عباس اسماعیل‌گل: ایرج محمدی از تهیه‌کنندگان باسابقه صداوسیماست که آثار پرمخاطبی چون «نرگس»، «متهم گریخت»، «دلنوازان»، «دردسرهای عظیم» و «دلدادگان» را در کارنامه خود دارد. او این روزها در جدیدترین همکاری خود با حسین سهیلی‌زاده، سریال «مانکن» را به شبکه نمایش خانگی آورده است. ایرج محمدی در گفت‌وگو بــا «وطن امروز» درباره چالش‌های تولید در نمایش خانگی و همچنین مولفه‌های آثار ساخته شده در این عرصه و تفاوت با مدیوم تلویزیون گفته است.

***

* شاید کمتر کسی انتظار داشت شما به عنوان یک تهیه‌کننده باسابقه سریال‌های مطرح تلویزیون، وارد عرصه پر پیچ‌و‌خم تهیه‌کنندگی نمایش خانگی شوید؛ به نظر می‌رسد این تجربه جدید خیلی تصمیم آسانی برای‌تان نبود!

دقیقا همین‌طور است و حضور در شبکه نمایش خانگی یک چالش بزرگ و البته شیرین برای من به عنوان یک تهیه‌کننده تلویزیونی محسوب می‌شود اما سعی کرده‌ام به عنوان یک تهیه‌کننده حرفه‌ای هیچ‌گاه مدیوم اثر برایم مهم نباشد؛ اینکه سریال تلویزیونی باشد یا فیلم سینمایی یا برای نمایش خانگی. در واقع تلاش می‌کنم امور مربوط به تهیه‌کنندگی کار را بدرستی و بر اساس اصول حرفه‌ای‌ام انجام دهم و کم و کاستی در آثار به چشم نخورد.

 

* به هر حال تفاوت نحوه تولید و پخش آثار در صداوسیما، سینما و نمایش خانگی انکارپذیر است.

اینکه نمی‌توان تفاوت تولید و پخش آثار در سینما، تلویزیون و نمایش خانگی را انکار کرد کاملا مشخص است؛ به عنوان مثال فیلمساز در تلویزیون با یک مخاطب چند ده میلیونی مواجه است که برای تماشای سریال هیچ هزینه‌ای نمی‌پردازند اما در سینما و نمایش خانگی قضیه متفاوت است و بر همین اساس هم یکسری مسائل در ساخت آثار با یکدیگر متفاوت خواهد بود.

 

* این تفاوتی که گفتید بیشتر در ممیزی‌های آثار تلویزیونی، سینما و نمایش خانگی به چشم می‌خورد؛ درست است؟

 نه اصلا اینطور نیست، زیرا برای تولید یک اثر در نمایش خانگی در تمام قدم‌ها با چالش‌ها و سختی‌های بسیاری مواجه خواهیم شد؛ از ماجرای دریافت پروانه ساخت گرفته تا پروانه نمایش همگی همان سختگیری‌هایی را دارد که برای تولید یک سریال تلویزیونی با آن روبه‌رو می‌شویم حتی چه بسا بیشتر! اما باید به این نکته اذعان کرد که به هر حال عرف سریال‌سازی در تلویزیون با سینما و نمایش خانگی تاحدودی متفاوت است و باید هم تا حدودی تفاوت داشته باشد، زیرا مخاطبان چند‌ده میلیونی تلویزیون با مخاطبان آثار سینمایی قابل مقایسه نیستند.

 

* به نظر می‌رسد همین تفاوت محدود عرفی در ساختن سریال‌های تلویزیونی و آثار سینمایی و نمایش خانگی طی چند سال اخیر منجر به تولید برخی آثار نازل و دم‌دستی در نمایش خانگی شده است. 

اول اینکه نظارت و سختگیری‌های وزارت ارشاد درباره آثار نمایش خانگی آنقدر محکم هست که این مسأله خلأ محسوسی ایجاد نکند، دوم آنکه مهم‌ترین نقش را در این‌باره عوامل سازنده اثر ایفا می‌کنند. البته تجربه نشان داده مخاطب، برخی آثار را که در سینما و نمایش خانگی صرفا با تکیه بر زرق و برق‌های خارج از عرف سبک زندگی ایرانی- اسلامی ساخته می‌شود، براحتی پس می‌زند، زیرا مخاطب در نمایش خانگی حق انتخاب بالایی دارد و بر همین اساس سختگیری بیشتری نسبت به انتخاب و خرید آثار به خرج می‌دهد و از سوی دیگر خوشبختانه برخی آثار در شبکه نمایش خانگی ساخته می‌شود که به‌رغم ویژگی‌های جذاب برای مخاطبان، خوراک غیرمتعارف و خارج از عرف به مخاطبان ارائه نمی‌دهند و در جذب مخاطب و رساندن پیام اصلی سریال موفق هم بوده‌اند. در مجموع باید گفت در موفقیت یک اثر نمایش خانگی نمی‌توان از نقش تاثیرگذار رعایت عرف «ایرانی- اسلامی» از سوی سازندگان اثر بسادگی گذشت و ما هم در سریال خانگی «مانکن» به دنبال این بوده‌ایم که خروجی و هدف‌گذاری داستان بر مبنای تحکیم خانواده باشد.

 

* درباره دستمزد نجومی بازیگران برای حضور در سریال‌های نمایش خانگی حرف و حدیث‌های بسیاری به گوش می‌رسد؛ شما در نخستین تجربه در نمایش خانگی با این معضل مواجه بوده‌اید؟

متاسفانه یک مشکل عمده‌ای که در تولید آثار نمایش خانگی با آن مواجهیم این است که برخی بازیگران این تصور را دارند که باید دستمزد بسیار بیشتری نسبت به حضور در تلویزیون بگیرند اما خدا را شکر این مشکل را در تولید سریال «مانکن» نداشتیم، زیرا نه بضاعت پرداخت دستمزدهای نامتعارف را داریم و نه شخصا اعتقادی به افزایش بی‌حساب و کتاب دستمزدهای عوامل تولید در سینما دارم، زیرا معتقدم افزایش بی‌حساب و کتاب دستمزدها موجب به هم خوردن تعادل نسبی میان دستمزدها در حوزه فیلمسازی و سریال‌سازی می‌شود که در نتیجه این اتفاق آسیب‌های جدی و جبران‌ناپذیری به بدنه تولید در سینما و تلویزیون وارد خواهد شد. در نتیجه درباره برخی بازیگران سینما و تلویزیون هم باید بگویم متاسفانه بخش قابل توجهی از بازیگران حال حاضر سینمای کشور که کار بازیگری را از سریال‌های تلویزیونی شروع کرده‌اند، به دلایل مادی، رغبتی برای حضور در سریال‌های صداوسیما ندارند که آسیب‌شناسی این موضوع خود نیاز به برپایی چندین جلسه کارشناسی دارد که امیدوارم با برپایی این جلسات به نتایجی که به نفع ارتقای کیفی آثار تلویزیونی و سینمایی باشد، دست پیدا کنیم.