حسام آبنوس: نخستین چیزی که در روبه‌رو شدن با رمان «پل» توجه هر خواننده و مخاطبی را به خود جلب می‌کند، نوشته شدن اسم 2 نویسنده روی جلد کتاب است. این رمان را آراز بارسقیان و غلامحسین دولت‌آبادی به صورت مشترک با هم نوشته‌اند. شاید همین که نام 2 نویسنده روی جلد کتابی آمده باشد، این تردید را به جان هر مخاطبی وارد کند که می‌تواند از این اثر لذت ببرد یا نه؟ اصولا این سوال ایجاد می‌شود که نویسند‌ه‌های این کتاب هرکدام چه بخشی از این کتاب را نوشته‌اند و چه نقشی در آفرینش آن داشته‌اند؟ آیا فضاسازی و دیالوگ‌ها را یک نفر نوشته و دیگری شخصیت‌ها را ساخته و پرداخته است؟ این سوالاتی است که می‌تواند در مواجهه با این اثر در ذهن خواننده ایجاد شود ولی باید خیال‌تان راحت باشد که در این اثر قرار است با یک داستان متفاوت روبه‌رو باشید که در پایان کار به خودتان می‌آیید و می‌پرسید «چه شد؟» رمان «پل» در واقع روایتی است از زیست شخصی و جمعی روشنفکران وطنی که بارسقیان و دولت‌آبادی آن را برای خواننده در یک اثر داستانی روایت کرده‌اند؛ اثری که در آن اتفاقات بسیاری می‌افتد و خواننده لذت مطالعه را حین خواندن آن از دست نمی‌دهد. به عبارتی باید گفت اگر قصه دوست دارید، اگر افت و خیز و فراز و فرودهای داستانی را دوست دارید یا به خرده‌روایت‌ها و قصه‌های فرعی در داستان‌ها علاقه دارید، احتمال خیلی زیادی هست که از خواندن پل لذت ببرید. علاوه بر نام نویسندگان روی جلد، نکته دیگری که ممکن است خواننده را از صرافت خواندن «پل» بیندازد، تعداد صفحات کتاب است. رمانی که 584 صفحه دارد برای خواننده‌ای که این روزها به خواندن متن‌های کوتاه عادت کرده یک کار بزرگ محسوب می‌شود ولی باید اطمینان داد با خواندن پل نگاه‌تان به آثار بلند عوض خواهد شد، زیرا این اثر به قدری کشش و جذابیت دارد که باورکردنی نیست.  بارسقیان و دولت‌آبادی در این اثر بخوبی تصویری از زیست روشنفکران وطنی را به خواننده نشان داده‌اند؛ روشنفکرانی که نان از تنور تناقض می‌خورند. در این اثر تصویری شفاف از آنها ارائه شده و خواننده می‌تواند گوشه‌ای از زندگی آنها را به تماشا بنشیند. آنهایی که رمان «جذابیت عشق» تورج زاهدی را خوانده باشند، رمان «پل» را نسخه به‌روز شده آن می‌دانند که روایتی از زیست روشنفکران ایرانی ارائه کرده است. اگر در فضای ادبیات و فرهنگ تنفس کرده باشید، برای برخی شخصیت‌های داستان مابه‌ازای بیرونی پیدا می‌کنید و دست به تفسیر داستان می‌زنید و می‌خواهید نویسنده‌های آن بیشتر اطلاعات بدهند ولی باید یادآوری کرد شما با یک داستان روبه‌رو هستید که یک پای آن در واقعیت است و شاید خیلی هم نتوان به آن تکیه کرد ولی در هر صورت نویسندگان «پل» داستانی برای خواننده آماده کرده‌اند که پر از غافلگیری است. نویسندگان کتاب برای روایت این اثر از فرم‌های مختلف استفاده کرده‌اند و زبانی توجه‌برانگیز را برای روایت داستان‌شان به کار برده‌اند. هرچند از نظر نثر داستان ما با نثر پیچیده و سنگینی روبه‌رو نیستیم ولی فرم روایت به شکلی است که خواننده در یک دایره بزرگ می‌چرخد. پنجشنبه بیست‌وچهارم مرداد 1392؛ تهران روز گرمی را قرار است پشت سر بگذارد. در این روز گرم ما شاهد یک روز از زندگی آدم‌های این شهر هستیم. آدم‌هایی که موفقیت یکی‌شان، شکست دیگری است. پل‌هایی که باید آد‌م‌ها را به هم وصل کند، آدم‌ها را از هم دور می‌کند. در کنار هر کدام از این پل‌ها داستان‌هایی رخ می‌دهد. داستان‌هایی که از صبح گرم تابستانی شروع می‌شود و تا آخرین ساعات شب طول می‌کشد. اتفاقات «پل» در یک روز اتفاق می‌افتد که نویسندگان با هنر خود این یک روز را به شکلی جذاب و غیرتکراری برای خواننده بازگو کرده‌اند. البته اثر از رفت و برگشت در زمان خالی نیست ولی محور اصلی یک روز است و باقی رفت و برگشت‌های زمانی به گذشته است. نکته‌ای که درباره «پل» باید به آن اشاره شود، جریان داشتن زندگی است. نویسندگان این کتاب در خلأ دست به روایت نزده‌اند و جهان داستانی خود را در فضای ذهنی و شخصی خودشان بنا نکرده‌اند، بلکه شخصیت‌ها و اتفاقات نسبت زیادی با زندگی دارند و به همین خاطر جریان زندگی در طول رمان قریب به 600 صفحه‌ای بارسقیان - دولت‌آبادی مشهود است و به چشم می‌آید. شخصیت‌های داستان هرکدام زوایایی دارند که آنها را باورپذیرتر می‌کند و اتفاقاتی که برای‌شان رخ می‌دهد، کار را خواندنی و جذاب می‌کند. در مرور این کتاب نکته‌ای که بتوان به عنوان یک ضعف برای «پل» برشمرد به چشم نمی‌آید. رمانی که برخلاف حجم از ضرباهنگ منطقی و قابل قبولی بهره می‌برد و خواننده باور نمی‌کند در چشم برهم زدنی به صفحات پایانی رسیده و با نویسندگان کتاب وارد زندگی روشنفکران وطنی شده است؛ روشنفکرانی که به کسی جز خودشان اصالتی نمی‌دهند.
رمان «پل» اثر مشترک را نشر اسم با قیمت 42 هزار تومان منتشر کرده است.