویچ» از سطح فوتبال ایران بالاتر رفته و با رسیدن به فینال آسیا به یک تیم بزرگ تبدیل شده‌اند به طوری که حذف‌شان در مرحله گروهی لیگ قهرمانان امسال مایه شگفتی شد.
آنچه به این تیم شخصیت داده، تنها نظم بیرون زمین و نتایج خوب آنها نیست؛ سبک بازی تهاجمی و تماشایی پرسپولیس در سال‌های اخیر حتی برای تماشاگران بی‌طرف هم جذاب بوده است. پرسپولیس حتی در مواجهه با حریفان بزرگ داخلی و آسیایی هم به این سبک بازی پایبند می‌ماند و فراتر از نتیجه بر وجه نمایشی بازی‌اش هم تاکید دارد. مشهورترین نمونه، بازی برگشت لیگ قهرمانان فصل قبل برابر «الدحیل» پرستاره بود. ولی با محرومیت از نقل‌وانتقالات، تیم برانکو با دور شدن از سنتی که به آن اشاره شد، در راه رسیدن به قهرمانی، فوتبالی نتیجه‌گرا به نمایش گذاشت و در چند بازی آخر لیگ برتر که با تساوی‌های پیاپی توأم شد، ابایی از بازی کاملا بسته نداشت؛ رویکردی که هواداران این تیم را خیلی راضی نکرد.
دو- استقلال بویژه در نیم‌فصل دوم از نظر فرم بازی بهتر از پرسپولیس بود. رتبه اول نیم‌فصل دوم لیگ برتر در 3 فصل اخیر، یا حریفانش را با بردهای مقتدرانه پشت‌سر می‌گذاشت و دروازه‌اش را هم بسته نگه می‌داشت یا به حریفان اصلی می‌باخت! فوتبال تهاجمی، سریع و پرفشاری که نفس حریفان را می‌گیرد و آنها را دیر یا زود تسلیم می‌کند، البته نوسان در نتیجه‌گیری موجب شد استقلال نتواند قهرمان شود. روشی که «وینفرد شفر» توانست در تیمش پیاده کند، فراتر از فوتبالی است که از سایر تیم‌ها دیده‌ایم و استقلال را به بخت اول قهرمانی و شایسته‌ترین تیم برای این عنوان تبدیل کرده بود ولی نتایج ناامیدکننده مقابل ۴ تیم مدعی و همین‌طور تساوی‌های پرشمار نیم‌فصل نخست موجب شد این عنوان به رقیب همشهری‌اش برسد. برکناری شفر نقطه سیاه تیمی بود که مشکل بزرگش عدم نتیجه‌گیری در بازی‌های بزرگ بود. نمایش جذاب استقلال نتیجه کار با برنامه و مستمر این سال‌ها بود؛ هرچند ۶ سال است نتوانسته گام آخر را محکم بردارد.