مسؤولیت‌گریزی برای وظیفه‌زدایی

راهبرد روحانی در «سیاسی کردن موضوعات» با وظیفه‌زدایی و فرستادن توپ به زمین اشخاص یا جناح‌های دیگر تکامل پیدا می‌کند. روحانی که «خود» را در کسب آنچه دستاورد به حساب می‌آورد، «فعال ما یشاء» می‌داند اما در بن‌بست‌های ایجاد‌شده در نتیجه سیاست‌های دولتش، «دیگران» را «مقصر» معرفی می‌کند.  اظهارات اخیر وی درباره مذاکره با آمریکا در همین راستا قابل تحلیل است. حسن روحانی روز گذشته با اشاره به سفر اخیرش به نیویورک گفت:«در نیویورک پیشنهادات نسبتا خوبی داده شد و می‌توانستم تصمیم بگیرم که تحریم را بشکنیم و شرایط طوری بود که باید به رئیس‌جمهور آمریکا اعتماد می‌کردیم که کار بسیار سختی بود، شاید اگر رئیس‌جمهور دیگری در آمریکا بود این کار تا اول مهر‌ماه انجام و تمام می‌شد».رئیس‌جمهوری در حالی تاکید بر ادامه سیاست مذاکراتی‌اش دارد که روز دوشنبه به صورت تلویحی از آمادگی‌اش برای مذاکره با آمریکا سخن گفته بود:«خط قرمز ما این است حقوق ما محفوظ بماند و در مسیری که حرکت می‌کنیم عزت ملی ما محفوظ بماند و اینکه بنشینیم و برای منافع ملی در چارچوب عزت ملی حرف بزنیم، چیزی است که خداوند به ما امر کرده و راه ما بوده و پیامبر ما با همه حرف می‌زد و پیمان می‌بست و با کفار پیمان می‌بست و پیمان را می‌شکستند، دوباره پیمان می‌بست؛ راه این است و کسی که پیمان می‌شکند، ضرر می‌کند».روحانی اما با پررنگ کردن این گزاره  دنبال آن است که مسؤولیت به بن‌بست کشیده شدن برجام را برعهده نگیرد، در حالی که او باید پاسخ دهد مگر خود او نامه اوباما و وزیر خارجه‌اش، امضای کری را تعهد و تضمینی برای پابرجا بودن برجام نمی‌دانستند؟ مگر روحانی معتقد نبود برجام حلال مشکلات است، او باید پاسخ دهد کدام مشکل با برجام برطرف شده است؟ روحانی پاسخ این سؤالات را می‌داند. او حتی می‌داند مذاکرات مجدد با آمریکا نیز گرهی از مشکلات کشور باز نمی‌کند اما برای دادن آدرس اشتباه به مردم باید بر طبل مذاکره بکوبد.