ما در مواجهه با اهالی ادب با 2 بعد از اهمیت حضور آنها مواجه می‌شویم؛ نخست برجستگی و نفوذ آثارشان در میان مخاطبان و دیگری ادب و سلوک آنها در زندگی؛ تجلیل از «واله بابا» بیشتر به کدام بعد بازمی‌گردد؟
 یکی از مسائل مهم کم‌توجهی ما نسبت به فضای شعر آذری است. ما بنا داشتیم ایشان را به عنوان یکی از استوانه‌‌های شعر آذری مطرح و معرفی کنیم. همنشینی استاد واله‌ بابا با استاد شهریار و اساتید دیگر از جمله استاد مشفق کاشانی، گلشن کردستانی و... از ایشان یک شخصیت منحصر به فرد ساخته است. این منحصربه‌فردی به چشم همه نمی‌آید و ما تلاش داشتیم در شب شاعر از ایشان و شخصیت منحصربه‌فردشان تجلیل کنیم تا سمت و سوی رسانه‌ها به ایشان معطوف شود. در بُعد شعری ایشان به زبان ترکی شعر می‌گویند و این مقوله‌ای است که باید بدان توجه کرد. در بعد شخصیتی نیز استاد 30 سال معلم بوده و از ایشان می‌توان به عنوان معلم شاعر یاد کرد. همچنین استاد دست‌پیش سال‌ها عضو شورای شعر و موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد بوده است. به همین جهت من گمانم بر این است که فضای فرهنگی کشور نسبت به استاد واله ‌بابا کم‌توجه بوده است. ما بهترین کاری که به نظرمان رسید می‌توان انجام داد این بود که از استاد در شب شاعر تجلیل کنیم و به همین بهانه با ابعاد شخصیتی و هنری ایشان آشنا شویم.
 ویژگی برجسته استاد سرایش سرودهای فاخر است، اتفاقی که بین شاعران کنونی ما اندکی مغفول واقع شده است؛ وجه اهمیت تجلیل از استاد در مقوله سرود را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
توجه به ایشان ناخودآگاه ما را به این سمت می‌برد که به سرود نیز توجه ویژه داشته باشیم. سرود بخش دیگری از پازل زندگی استاد است که این روزها در میان شعرا مغفول واقع شده است.